Γιάννης Λεάκος – Η γλύκα ενός ΚΕΪΚ μπορεί κατευνάσει τα ανθρώπινα πάθη;
Στον φούρνο φουσκώνει αργά ένα κέικ, και η γλυκιά μυρωδιά του προοιωνίζει τη στιγμή που θα είναι έτοιμο για να κόψουμε όλοι από ένα κομμάτι. Ακριβώς σαν αυτό το κέικ, οι ένοικοι της πολυκατοικίας όπου εκτυλίσσεται η ιστορία της ομώνυμης παράστασης “ΚΕΪΚ” “ψήνονται” αργά μέσα στις καθημερινές εντάσεις και τα μυστικά που κρύβουν και που καρμικά εν τέλει τους ενώνουν.
Από τον Οκτώβριο, το Θέατρο Εμπορικόν φιλοξενεί την παράσταση “ΚΕΪΚ”, μια γλυκόπικρη κωμωδία που μέσα από καθημερινές μικρές στιγμές και ανθρώπινες συγκρούσεις αποκαλύπτει με ζωντάνια και ευαισθησία τις κρυφές πτυχές της ζωής μας. Με την υπογραφή του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη και τη σκηνοθετική ματιά του Θανάση Ζερίτη, το έργο προσκαλεί το κοινό σε μια θεατρική εμπειρία, όπου το απλό γίνεται συναρπαστικό.
Εν συντομία, σε αυτή την πολυκατοικία η Σάσα, μια ημι-διάσημη συγγραφέας αισθηματικών μυθιστορημάτων, χτυπά αγανακτισμένη το κουδούνι του διαχειριστή. Τα σκουπίδια στην είσοδο έχουν φτάσει στο απροχώρητο, και η Σάσα, χωρίς αποδείξεις αλλά με ακλόνητη βεβαιότητα, κατηγορεί τον αλλοδαπό του πρώτου ορόφου για το χάος. Ο διαχειριστής συγκαλεί μια μικρή συνέλευση, όπου οι ένοικοι, ανάμεσά τους και ο Μπάμπης από τον δεύτερο όροφο, έχουν την ευκαιρία να πουν την αλήθεια τους. Καθώς η συζήτηση καλπάζει, αποκαλύπτονται μυστικά, ξεπηδούν ψέματα και αναμνήσεις, ξυπνούν έντονα αλλά και τρυφερά συναισθήματα. Και όλα αυτά ενώ ένα κέικ ψήνεται στο φούρνο.
Ο ηθοποιός Γιάννης Λεάκος ενσαρκώνει τον “Μπάμπη” με ζωντάνια και πληθωρικότητα, προσθέτοντας τον δικό του μοναδικό παλμό στην παράσταση. Το όνομά του συζητήθηκε αρκετά για την ερμηνεία του στον “Ήλιο με Δόντια” (που επαναλαμβάνεται φέτος στο θέατρο Μπέλλος), ενώ στην τηλεοπτική σειρά “Porto Leone: Στη γειτονιά με τα κόκκινα φανάρια” παίζει το ρόλο ενός φιλόδοξου αστυνομικού στην Τρούμπα του ‘64.
Συζητώντας τηλεφωνικά με τον Γιάννη το πρωί της πρεμιέρας του ΚΕΪΚ ανακαλύψαμε έναν πολύ δημιουργικό και ενθουσιώδη ηθοποιό, με πολλά όνειρα που μοιράστηκε μαζί μας σκέψεις και εμπειρίες από τους ρόλους του.
Γιάννης Λεάκος – Η πορεία μέχρι το ΚΕΪΚ
Ο ηθοποιός μας λέει πώς ξεκίνησε για εκείνον η περιπέτεια της ηθοποιίας. Κάπως… τυχαία! Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αγία Παρασκευή και, κάπου στο τέλος του Γυμνασίου, στα 13-14, μια υπέροχη καθηγήτρια των καλλιτεχνικών αποφάσισε να φτιάξει θεατρική ομάδα στο σχολείο. Οργάνωσε ανοιχτές οντισιόν και ο Γιάννης χωρίς να το πολυσκεφτεί συμμετείχε και πήρε τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Το έργο ήταν η Φαύστα του Μποστ. Η παράσταση πήγε εξαιρετικά, κέρδισε μάλιστα το δεύτερο θεατρικό βραβείο στους πανελλήνιους αγώνες θεάτρου.
