Ο Αλέξανδρος Σωτηρίου θέλει ο θεατής να αισθανθεί τρυφερότητα εκεί που δεν το περιμένει

Πόσες μεταμορφώσεις χρειάζεται να υποστεί μια ζωή για να μπορέσει να υπάρξει πραγματικά — έξω από τους ρόλους, τα στερεότυπα, τις αναγκαστικές σιωπές;
Το έργο «Αγώνες και μεταμορφώσεις μιας γυναίκας» του αιρετικού Εντουάρ Λουί είναι το χρονικό μιας γυναίκας που παλεύει να επιβιώσει –και τελικά να υπάρξει– σε έναν κόσμο που της έμαθε από παιδί να σωπαίνει. Από την καταπιεστική επαρχία μέχρι τη μάχη της καθημερινής επιβίωσης, η διαδρομή της είναι γεμάτη μικρές εξεγέρσεις, σιωπές, θυσίες και αλήθειες που καίνε.

Είναι ένα έργο που μιλάει για τα φύλα, τις τάξεις, τη μητρότητα, τη βία και την ελευθερία. Ένα έργο που μας θυμίζει πως ακόμα και σήμερα, το να είσαι γυναίκα δεν είναι αυτονόητο. Είναι αγώνας. Είναι μεταμόρφωση.

Ο Αλέξανδρος Σωτηρίου καταπιάνεται με ένα τολμηρό και βαθιά συγκινητικό σύγχρονο γαλλικό έργο. Το «Αγώνες και μεταμορφώσεις μιας γυναίκας» του Εντουάρ Λουί παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα και πρόκειται για ένα αυτοβιογραφικό, λογοτεχνικό έργο υψηλής έντασης και ευαισθησίας, μέσα από το οποίο ο Λουί τιμά τη μητέρα του και ταυτόχρονα αποκαλύπτει τα βαθιά κοινωνικά και πολιτικά στρώματα που διαμορφώνουν τις ζωές των γυναικών.

Τον ίδιο τον Αλέξανδρο Σωτηρίου τον γοητεύει στο έργο αυτό “η ελπίδα που σου αφήνει. Γιατί ακόμα και στις πιο δύσκολες κοινωνικές συνθήκες, η θέληση του ανθρώπου για αλλαγή μπορεί να αντιστρέψει τα πάντα”

Και συνεχίζει μιλώντας για τις μεγαλύτερες προκλήσεις που αντιμετώπισε κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας αυτής της παράστασης “το έργο του Εντουάρ Λουί είναι ένας τόπος προσωπικής μνήμης του συγγραφέα. Η δουλειά μας με τους ηθοποιούς της παράστασης ήταν να αποκωδικοποιήσουμε αυτή τη μνήμη και να βρούμε τους τρόπους σύνδεσης με το κοινό, έτσι ώστε ο θεατής να βρίσκει δικές του αναφορές μέσα στη μνήμη ενός τρίτου προσώπου, που είναι ο Λουί και η μητέρα του. Με απλά λόγια το προσωπικό ενός ανθρώπου να μπορεί να γίνει καθολικό”.

Ποιες είναι οι κεντρικές θεματικές του έργου και πώς αυτές σχετίζονται με την κοινωνία του σήμερα;
“Φτώχεια, κοινωνικές ανισότητες, ομοφοβία, μισογυνισμός. Μα πάνω απ’ όλα η κεντρική θεματική του έργου είναι η δύναμη και η θέληση του ανθρώπου για μια καλύτερη ζωή! Υπάρχει μια φράση της Μονίκ, της μάνας του έργου, η οποία είναι αυτή που με κινεί περισσότερο απέναντι στην οπτική μου για την παράσταση που λέει ” Να μείνω πιστή στα όνειρα μου”. Η πίστη στα όνειρα μας λοιπόν αποτελεί για μένα τον κύριο άξονα αυτής της παράστασης. Κάτι το οποίο σχετίζεται με το χτες, το σήμερα και το αύριο” απαντά.

