«Θα αλλάξω χρονιά μόνη μου στο αμάξι»: Αυτοί που δουλεύουν όταν εμείς διασκεδάζουμε

Τις ημέρες των γιορτών συνήθως ανυπομονούμε να περάσουμε ανέμελο χρόνο με τους δικούς μας ανθρώπους, να διασκεδάσουμε, να ταξιδέψουμε, να ξεκουραστούμε και να ξεφύγουμε από την καθημερινότητα.

Δυστυχώς, δεν είναι όμως έτσι για όλους.

Υπάρχουν και αυτοί που τα Χριστούγεννα ή η αλλαγή του χρόνου δεν είναι παρά άλλη μια εργάσιμη ημέρα. Που βρίσκονται εκεί για να μπορούν οι υπόλοιποι να διασκεδάσουν, που μεταφέρουν τους ανθρώπους στα σπίτια των αγαπημένων τους ή που φροντίζουν αυτούς που το χρειάζονται.

Σε πολλούς επιβάλλεται παρά την θέλησή τους, άλλοι το επιλέγουν επειδή το επιβάλλουν οι συνθήκες ενώ για όσους βλέπουν την εργασία τους ως προσφορά, οι γιορτινές ημέρες είναι μια ευκαιρία για να δώσουν κάτι παραπάνω.

«Φέτος θα αλλάξω χρονιά μέσα στο αμάξι μου»

Σταματίνα, αεροσυνοδός, 27 ετών

Κάνω αυτήν την δουλειά σχεδόν 4 χρόνια και πάντα τις αργίες και τις γιορτές δουλεύω. Το έκανα και πριν που δούλευα στην εστίαση, και το κάνω και τώρα. Όσο μεγαλώνω βέβαια. παρατηρώ ότι οι ημέρες των γιορτών γίνονται ακόμη μια απλή, εργάσιμη ημέρα.

Παρόλα αυτά όσο και να πιστεύω ότι το έχω συνηθίσει πολλές φορές μου λείπει η οικογένεια μου ή το να κανονίσω ένα ρεβεγιόν με φίλους.

Με το υπόλοιπο πλήρωμα ανταλλάσσουμε ευχές μεταξύ μας και προσπαθούμε να έχουμε μια θετική διάθεση λόγω των ημερών γιατί περνάμε σχεδόν όλη την ημέρα μέσα στο αεροπλάνο μαζί.

Φέτος την παραμονή Πρωτοχρονιάς, λόγω της ώρας που θα σχολάσω, πιθανότατα θα αλλάξω χρονιά μέσα στο αμάξι μου, μόνη μου. Καμία φορά αυτή η δουλειά σε κάνει να νιώθεις μοναξιά.

Ίσως να περάσω να πω ένα χρόνια πολλά στην οικογένεια μου αλλά μετά θα πάω κατευθείαν για ύπνο καθώς την Πρωτοχρονιά επίσης δουλεύω.

«Υπάρχει περισσότερη δουλειά και η απαίτηση να θεωρείται φυσιολογικό το να χάνουμε τις γιορτές μας»

Σία, εργαζόμενη στην εστίαση, 27 ετών

Φέτος θα περάσω τις γιορτές δουλεύοντας για 7η συνεχόμενη χρονιά.
Και όχι, αυτό δεν είναι κάτι που συνηθίζεται. Είναι κάτι που απλώς μαθαίνεις να αντέχεις.

Τα πρώτα χρόνια ήταν επιλογή. Ως φοιτήτρια, οι γιορτές ήταν μια ευκαιρία για λίγα επιπλέον χρήματα. Σήμερα όμως, που η εστίαση αποτελεί την κύρια εργασία μου, το να περνάω τις γιορτές μέσα σε ένα μαγαζί δεν είναι επιλογή — είναι συνθήκη. Και είναι συναισθηματικά εξαντλητικό.

Δεν μιλάμε για χαμένες διακοπές ή πολυτέλειες.
Μιλάμε για το αυτονόητο: να είσαι σπίτι, με τους ανθρώπους σου, γύρω από ένα τραπέζι.