«Και κάπως ομολογώ ότι μέσα από αυτή τη διαδικασία γλυκάθηκα. Βρήκα κάτι να μου αρέσει σε μια ηλικία που ψάχνεσαι ποιος είσαι, τι είσαι, τι σου αρέσει. Αυτή η διαδικασία με γοήτευσε, τη διασκέδασα πάρα πολύ. Βέβαια ήδη στο τελείωμα του σχολείου είχα καταλάβει ότι τίποτα δεν με ενδιέφερε από το μηχανογραφικό ή το τι θα ήθελαν οι γονείς μου να ακολουθήσω. Μετά όμως στο Λύκειο τα πράγματα κάπως άλλαξαν. Η ζωή με πήγε αλλού. Και βρέθηκα να σπουδάζω κάτι τελείως άσχετο, Διοίκηση Επιχειρήσεων στο Deree στο Αμερικάνικο Κολλέγιο» λέει και συνεχίζει.
«Μέσα μου όμως κάτι μου έλεγε ότι αυτή η πορεία στην ηθοποιία μού ταιριάζει και θέλω να την ψάξω παραπάνω. Οπότε έμπλεξα με τη θεατρική ομάδα του Αμερικανικού Κολλεγίου και μέσω αυτής μια άλλη αγαπημένη καθηγήτρια με οδήγησε στο να δω την “Αγαπητή Ελένα” – μια παράσταση που είχε τότε μεγάλη επιτυχία στο θέατρο Επί Κολωνώ. Ερωτεύτηκα αυτό που είδα και από την επόμενη εβδομάδα ξεκίνησα να πηγαίνω στα εργαστήρια του Επι Κολωνώ της ομάδας Νάμα. Χωρίς ποτέ να πάω σε σχολή, έμεινα εκεί στα εργαστήρια για πολλά χρόνια.
Το 2004-5 ο Γιώργος Παλούμπης μού έδωσε την πρώτη ευκαιρία να παίξω σε μια παράσταση που είχε γράψει και σκηνοθετήσει, ήταν η πρώτη μου, και λεγόταν “Το πέναλτυ”. Κάπως από σπόντα, λοιπόν, βρέθηκα στον χώρο. Μου άρεσε πάρα πολύ, και με επιμονή, δουλειά και πίστη σε όλο αυτό, τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους.»
– Ας μιλήσουμε για τον ρόλο σου στο ΚΕΪΚ, τη νέα παράσταση που μόλις ξεκίνησε να παίζεται στο Θέατρο Εμπορικόν.
«Το ΚΕΪΚ έχει τη δομή μιας κωμικής ιστορίας, αλλά μέσα από την εξέλιξή του αγγίζει ουσιαστικά ζητήματα που αφορούν τον άνθρωπο. Κατά τη γνώμη μου, μιλά πρωτίστως για τη μοναξιά — για το πόσο μόνοι μπορεί να νιώθουν κάποιοι άνθρωποι ακόμη κι όταν ζουν μέσα σε μια πολυκατοικία, περιτριγυρισμένοι από άλλους. Αφορμή για όλη την ιστορία γίνεται ένα φαινομενικά ασήμαντο πρόβλημα: κάποιες σακούλες σκουπιδιών που κάποιος πετά από το μπαλκόνι του. Για να βρεθεί ο υπαίτιος, συγκαλείται μια μικρή συνέλευση στο σπίτι του διαχειριστή. Κι εκεί, μέσα από τις αντιπαραθέσεις, ξετυλίγονται οι παθογένειες, οι ανασφάλειες και τα μυστικά των ενοίκων — άνθρωποι που, πίσω από το χιούμορ και τις καθημερινές καταστάσεις, προσπαθούν στην ουσία να βρουν ένα στήριγμα, να μοιραστούν τις μοναξιές τους με κάποιον άλλον. Το έργο έχει κωμικά στοιχεία, και δεν χάνει ποτέ την ανθρώπινή του διάσταση.»
