Οι καλύτερες ταινίες του 2025

Η φετινή κινηματογραφική εμπειρία που δε θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου, ήταν πριν λίγες βδομάδες στην Ταινιοθήκη. Για 6+ ώρες, το κοινό ήταν μαγεμένο μες στην αίθουσα για την προβολή (συνοδεία ζωντανής μουσικής) του αριστουργήματος Judex – ενός γαλλικού κινηματογραφικού σίριαλ από τη δεκαετία του ‘10, δηλαδή του1910.

Είτε μιλάμε για αποκατεστημένες κόπιες βωβού σινεμά από έναν αιώνα πριν, είτε μιλάμε για αγαπημένα μπλοκμπάστερ πρόσφατης εσοδείας (όπως τα διάφορα Lord of the Rings που κάνουν χαμό σε επανέκδοση), είτε για προβολές ρεπερτορίου (με ρετροσπεκτίβες σε σκηνοθέτες, θεματικά αφιερώματα, ειδικές προβολές), είναι εμφανές πια πως η curated λογική λειτουργεί.

Υπάρχει σίγουρα μια υγιής ισορροπία ανάμεσα στην επιστροφή σε αγαπημένα classics και στην ανάγκη καλλιέργειας νέων, και σίγουρα η κινηματογραφική βιομηχανία πάνω σε αυτό μοιάζει να δουλεύει αυτή τη στιγμή. Το σημαντικό όμως είναι πως η αίθουσα, τελικά, δεν είναι νεκρή. Θέλει φροντίδα και προσοχή, και μια πιο ενεργή διεκδίκηση του κοινού, αλλά δεν είναι νεκρή. Νέες ταινίες μπορούν ακόμα να γίνονται μεγάλες επιτυχίες, και οι παλιές μπορούν ακόμα να γεμίζουν αίθουσες μια τυχαία Τρίτη βράδυ ή για μια πολύωρη προβολή κάποιο απόγευμα Σαββάτου. Ή, και, κάτι ακόμα πιο μαγικό:

Η φετινή κινηματογραφική εμπειρία που δε ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου, ήταν μια Κυριακή στη Στέγη, όταν προβλήθηκε ολόκληρη η 3η σεζόν του Twin Peaks στο υπόγειο, στη διάρκεια ενός τριημέρου πλήρους ρετροσπεκτίβας του Ντέιβιντ Λιντς, που είχε πεθάνει λίγες μέρες νωρίτερα.

Ο θάνατος του Λιντς δημιούργησε κάτι φοβερά συλλογικό στην αντίδραση του κόσμου, ένα είδους επικοινωνίας και κοινότητας που μόνο η τέχνη μπορεί να πετύχει. Για ένα μεγάλο διάστημα, βρίσκαμε προβολές κάθε κομματιού του έργου του Λιντς, σε σινεμά, σε χώρους τέχνης, σε αυτοσχέδιες αίθουσες προβολής. Αλλά τίποτα δε θα περάσει μέσα μου εκείνη τη μέρα.

Πήγαμε στον χώρο στις 6 το πρωί, όταν ξεκίνησε το πρώτο επεισόδιο, και καθίσαμε εκεί μέχρι αργά τη νύχτα, όταν ολοκληρώθηκε το 18ο. Ήταν η τρίτη φορά που έβλεπα ολόκληρο το Twin Peaks: The Return, και σίγουρα η πρώτη που το έβλεπα σε μια καθισιά. Το σινεμά του Λιντς έτσι κι αλλιώς δεν μπορεί να κλειστεί μέσα στα στεγανά συγκεκριμένων ερμηνειών, αλλά αυτή τη φορά, έχοντας αφήσει πίσω μου τις όποιες έγνοιες “πλοκής”, ένιωσα να το απορροφώ και να το νιώθω σε ένα επίπεδο εντελώς πέρα από τα λόγια και τις έννοιες.