Αυτό που κάνει την κατάσταση ακόμη πιο δύσκολη είναι ότι αυτή η απουσία δεν συνοδεύεται από το αντίστοιχο αντίτιμο. Παρά τις διαβεβαιώσεις ότι «στην εστίαση τα πράγματα στρώνουν», στην πράξη πολλές φορές δεν υπάρχουν προσαυξήσεις ούτε για Κυριακές ούτε για αργίες. Υπάρχει μόνο περισσότερη δουλειά και η απαίτηση να θεωρείται φυσιολογικό το να χάνουμε τις γιορτές μας.

Οι γιορτές δεν είναι πολυτέλεια.
Οι εργαζόμενοι δεν είναι αναλώσιμοι.
Και ο σεβασμός στην εργασία δεν μπορεί να είναι προαιρετικός.

Εύχομαι αυτή να είναι η τελευταία χρονιά που βιώνω κάτι τέτοιο. Και ελπίζω κάποια στιγμή να σταματήσουμε να θεωρούμε δεδομένο ότι η λειτουργία της εστίασης πρέπει να βασίζεται στη συνεχή θυσία των ανθρώπων που την κρατούν όρθια.

«Οι άνθρωποι συνεχίζουν να αρρωσταίνουν, ανεξάρτητα από αργίες και γιορτές»

Έφη, ειδικευόμενη γιατρός, 29 ετών

Είμαι ειδικευόμενη ιατρός Παθολογίας σε δημόσιο νοσοκομείο. Φέτος, τις γιορτινές μέρες θα με βρουν στο νοσοκομείο: στις 26 Δεκεμβρίου στα επείγοντα και την Πρωτοχρονιά στην κλινική.

Συνήθως αυτές οι ημέρες είναι για μένα συνδεδεμένες με την οικογένειά μου και τους φίλους μου, με τραπέζια γεμάτα αγάπη, ζεστασιά και χρόνο μαζί. Όμως στο επάγγελμα που επέλεξα, η εργασία τις ημέρες των εορτών είναι υποχρεωτική, γιατί το νοσοκομείο δεν μπορεί να σταματήσει ποτέ. Οι άνθρωποι συνεχίζουν να αρρωσταίνουν, ανεξάρτητα από αργίες και γιορτές, και εμείς οφείλουμε να είμαστε εκεί.

Παρότι χάνουμε στιγμές με τις δικές μας οικογένειες, δημιουργείται μια άλλη, διαφορετική οικογένεια μέσα στους θαλάμους: η οικογένεια των ανθρώπων που νοσηλεύονται. Εκείνες τις μέρες προσπαθούμε να είμαστε κάτι παραπάνω από γιατροί· να προσφέρουμε φροντίδα, ασφάλεια και ανθρώπινη παρουσία. Μοιραζόμαστε τον χρόνο μας με ασθενείς που ίσως είναι μόνοι, φοβισμένοι ή μακριά από τους δικούς τους ανθρώπους, και για λίγο γινόμαστε εμείς το στήριγμά τους.

Το συναίσθημα της προσφοράς είναι έντονο και βαθύ· μπορεί να υπάρχει κούραση, αλλά υπάρχει και η αίσθηση ότι, έστω και μέσα σε μια εφημερία, δίνεις νόημα στις γιορτές, μετατρέποντάς τες σε μια πράξη φροντίδας και ανθρωπιάς.

«Ήμουν εκεί και έτσι τα μωράκια και αυτά κάποιον μαζί τους για τις γιορτές»

Παρθένα, βρεφοκόμος, 62 ετών

Φέτος θα είμαι στο βρεφοκομείο όπου εργάζομαι και τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά, αλλά όχι για την αλλαγή του έτους. Είμαι 40 χρόνια στην δουλειά και έχω περάσει πάρα πολλά βράδια αλλαγής έτους μαζί με τα μωράκια.