– Ο δικός σου ρόλος;
«Υποδύομαι τον Μπάμπη – έναν τύπο που, στην αρχή, μοιάζει “ελαφρύς”, αστείος, πάντα έτοιμος να πετάξει ένα πείραγμα ή να κάνει χιούμορ. Όμως, όσο προχωρά η ιστορία, αποκαλύπτονται και άλλες πλευρές του: κάποια ρατσιστικά αντανακλαστικά, κάποιες εσωτερικές αντιφάσεις που έρχονται στην επιφάνεια σταδιακά. Είναι ένας από τους παλιούς ενοίκους της πολυκατοικίας, χρόνια εγκατεστημένος εκεί, με τον δικό του τρόπο να βλέπει τα πράγματα. Μπορεί να θυμώσει εύκολα, να αντιδρά απότομα, όμως δεν είναι κακός άνθρωπος – απλώς ένας αντιφατικός χαρακτήρας, γεμάτος αντιθέσεις και ανάγκη για αποδοχή.»
– Μια αγαπημένη σκηνή της παράστασης;
«Υπάρχουν πολλές σκηνές που μου αρέσουν – κάποιες με αφορούν άμεσα, άλλες ξεχωρίζουν για τη δυναμική που έχει όλο το σύνολο. Ιδιαίτερα δυνατή είναι η τελευταία σκηνή, όπου συγκεντρώνονται όλοι οι «μάρτυρες», οι τέσσερις ένοικοι μέσα στο σπίτι του διαχειριστή. Είναι μια σκηνή όπου όλα συγκλίνουν, με ένταση, χιούμορ και συγκίνηση μαζί.»
– Έχει τη δυσκολία του σαν είδος η κωμωδία;
«Είναι πολύ πιο εύκολο – σε εισαγωγικά αν θέλεις – με έναν τρόπο να συγκινήσεις έναν θεατή, παρά να τον κάνεις να γελάσει πραγματικά. Δηλαδή να γελάσει με την καρδιά του. Να είναι πηγαίο όλο αυτό το πράγμα και να είναι αληθινό. Η κωμωδία τα έχει όλα μέσα. Δηλαδή έχει μέσα και το δράμα, και το αστείο και την αλήθεια. Γι αυτό και είναι ίσως το δυσκολότερο είδος – ή από τα δυσκολότερα – στο θέατρο. Και θέλει και πολλή προσοχή γιατί είναι πάρα πολύ εύκολο η κωμωδία να γίνει φάρσα. Να γίνει μπαλαφάρα. Πολλές φορές τα όρια είναι πάρα πολύ λεπτά και θέλει πολύ καλούς χειρισμούς και από τους ηθοποιούς και από τον σκηνοθέτη για να μπορέσει να δημιουργηθεί μια κωμωδία αληθινή.»
Εναλλαγή ανάμεσα σε δύο κόσμους
– Παράλληλα θα ανέβει ξανά ο Ήλιος με Δόντια στο Θέατρο Μπέλλος μια παράσταση που αγαπήθηκε και έγινε γνωστή από στόμα σε στόμα.
«Από την πρώτη στιγμή αγαπήσαμε αυτή τη δουλειά. Ο Θανάσης Ζερίτης και η Νεφέλη Μαϊστράλη — η οποία έκανε τη δραματουργική επεξεργασία στο εξαιρετικό, κατά τη γνώμη μου, μυθιστόρημα του Γιάννη Μακριδάκη – δημιούργησαν μια άψογη συνεργασία. Ο Μακριδάκης είναι ένας φοβερός συγγραφέας και, ταυτόχρονα, ένας πολύ ζεστός άνθρωπος: ενεργός κοινωνικά, βαθιά σκεπτόμενος, με έντονο ενδιαφέρον για τα κοινά και για το νησί του, τη Χίο. Η επίσκεψή του στην παράσταση έγινε αφορμή για μια όμορφη και ουσιαστική συζήτηση γύρω από το έργο του, που άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις σε όλους μας.