Με έκανε να νιώσω. Το σπουδαιότερο σινεμά αυτό πάντα κάνει. Ό,τι κι αν σήμαινε ένα έργο όταν παιζόταν στην τηλεόραση πριν 10 χρόνια ή όταν παιζόταν σε βιντεοκασέτες πριν από 30 χρόνια ή όταν παιζόταν σε κινηματογραφικές αίθουσες πριν από έναν αιώνα, σήμερα σημαίνει –και έχει την αίσθηση– αυτού που εσύ βιώνεις τώρα, σήμερα. Είναι μια γέφυρα που ενώνει τα πάντα.

***

Η φετινή κινηματογραφική εμπειρία που δε θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου, ήταν στη Βενετία, στην πρώτη παγκόσμια προβολής της Φωνής της Χιντ Ρατζάμπ, με ένα τεράστιο χειροκρότημα και με κόσμο να αποχωρεί βουβά, σα να μας είχε πατήσει τρένο. Ένα έργο τόσο αναπολογητικό σε αυτό που κάνει, που βάζει όλες τις άλλες «πολιτικά αναγκαίες» ταινίες υπό άλλη οπτική.

Ήταν μια χρονιά που κανείς πια δεν μπορούσε να κοιτάξει μακριά. Στη Βενετία το φεστιβάλ είχε επικεντρωθεί γύρω από το ζήτημα της Παλαιστίνης, με πορείες, με δηλώσεις στο κόκκινο χαλί, με ταινίες. Μήνες νωρίτερα, το Βερολίνο μετά την ντροπιαστική περσινή του διοργάνωση, φέτος κατάφερε να αποσιωπήσει σχεδόν ολοκληρωτικά το θέμα – η Παλαιστίνη ήταν παρούσα δια της ολοκληρωτικής καταπίεσης του ζητήματος στην δημόσια φεστιβαλική σφαίρα.

Καλλιτέχνες πήραν θέση, υπογράφοντας μια επιστολή μη συνεργασίας με ισραηλινούς θεσμούς. Άλλοι πήραν θέση, κατακρίνοντας τους πρώτους. Κάποιοι, παραμένουν ακόμα ασαφείς στο ενδιάμεσο – θα τα θυμόμαστε αυτά, ειδικά όταν η μπάρα πλέον έφτασε να είναι τόσο χαμηλά, κι οι ευκαιρίες για κάθε άνθρωπο να κάνει κάτι, οτιδήποτε, το απολύτως ελάχιστο, ήταν τόσες πολλές. (Ακόμα και στη διάρκεια του φεστιβάλ Βενετίας, ονόματα πρώτης γραμμής του Χόλιγουντ πρόσθεταν το όνομά τους στη λίστα executive producers της ταινίας της Μπεν Χανία.)

Έγραφα από τη Βενετία πόσο πολύ κεντραρισμένο γύρω από τη βία ήταν φέτος το σινεμά και είναι αλήθεια πως το αντίθετο θα ήταν μεγάλη έκπληξη. Η τέχνη αντιδρά στην εποχή της, κι η εποχή είναι πνιγηρή και δύσκολη και πολλές φορές νιώθεις πως δεν έχεις καμία ελπίδα. Το οποίο μου θυμίζει:

Η φετινή κινηματογραφική εμπειρία που δε ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου, ήταν το να βλέπω στο ΙΜΑΧ το κατά κοινή ομολογία αριστούργημα της χρονιάς, το Μια Μάχη Μετά την Άλλη του Πολ Τόμας Άντερσον. Μια ταινία της οποίας ο ρυθμός σου επιτρέπει να βυθιστείς στον κόσμο της καθώς προσφέρει χιούμορ, ζεστασιά, συναίσθημα, αλλά ανταποκρίνεται και στην αίσθηση απόγνωσης και στην απουσία νοήματος που οι πάντες βιώνουμε αυτή τη στιγμή.

Η ταινία αυτή με είχε μαζί της από τα ηλεκτρισμένα πρώτα της δευτερόλεπτα, με την επαναστάτρια Περφίντια της Τεγιάνα Τέιλορ μέχρι την εμβληματική σκηνή καταδίωξης στην τρίτη πράξη που μέσα από το μέγεθος της ΙΜΑΧ ένιωσα να με ταξιδεύει σα να ήμουν μέσα στην σκηνή. Είναι ένα φιλμ που καταφέρνει να εκπέμπει κάτι απόλυτα σημερινό, βρίσκοντας έναν τόνο συναισθήματος και ελπίδας – όχι με έναν κενό, χολιγουντιανό τρόπο, αλλά με μια εντελώς ανθρώπινη, «και τι άλλο να κάνεις αν όχι να συνεχίσεις να αγωνίζεσαι;» ματιά.