Όταν ήμουν νεότερη και ήμουν ελεύθερη με πείραζε πάρα πολύ αυτό, γιατί ήθελα να βγω με τους φίλους μου, να κάνω ρεβεγιόν και να διασκεδάσω, όμως όταν έκανα την δική μου οικογένεια κατάλαβα ότι δεν δίνουν ευχαρίστηση μόνο αυτό αυτές οι μέρες του χρόνου.

Θυμάμαι τις βραδιές που άλλαζα χρόνο μαζί με 20 μωράκια να κοιμούνται τριγύρω. Μια κοιτούσα από το παράθυρο τα βεγγαλικά που φώτιζαν όλη την Αθήνα, μια κοιτούσα τα προσωπάκια των μωρών που κοιμόταν και μια σκεφτόμουν και τα δικά μου μωρά που ήταν στο σπίτι με την οικογένεια.

Δεν στεναχωριόμουν όμως γιατί σκεφτόμουν ότι τα παιδιά μου είναι με το μπαμπά τους και τις γιαγιάδες τους και δεν αισθανόμουν τύψεις. Κοιτούσα τα μωρά που πρόσεχα στο κέντρο βρεφών και αισθανόμουν πολύ όμορφα γιατί ήμουν εκεί και έτσι είχαν και αυτά κάποιον μαζί τους για τις γιορτές.

Όσο περνούν τα χρόνια βέβαια, ομολογώ ότι προτιμώ να είμαι με τα μωράκια γιατί πλέον τα παιδιά μου μεγάλωσαν και με το που γυρνάει ο χρόνος πάει ο καθένας στους φίλους τους και στις παρέες τους.

«Και αυτή μια μέρα σαν τις άλλες είναι για εμένα»

Μαρία, εργαζόμενη σε δημόσιο νοσοκομείο, 57 ετών

Για 13 χρόνια ήμουν τραυματιοφορέας, τώρα μεταφέρω τα εργαστηριακά αποτελέσματα στους ασθενείς. Είναι δύσκολο το να δουλεύεις σε ένα δημόσιο νοσοκομείο ενώ έχεις οικογένεια. Δεν έχω ζήσει κάποια γενέθλια των παιδιών μου γιατί συνέπιπταν με εφημερίες και βάρδιες στη δουλειά. Ευτυχώς είχα έναν σύζυγο που τα στήριξε.

Φέτος δούλεψα Χριστούγεννα και θα δουλέψω παραμονή Πρωτοχρονιάς, αν και όχι στην αλλαγή. Έχει τύχει βέβαια πολλές φορές να δουλέψω κατά την αλλαγή.

Πάντα ένιωθα λίγο περίεργα για το ότι θα αφήσω την οικογένεια μου στην αλλαγή του χρόνου, αλλά μια συνήθεια είναι όλα, και αυτή μια μέρα σαν τις άλλες είναι για εμένα. Και από την στιγμή που μπορείς να είσαι έξω τις υπόλοιπες ημέρες, υπάρχει μια ισορροπία.

Για να την κάνεις αυτή την δουλειά πρέπει να την αγαπήσεις. Όταν προσφέρεις σε έναν παππού ή μια γιαγιά που είναι μόνες τους στο νοσοκομείο, παίρνεις μεγάλη χαρά. Παίρνεις πολλά όταν τους ακούς να ευχαριστούν και να σου λένε “την ευχή μου να έχεις”. Είναι η χαρά της προσφοράς.

«Δεν διαλέγει μέρες ο πόνος»

Άννα, νοσηλεύτρια, 42 ετών

Τις γιορτές μοιράζουμε τις βάρδιες έτσι ώστε να γίνουν εναλλάξ, κάποιοι θα δουλέψουν Χριστούγεννα και άλλοι Πρωτοχρονιά. Η κατάσταση στα δημόσια νοσοκομεία άλλωστε είναι τόσο δύσκολη και είμαστε εντελώς αποδεκατισμένοι, οπότε πρέπει να γίνει έτσι.