Και σκιαγραφεί τους ήρωες του έργου “Τα πρόσωπα που θα συναντήσουμε στην παράσταση είναι η Μονίκ, μια θυμωμένη αλλά και ταυτόχρονα βαθιά συναισθηματική γυναίκα, όπου στο πρόσωπο της σκιαγραφούνται όλα τα πρότυπα της πατριαρχίας. Από την άλλη μεριά είναι ο Εντύ, η περσόνα του ίδιου του συγγραφέα, ο οποίος δίνει κι αυτός τον προσωπικό του αγώνα απέναντι στον κοινωνικό ρατσισμό που δέχεται λόγω της δεδηλωμένης ομοφυλοφιλίας του, μα πάνω απ’ όλα της διαφορετικής προσέγγισης που έχει απέναντι στα κοινωνικά πρότυπα του καιρού μας”.

Η παράσταση φέρνει στο προσκήνιο τη γυναίκα και την πάλη της σε έναν κόσμο που την καταπιέζει. Ποιος είναι ο ρόλος του θεάτρου σε αυτόν τον αγώνα;
“Ο ρόλος όχι μόνο του θεάτρου αλλά και της τέχνης γενικότερα, είναι να στέκεται στο πλευρό του αδικημένου και του αδύνατου” λέει με έμφαση.

Στο σημείωμα του ο Αλέξανδρος Σωτηρίου αναφέρει ότι θέλει να δημιουργήσει «μια στιγμή τρυφερότητας» με το έργο αυτό. “Το τι είναι τρυφερό για τον κάθε άνθρωπο είναι τελείως προσωπικό και υποκειμενικό. Ο κόσμος που προσπαθήσαμε να χτίσουμε μαζί με τους δύο εξαιρετικούς ηθοποιούς της παράστασης, (χωρίς να είναι φιλοφρόνηση, αλλά είναι η προσωπική μου θέση για αυτούς και τη δουλειά τους), την Ελένη Κοκκίδου και τον Κωνσταντίνο Γεωργόπουλο, καθως και με όλους τους συντελεστές της παράστασης, έχει έναν πολύ συγκεκριμένο κώδικα. Ότι η τρυφερότητα γεννιέται μέσα από τη σκληρότητα που μας περιβάλλει. Οπότε αυτό που ελπίζω είναι ότι ο θεατής θα μπορέσει να αισθανθεί τρυφερότητα εκεί που δεν το περιμένει” αναφέρει.

Η παράσταση κινείται γύρω από την έννοια της “μεταμόρφωσης”. Πώς συνδέεται αυτή η μεταμόρφωση με τη δράση της ηρωίδας και τι εκφράζει για το κοινό;

“Η μεταμόρφωση συνδέεται με την ηρωίδα μέσω του διαρκή αγώνα της να σπάσει τα δεσμά που την περιβάλλουν. Η κουζίνα που βρίσκεται και τα οικιακά αντικείμενα είναι για αυτήν μια φυλακή. Η συνειδητοποίησή της απέναντι στους λόγους που την οδήγησαν δέσμια των κοινωνικών στερεοτύπων, είναι η μεταμόρφωση της. Όλα είναι δυνατά αρκεί εμείς ως άνθρωποι να είμαστε έτοιμοι και ψυχικά και διανοητικά, να κάνουμε το πρώτο βήμα για να αλλάξουμε τον κόσμο μας και τον κόσμο γενικότερα, προς μια πιο ουμανιστική κατεύθυνση” καταλήγει.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Κείμενο: Εντουάρ Λουί
Μετάφραση: Στέλα Ζουμπουλάκη
Διασκευή-Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Σωτηρίου
Σκηνογράφος−Ενδυματολόγος: Κέννυ Μακλέλαν
Σχεδιασμός φωτισμών: Νίκος Σωτηρόπουλος
Μουσική: Αλέξανδρος Καζάκος
Κινησιολογία: Έντι Λάμε
Βοηθός σκηνοθέτη: Ιουλιέτα Καραχάλιου

Παίζουν: Ελένη Κοκκίδου, Κωνσταντίνος Γεωργόπουλος

Πηγή: www.news247.gr