Με έκανε να αναρωτιέμαι πόσο αληθινά πολιτικό μπορεί πλέον να γίνει ένα σινεμά τόσο απόλυτα ελεγχόμενο από εταιρείες που ανήκουν σε άλλες εταιρείες που πρόκειται σύντομα να ελέγχονται από άλλες εταιρείες, υπό τις ευλογίες του χειρότερου ανθρώπου στον πλανήτη.

Είχαμε φέτος σινεμά όπως τους Αμαρτωλούς του Ράιαν Κούγκλερ, την Βουγονία του Λάνθιμου, το Καμία Άλλη Επιλογή του Παρκ Τσαν-γουκ, το Avatar: Φωτιά και Στάχτη, φιλμ που όπως και το αριστούργημα του Άντερσον εξετάζουν πολύ άμεσα τον έξω κόσμο (μας). Είχαμε και κάτι σαν Superman του Τζέιμς Γκαν, που συζητήθηκε επειδή είχε το θάρρος να πάρει την καθαρή πολιτική θέση του «ένας πανίσχυρος γενοκτονικός στρατός δεν πρέπει να ισοπεδώνει παιδιά», το οποίο ερμηνεύτηκε από πολλούς ως τοποθέτηση υπέρ της Παλαιστίνης.

Πόσο πολιτικά θαρραλέο μπορεί να είναι το σινεμά σήμερα; Πάντως ο Τζέιμς Γκαν δε σταμάτησε να λέει σε συνεντεύξεις του πως όχι, το παρεξηγήσαμε, δεν καταλάβαμε καλά, τι σχέση έχει η ταινία του με το Ισραήλ και την Παλαιστίνη, αφού εξάλλου ξεκίνησε να την γράφει πριν τις 7 Οκτωβρίου, όταν και ως γνωστόν ξεκίνησαν τα πάντα στην περιοχή εκ του μηδενός, νωρίτερα δεν υπήρχε κανένα απολύτως πρόβλημα.

Ό,τι κι αν λέει ο Γκαν, η ταινία του υφίσταται σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο. Αντιδρά κι αυτή στον κόσμο (μας), ό,τι κι αν σκόπευε, ό,τι κι αν λέει. Είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον αυτό το πράγμα με την τέχνη: Πώς μπορεί να μιλάει με τρόπο που ακόμα κι οι άνθρωποι πίσω από αυτήν, δεν μπορούν – δεν θέλουν ή δεν τα καταφέρνουν. Είπαμε: Το σινεμά είναι γέφυρα.

***

Είναι πολλοί οι λόγοι για τους οποίους δε θα ξεχάσω ποτέ τη φετινή κινηματογραφική χρονιά. Ο κόσμος είναι πολύ δύσκολος – ευτυχώς κάποια πράγματα μπορούν ακόμα να μας κάνουν να νιώθουμε.

Ακολουθούν μερικές από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς, όπως κάθε χρόνο τακτοποιημένες σε θεματικά ζευγαράκια, που μας έκαναν να τις αναλογιστούμε σε ένα ευρύτερο πλαίσιο. Ή απλά να το διασκεδάσουμε λίγο.

ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ

Βουγονία (Γιώργος Λάνθιμος)
Καμία Άλλη Επιλογή (Παρκ Τσαν-γουκ)

Στις ιστορίες από την καρδιά του ύστερου καπιταλισμού, γεμάτες χιούμορ και αιχμηρή απόγνωση, ψάχνουμε πάντα να βρούμε τρόπους επιβίωσης – μια μάχη μετά την άλλη.