Αυτή την χρονιά θα είμαι στο νοσοκομείο στην αλλαγή του έτους. Το έχω κάνει και άλλες πολλές χρονιές, τα τελευταία 18 χρόνια που είμαι στο νοσοκομείο.

Για εμάς δεν αλλάζει κάτι, είναι μια κανονική ημέρα. Οι ασθενείς δεν σταματούν να πονούν, να υποφέρουν. Δεν διαλέγει μέρες ο πόνος. Μια ανακοπή δεν θα κοιτάξει πότε είναι η αλλαγή χρόνου. Μπορεί η αλλαγή να με βρει στο peak της εργασίας.

Άλλωστε, υπάρχουν και περισσότερα περιστατικά αυτές τις μέρες γιατί ο κόσμος θα βγει και θα πιεί κάτι παραπάνω και στην προσπάθειά μας να βγουν κάποια ρεπό δουλεύουμε με μεγαλύτερη πίεση.

Αυτές τις μέρες υπάρχει ένα έντονο μείγμα συναισθημάτων: υπάρχει πίεση, υπάρχει άγχος και ταυτότροχα προσπαθείς να βρεις και στιγμές χαράς και να κάνεις τους ασθενείς σου να νιώσουν καλύτερα.

Αλλάγή χρόνου στους λόφους της Αθήνας

Φραγκίσκος, φωτογράφος, 30 ετών

Αυτές τις γιορτινές μέρες οι φωτογράφοι δουλεύουμε σχεδόν καθημερινά. Είναι πολύ σύνηθες επίσης, στην αλλαγή του χρόνου να πηγαίνουμε στα σημεία όπου γίνεται η αντίστροφη μέτρηση όπως για παράδειγμα στο Σύνταγμα ή παλαιότερα στην Αρεοπαγίτου, για να φωτογραφίσουμε.

Τα τελευταία χρόνια κάνω την αλλαγή σε κάποιον από τους λόφους της Αθήνας όπου μαζευόμαστε οι φωτογράφοι για να έχουμε καλή οπτική της Ακρόπολης και να φαίνονται όμορφα τα πυροτεχνήματα.

Ευτυχώς όλοι μεταξύ μας έχουμε καλή σχέση και έτσι υπάρχει καλό, εορταστικό κλίμα, αλλά η αλήθεια είναι ότι εξακολουθείς να είσαι έξω, μέσα στο κρύο και να δουλεύεις ενώ οι άλλοι αλλάζουν χρόνο με τις παρέες και τις οικογένειές τους.

Δεν ξέρω βέβαια αν θα προτιμούσα να είμαι αλλού, γιατί το κάνουμε τόσα χρόνια που το έχω συνηθίσει. Θα προτιμούσα να μην δουλεύω, αλλά δεν είναι ότι είμαι και συντετριμμένος που θα κάνω αλλαγή έτσι, γιατί τελικά κάνω αλλαγή χρόνου ανάμεσα σε φίλους.

Μια χρονιά που έτυχε να μην πάω επειδή ήμουν άρρωστος, μου φάνηκε περίεργο. Είχα περάσει την αλλαγή με την οικογένεια μου τότε και είχα ξεχάσει για παράδειγμα ότι στην αλλαγή του χρόνου κλείνουμε τα φώτα.

«Στην εστίαση το να δουλέψεις στις γιορτές είναι σχεδόν υποχρεωτικό»

Χριστόφορος, σερβιτόρος, 19 ετών

Επειδή έχω επιλέξει συνειδητά να βρίσκομαι στον κλάδο της εστίασης (εργάζομαι ως σερβιτόρος σε καφέ-μπαρ και τα τελευταία τρία χρόνια) γνωρίζω πολύ καλά τι ακολουθεί τις γιορτινές ημέρες· συνήθως παραμονές και ανήμερα εργάζομαι.