Προς τιμήν του ο κύριος Μακριδάκης μας άφησε απίστευτη ελευθερία και έτσι ο Θανάσης και η Νεφέλη μπόρεσαν να πειραματιστούν με το κείμενο και να το διαμορφώσουν με τον δικό τους τρόπο. Αυτή η ελευθερία μεταφέρθηκε και σε εμάς, τους ηθοποιούς – εμένα και τον Παναγιώτη (Εξαρχέα) – δίνοντάς μας τη δυνατότητα να βουτήξουμε στον αφηγηματικό κόσμο του έργου με μεγάλη άνεση και δημιουργικότητα.
Είναι η αφήγηση του Κωνσταντή, ενός παρία που ζει στις αρχές του προηγούμενου αιώνα σε μία φτωχή συνοικία της Χίου. Μας αφηγείται μέσα στο βάθος των χρόνων, μέχρι και περίπου τη δεκαετία του ’60, τη δική του ιστορία, από μικρό παιδί μέχρι μέχρι εκείνη την εποχή. Και μέσα από την αφήγησή του μαθαίνουμε και βλέπουμε την ιστορία του νησιού, την ιστορία της Ελλάδας, τα πολιτικά δρώμενα. Ο Θανάσης είχε την κατ’ εμέ εξαιρετική ιδέα να κάνει αυτή την παράσταση με δύο ηθοποιούς, οι οποίοι κάνουν όλους τους χαρακτήρες του βιβλίου. Και οι δύο είμαστε ο Κωνσταντής σε διαφορετικές στιγμές της ζωής του. Και παράλληλα όλοι οι χαρακτήρες που υπάρχουν γύρω του. Ο πατριός του, η μητέρα του, ο δάσκαλος του. Διάφοροι χαρακτήρες που μπαίνουν και βγαίνουν στη ζωή του. Την έχουμε αγαπήσει πολύ αυτή την παράσταση και χαίρομαι που έγινε γνωστή από στόμα σε στόμα. Πάντα το πίστευα αυτό στο θέατρο. Ότι μια παράσταση για την οποία έχουν μοχθήσει κάποιοι άνθρωποι για να τη φτιάξουν, με λίγα υλικά και με δύσκολες συνθήκες, και έχει αξία, ο κόσμος θα το εκτιμήσει και θα το μοιραστεί.»
– Φέτος θα συμμετέχεις και στις δύο, πώς θα γίνεται η μετάβαση από τον ένα χαρακτήρα στον άλλον;
«Φέτος θα κάνω λίγο μια τρέλα από το ΚΕΪΚ στο Ήλιος με Δόντια, άρα η σεζόν θα με βρει με οκτώ παραστάσεις την εβδομάδα. Κάθε Σαββατοκύριακο θα παίζω και στις δύο παραστάσεις – απόγευμα τη μία, βράδυ την άλλη. Είναι ένα πείραμα, μια πρόκληση. Δεν θα έλεγα όχι στον Θανάση, που με τίμησε πάρα πολύ με αυτή του την επιλογή. Η συνεργασία μας έχει λειτουργήσει πολύ καλά. Περνάω υπέροχα στις πρόβες μαζί του. Είναι πάρα πολύ δημιουργικός και δίνει μεγάλη ελευθερία στον ηθοποιό. Δηλαδή εμένα μου έχει ταιριάξει πάρα πολύ ο τρόπος που δουλεύει, οπότε κάπως είναι ο βασικός λόγος που είπα “ναι” σε ένα εγχείρημα δύσκολο και κουραστικό. Αλλά είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα καλλιτεχνική πρόκληση. Θα μπαίνω από τον έναν χαρακτήρα στον άλλον. Από τον Κωσταντή στον Ήλιο με Δόντια, μια παράσταση που είναι πολύ πιο ψυχικά επώδυνη και δύσκολη, στον Μπάμπη του ΚΕΪΚ, μια παράσταση κάπως πιο κωμική, που μεταφέρει τα νοήματα με άλλο όχημα, αλλά και πάλι έχει τις έντονες στιγμές και τη δυσκολία της.»