(Βουγονία | Καμία Άλλη Επιλογή | ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Γιώργος Λάνθιμος | ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Παρκ Τσαν-γουκ)

(ΜΟΥΣΙΚΕΣ) ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΕΝΗΛΙΚΙΩΣΗΣ

Better Man (Μάικλ Γκρέισι)
ΕΜΕΙΣ – Μια ταινία για τον Bloody Hawk (Φαίδρα Βόκαλη, Κωστής Θεοδοσόπουλος)

Οι δύο ωραιότερες, απρόσμενα εξερευνητικές coming of age ταινίες που είδαμε φέτος είχαν κι οι δύο μουσικό φόντο. Ο Bloody Hawk ανοίγεται μέσα από τη φόρμα ενός κολάζ ντοκιμαντέρ, ο Ρόμπι Γουίλιαμς ανοίγεται αποτυπώνοντας τον εαυτό του ως έναν CGI πίθηκο. Ξέρεις τι; Ό,τι χρειάζεται κανείς.

(Better Man | ΕΜΕΙΣ – Μια ταινία για τον Bloody Hawk | ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Ρόμπι Γουίλιαμς και Μάικλ Γκρέισι | ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Φαίδρα Βόκαλη & Κωστής Θεοδοσόπουλος)

ΚΥΝΗΓΩΝΤΑΣ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ ΕΡΑΣΤΩΝ

Όλα Όσα Φανταζόμαστε ως Φως (Παγιάλ Καπάντια)
Άγριες Πληγές (Ζία Ζανγκέ)
Γκραν Τουρ (Μιγκέλ Γκόμες)

Δεν ξέρω αν είναι επειδή τα είδα σε απόσταση λίγων ημερών στις περσινές Κάννες κι από τότε είναι μια παρέα μες στο μυαλό μου. Και στα τρία πάντως, σπουδαία φιλμ (και τα 3 είναι στο actual φετινό μου τοπ-10), γυναίκες αναζητούν τα φαντάσματα (ή την ηχώ) κάποιου παλιού εραστή, κάποιου παλιού εαυτού, κάποιου παλιού κόσμου. Είτε αυτό γίνεται σε μορφή μαγικού ρεαλισμού, είτε σαν ταξιδιωτικό ημερολόγιο, είτε σαν ένα ψηφιδωτό από στιγμιότυπα διαμέσου του αιώνα ως τώρα. Σε όλες τις περιπτώσεις, η ίδια η πράξη της αναζήτησης είναι που φανερώνει την αλήθεια.

(Όλα Όσα Φανταζόμαστε ως Φως | Άγριες Πληγές | Γκραν Τουρ | ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Παγιάλ Καπάντια | ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Ζία Ζανγκέ | ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Μιγκέλ Γκόμες | ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Μορίν Φαζεντέιρο)

Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

Μια Μάχη Μετά την Άλλη (Πολ Τόμας Άντερσον)
Αμαρτωλοί (Ράιαν Κούγκλερ)

Οι δύο πιο διασκεδαστικές και παιχνιδιάρικες ως προς το genre ταινίες του φετινού στουντιακού σινεμά, βρίσκονται σε ξεκάθαρο διάλογο μεταξύ τους: Για κοινότητες ανθρώπων σε διαρκή αντίσταση απέναντι σε ένα κακό ισχυρό και παντοτινό. Και για τις γεμάτες συναίσθημα σχέσεις που τους συνδέουν – και τους κρατούν ζωντανούς.

(Μια Μάχη Μετά την Άλλη | Αμαρτωλοί | ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ: Πολ Τόμας Άντερσον)

ΠΟΛΥ ΚΑΛΟΙ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥΣ

Σκιές στο Σκοτάδι (Στίβεν Σόντερμπεργκ)
Ταιριάζουμε; (Σελίν Σονγκ)
KPop Demon Hunters (Μάγκι Κανγκ, Κρις Άπελχανς)

Λίγα πράγματα είναι πιο απολαυστικά στο σινεμά από το να βλέπεις ιστορίες κεντραρισμένες γύρω από ανθρώπους (ή/και δαίμονες, ΟΚ, δεν κρίνουμε) που είναι τόσο καλοί στη δουλειά τους, που τα πάντα στο φιλμ ξετυλίγονται γύρω από αυτές τις διαδικασίες. Τα παιχνίδια κατασκόπων του Σόντερμπεργκ, η χαρτογράφηση του ρομάντσου την εποχή της Αντικειμενικής Αξίας, η μουσική που γεννά έλεγχο ή/και δύναμη στο animation-φαινόμενο της χρονιάς – είναι όλα απολαυστικά.