Άλλη μία χρονιά λοιπόν, που θα δουλέψω σε γιορτές και αργίες. Όμως, επειδή ξέρω πώς λειτουργεί η εστίαση, καταλαβαίνω πως σε τέτοιες περιπτώσεις αυτό είναι σχεδόν «υποχρεωτικό», ενώ πάντα μπορείς να βρεις έναν τρόπο να τα βολέψεις όλα.

Το βίωμα είναι σίγουρα λυπηρό, καθώς δεν μπορείς να είσαι με τους αγαπημένους σου, να φάτε, να πιείτε, να γελάσετε και να περάσετε οικογενειακές στιγμές, όπως όσοι δεν δουλεύουν αυτές τις ημέρες.

Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά. Όταν στη δουλειά επικρατεί ένα όμορφο κλίμα και πηγαίνεις με χαρά, αυτό σε βοηθά να μην το σκέφτεσαι τόσο πολύ. Ξέρεις ότι θα πας κάπου όπου θα νιώσεις καλά και, με τον τρόπο σου, θα περάσεις εξίσου όμορφα.

Θυμάμαι την πρώτη μου χρονιά, στα 16 μου, που δούλευα σε ένα μαγαζί στην Αθήνα στο σέρβις. Ήταν η πρώτη φορά που, όντας ανήλικος, δεν πέρασα τις γιορτές με τους φίλους και την οικογένειά μου. Αυτό, όμως, με έκανε να εκτιμήσω πολλά πράγματα και μου άφησε ένα σημαντικό μάθημα: να μη βιαζόμαστε να μεγαλώσουμε και να μην αφήνουμε να χαθούν στιγμές με τους δικούς μας ανθρώπους. Όλα έρχονται στη ζωή κάποια στιγμή, το καθένα με τη σειρά του.

«Το να δουλέψουμε τις γιορτές κάποτε ήταν επιλογή»

Βασίλης, οδηγός ταξί, 37 ετών

Τα ραδιοταξί πανελλαδικά έχουν καθημερινά ακόμα και σε ημέρες απεργιών εξαίρετους συναδέλφους για κάθε έκτακτη ανάγκη μεταφοράς. Όπως όλοι ξέρουν τα ταξί έχουν γίνει σε πολλές περιπτώσεις και “περιπολικά” και “ασθενοφόρα” όταν υπάρχει ανάγκη.

Δυστυχώς ενώ το να δουλεύω εγώ και πολλοί από τους συναδέλφους μου τις γιορτές ήταν θέμα επιλογής, τα τελευταία χρόνια λόγω οικονομικής δυσπραγίας για να βγουν τα πάγια έξοδα μας αναγκαζόμαστε να δουλεύουμε και Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά και Πάσχα.

Η αύξηση των εξόδων, με την τεκμαρτή φορολόγηση, την αύξηση του κόστους καυσίμων αλλά και γενικά του κόστους ζωής σε συνδυασμό με την μείωση των εσόδων μας λόγω της υφαρπαγής του μεταφορικού μας έργου – με την εύνοια της κυβέρνησης – στις πολυεθνικές, οδηγούν την πλειοψηφία των ταξιτζήδων να δουλεύουν νυχθημερόν με κίνδυνο ακόμα και την υγεία τους.

Είναι πολύ άσχημο να σε αναγκάζει η κυβέρνηση -που υποτίθεται έχει εκλεγεί για να φέρει ευμάρεια στον λαό της- να δουλεύεις χωρίς διακοπή, ούτε για ένα πιάτο φαγητό.

Είμαι 37 χρόνων και λυπάμαι γιατί πλέον οι πολιτικές της κυβέρνησης μάς έχουν φέρει σε αυτή την κατάσταση. Είναι ψυχοφθόρο να δουλεύεις μακριά από τα αγαπημένου πρόσωπα, την οικογένεια σου τις άγιες αυτές ημέρες.

Ελπίζω σε ένα καλύτερο αύριο για όλους μας και σε κυβερνώντες με κοινωνική ενσυναίσθηση πάνω από όλα.

 

Πηγή: www.news247.gr