(Σκιές στο Σκοτάδι | Ταιριάζουμε; | ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Σελίν Σονγκ)

ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΣΕ ΑΔΙΕΞΟΔΗ ΛΟΥΠΑ

Σπασμένη Φλέβα (Γιάννης Οικονομίδης)
Exit 8 (Γκένκι Καγουαμούρα)

Άντρες παγιδευμένοι σε έναν καταραμένο κύκλο, αναγκασμένοι να κάνουν ξανά και ξανά την ίδια διαδρομή – ελπίζοντας, κόντρα στην ίδια τη μοίρα, πως κάποια από αυτές τις φορές θα καταφέρουν να βρουν την έξοδο.

(Σπασμένη Φλέβα | Exit 8 | ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Γιάννης Οικονομίδης)

ΜΙΑ ΖΩΗ ΣΕ FAST FORWARD

Oh, Canada (Πολ Σρέιντερ)
Η Ζωή του Τσακ (Μάικ Φλάναγκαν)

Η ουσία μιας ζωής δεν βρίσκεται στη γραμμική της αφήγηση, ούτε στην προφανή κυριολεξία των γεγονότων. Κάποιες φορές, αυτό που σε στιγματίζει – ακόμα και που σε καθορίζει – μπορεί να είναι μια μικρή, ακατανόητη στιγμή, που διασπάει ό,τι ήρθε και πριν και μετά σε κύματα εμπειριών, προσώπων, αναμνήσεων. Όλη η ζωή, μέσα σε μια στιγμή.

(Oh, Canada | Η Ζωή του Τσακ)

ROAD MOVIES ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ ΚΑΙ ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΟΤΗΤΑΣ

Ένα Απλό Ατύχημα (Τζαφάρ Παναχί)
Flow: Η Γάτα που δεν Φοβόταν το Νερό (Γκιντς Ζιλμπαλόντις)

Οι δύο πιο καθηλωτικές διαδρομές του φετινού σινεμά, με δύο βαθιά πληγωμένους κεντρικούς χαρακτήρες που συγκεντρώνουν γύρω τους ένα απρόσμενο γκρουπ φίλων και ξεκινούν ένα τρομακτικό ταξίδι επιβίωσης.

(Ένα Απλό Ατύχημα | Flow: Η Γάτα που δεν Φοβόταν το Νερό | ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Τζαφάρ Παναχί)

ΑΠΟ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΦΤΙΑΓΜΕΝΗ Η ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ;

Κιούκα, Πριν το Τέλος του Καλοκαιριού (Κωστής Χαραμουντάνης)
Τα Χρώματα του Χρόνου (Σεντρίκ Κλαπίς)
Αγαπούσε τα Λουλούδια Περισσότερο (Γιάννης Βεσλεμές)

Η ανάμνηση, η νοσταλγία, η ίδια η χροιά του παρελθόντος αποκτά αληθινή υφή σε μερικές από τις πιο γλυκές και όμορφες ταινίες της χρονιάς, στις οποίες ο χρόνος δεν είναι πάντα κάτι το γραμμικό και απομακρυσμένο – είναι κάτι που κουρδίζει εκ νέου, ξανά και ξανά, το σήμερα.

(Κιούκα, Πριν το Τέλος του Καλοκαιριού | Τα Χρώματα του Χρόνου | Αγαπούσε τα Λουλούδια Περισσότερο | ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Κωστής Χαραμουντάνης | ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Γιάννης Βεσλεμές)

ΕΝΗΛΙΚΙΩΣΗ ΣΕ ΜΙΑ ΣΚΛΗΡΗ ΒΡΕΤΑΝΙΑ ΣΕ ΜΕΤΑΒΑΣΗ

Harvest (Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη)
28 Χρόνια Μετά (Ντάνι Μπόιλ)

Τι ενώνει τις φιλόδοξες, αφηγηματικά πειραματικές και απίστευτα όμορφες ταινίες της Τσαγγάρη και του Μπόιλ; Η πνιγηρή αίσθηση του να ενηλικιώνεσαι – να ζεις – σε έναν κόσμο που μεταβάλλεται προς κάτι το απάνθρωπο.

(Harvest | 28 Χρόνια Μετά | ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη)

ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΗΣ ΚΑΜΕΡΑΣ

Sorry, Baby (Εύα Βίκτορ)
Presence (Στίβεν Σόντερμπεργκ)

Όλο το σινεμά είναι βλέμμα της κάμερας αλλά φέτος σε καμία ταινία δεν υπογραμμίστηκε αυτό περισσότερο από ό,τι σε αυτές τις δύο: Τόσο για αυτά που βλέπει, όσο και για αυτά που με απόλυτη συναίσθηση, επιλέγει να μην κοιτάζει. Μέχρι να είναι έτοιμη.

(Sorry, Baby | Presence | ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Εύα Βίκτορ)

ΔΥΟ ΠΡΑΞΕΙΣ, ΜΙΑ ΖΩΗ

Λούλα Le Blanc (Στέργιος Πάσχος)
Το Φιλί της Γυναίκας Αράχνης (Μπιλ Κόντον)

Ζωντανές ιστορίες γεμάτες λαχτάρα και μελαγχολία, κομμένες στα δύο με τρόπο ευφυή. Το ένα στόρι ταϊζει το άλλο – τελικά, όλα έχουν σημασία για όλους.

(Λούλα Le Blanc | Το Φιλί της Γυναίκας Αράχνης)

Η ΤΕΧΝΗ ΚΙ Ο ΚΑΤΑΠΙΕΣΤΗΣ

The Brutalist (Μπρέιντι Κορμπέ)
Σάουντρακ για Ένα Πραξικόπημα (Γιόχαν Γκριμοντιρέζ)

Στο κινηματογραφικός έπος του Μπρέιντι Κορμπέ το κεφάλαιο απλώνει μεγαλομανία και όραμα πάνω στις πλάτες και το τραύμα των μετατοπισμένων, ενώ στο πιο ευρηματικό ντοκιμαντέρ της χρονιάς δυστικοί μηχανισμοί πασχίζουν να χρησιμοποιήσουν την τέχνη ως προπαγανδιστικό εργαλείο. Τελικά, τι πιο σύνηθες.

(The Brutalist | Σάουντρακ για Ένα Πραξικόπημα | ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Μπρέιντι Κορμπέ & Μόνα Φάστβολντ | ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Έιντριεν Μπρόντι)

ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΛΕΜΕ

Λο (Θανάσης Βασιλείου)
Μετά το Κυνήγι (Λούκα Γκουαντανίνο)

Δύο ταινίες μεγάλης ακρίβειας στην αφήγηση πάνω στα όσα δεν λέγονται, πάνω στην διαγενακή σιωπή – κι όσα αυτή φέρνει στο σήμερα.

(Λο | Μετά το Κυνήγι | ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Λούκα Γκουαντανίνο | ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Τζούλια Ρόμπερτς)

Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗΣ

Κράτα την Ψυχή σου στο Χέρι και Περπάτα (Σεπιντέ Φαρσί)
Η Φωνή της Χιντ Ρατζάμπ (Καουτέρ Μπεν Χανία)

Οι δύο πιο συγκλονιστικές ιστορίες που έφτασαν στην μεγάλη οθόνη μας από την Παλαιστίνη, χαρακτηρίζονται αμφότερες από μια συνταρακτική αμεσότητα – είναι μάλλον συνεπές τελικά. Ούτε δραματικά στρογγυλέματα, ούτε αχρείαστα ντυσίματα, και ούτε η παραμικρή καθυστέρηση. Αυτό είναι το σινεμά που καταγράφει και μεταδίδει. Για το σήμερα, για το αύριο, και για το πάντοτε.

(Κράτα την Ψυχή σου στο Χέρι και Περπάτα | Η Φωνή της Χιντ Ρατζάμπ | ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ:Σεπιντέ Φαρσί)

ΟΙ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Η Ταξιδιώτισσα (Χονγκ Σανγκ-σου)
Τελευταία Πνοή (Κώστας Γαβράς)

Το αφοπλιστικό σινεμά του Χονγκ Σανγκ-σου χτίζεται πάνω σε μικρές στιγμές παρατήρησης και ζωής και, με έναν παράδοξο τρόπο, καταλήγει απολύτως συγγενικό με το φορμαλιστικά τολμηρό φιλμ του Γαβρά πάνω στο θάνατο – ή, για την ακρίβεια, στην καταγραφή του πώς τον υποδέχεται κανείς. Κι αυτό μες στη ζωή είναι.

(Η Ταξιδιώτισσα | Τελευταία Πνοή | ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Ιζαμπέλ Ιπέρ | ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Κώστας Γαβράς)

ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΣΕ ΕΝΤΑΣΗ

Weapons (Ζακ Κρέγκερ)
Misericordia (Αλέν Γκιροντί)

Διαρκές σασπένς και αίσθηση μυστηρίου και αγνώστου – δοσμένο με πλούσιες χιουμοριστικές πινελιές – σχηματίζει ένα πέπλο κάτω από το οποίο ανακρίνονται οι δεσμοί και η κρυφή ένταση μιας κλειστής κοινότητας, όπου τα πάντα κρύβονται πίσω από σιωπές.

(Weapons | Misericordia | ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Φελίξ Κιζίλ)

ΜΙΑ ΣΥΡΡΑΦΗ ΑΠΟ ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΤΙΚΑ GAGS

Τρελές Σφαίρες (Ακίβα Σέιφερ)
Τρεις Φίλες (Εμανουέλ Μουρέ)

Δύο από τα πιο απολαυστικά είδη κινηματογραφικού σουρεαλισμού – το αμερικάνικο χιούμορ παραλόγου και η γαλλική πολυλογάδικη κομεντί – σε δύο θαυμάσια πρόσφατα δείγματά τους. Μια συρραφή από στιγμιότυπα που αγνοούν τον ρεαλισμό αλλά ξέρουν πως να σχηματίσουν τη δική τους απολαυστική, τεταμένη πραγματικότητα.

(Τρελές Σφαίρες | Τρεις Φίλες)

ΧΩΡΑΕΙ Η ΑΓΝΟΤΗΤΑ ΚΙ Ο ΙΔΕΑΛΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΑΣ;

Νεαρές Μητέρες (Πιερ & Ζαν-Λικ Νταρντέν)
Superman (Τζέιμς Γκαν)

Οι Νταρντέν θα ήταν πάρα πολύ μπερδεμένοι αν έβλεπαν ποτέ αυτό το ζευγάρωμα αλλά το εννοώ, ήταν οι δύο φετινές ταινίες που περισσότερο από κάθε άλλη με έκαναν να θαυμάσω την ιδεαλιστική ειλικρίνεια πίσω από τους ήρωες και τις ηρωίδες τους.

(Νεαρές Μητέρες | Superman | ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Πιερ & Ζαν-Λικ Νταρντέν)

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΥΠΟ ΑΠΕΙΛΗ ΣΕ ΤΕΧΝΗΤΟΥΣ ΚΟΣΜΟΥΣ

Avatar: Φωτιά και Στάχτη (Τζέιμς Κάμερον)
Το Φοινικικό Σχέδιο (Γουές Άντερσον)

Μια πανέμορφη περιπέτεια σε κάθε γωνιά ενός εντυπωσιακού, κατασκευασμένου κόσμου, με τα μέλη μιας οικογένειας υπό διαρκή απειλή προσπαθούν να επιβιώσουν και να ισχυροποιήσουν τους δεσμούς σου; Ποιοι άλλοι εκτός από τους απόλυτους θρύλους, Τζέιμς Κάμερον και Γουές Άντερσον;

(Avatar: Φωτιά και Στάχτη | Το Φοινικικό Σχέδιο | ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Τζέιμς Κάμερον | ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Το καστ του Γουές Άντερσον | ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Αλεξάντρ Ντεσπλά)

Πηγή: www.news247.gr