– Ευκαιρίες αποσυμπίεσης;
Οι ευκαιρίες αποσυμπίεσης θα είναι λίγες αλλά -όπως παραδέχεται- οι καλλιτέχνες είναι μονομανείς σε κάποιο επίπεδο, και ό,τι κάνουν στον ελεύθερο χρόνο τους πάλι στη δουλειά επενδύεται. Γιατί μέσα από την ίδια σου τη ζωή αντλείς τα εργαλεία για να ερμηνεύσεις ρόλους. Από την άλλη ο καθένας μας όχι μόνο οι καλλιτέχνες πρέπει με τον τρόπο του και με τη δυνατότητα που έχει, να βρίσκει τρόπους να αποστασιοποιείται.
«Υπάρχουν και άλλα σημαντικά πράγματα στη ζωή. Οι φίλοι. Αν είναι του χώρου, περνάς χρόνο στη σκηνή και στις πρόβες, γνωρίζεσαι και μπορείς να συζητήσεις για πράγματα οικεία. Σημαντικό όμως είναι να έχεις δυνατές σχέσεις και με ανθρώπους που δεν ανήκουν σε αυτό τον χώρο, γιατί αυτοί σε φέρνουν στην πραγματικότητα. Ότι δεν είσαι το επίκεντρο του κόσμου, δεν είσαι το επίκεντρο της ημέρας. Άρα αποσυμπίεση για μένα είναι μια βόλτα με φίλους, ένα ωραίο φαγητό, να διαβάσω ένα ωραίο βιβλίο, να δω μια ταινία.»
– Επιστρέφοντας στο ΚΕΪΚ τον ρωτάμε για τους συμπρωταγωνιστές (Φαίδρα Δρούκα, Ερρίκο Λίτση, Προμηθέα Νεραττίνι Δοκιμάκη) και τη χημεία μεταξύ τους.
«Περάσαμε υπέροχα σε αυτή τη δουλειά — και στις πρόβες ακόμη περισσότερο. Για μένα, η περίοδος των προβών είναι πάντα η πιο ενδιαφέρουσα, εκεί όπου γεννιούνται όλα. Όταν δουλεύεις με ανθρώπους δημιουργικούς, που έχουν φαντασία και διάθεση, η διαδικασία γίνεται πραγματικά απολαυστική. Και όταν ο σκηνοθέτης — ο “καπετάνιος”, ο “μαέστρος” της ομάδας — όχι μόνο το επιτρέπει αλλά και το ενθαρρύνει, τότε το αποτέλεσμα απογειώνεται.
Ο Θανάσης Ζερίτης είναι ακριβώς αυτός ο τύπος σκηνοθέτη: εμπνέει τον ηθοποιό, σου δίνει χώρο να δοκιμάσεις, να τολμήσεις, να εκτεθείς δημιουργικά. Νιώθεις ελεύθερος, γεμάτος, χαρούμενος. Κι όταν έρχεται η στιγμή να ανέβεις στη σκηνή, αισθάνεσαι πως κουβαλάς μαζί σου όλη αυτή τη χαρά της δημιουργίας – και την προσφέρεις στο κοινό, που έρχεται, πληρώνει ένα εισιτήριο και σου εμπιστεύεται τον χρόνο και την προσοχή του.
Eίμαι πολύ χαρούμενος με τον χαρακτήρα που κάνω, γιατί είναι όντως κάτι διαφορετικό από αυτά που έχω κάνει τα τελευταία χρόνια. Ομολογώ ότι κωμωδία είχα να κάνω από την πρώτη παράσταση που έπαιξα. Ίσως και είκοσι χρόνια πίσω. Και ήταν κάτι το οποίο ήθελα πάρα πολύ.»
Το κέικ λοιπόν είναι ένα σύμβολο!
«Ναι, μέσα στη ροή της παράστασης – κι αυτό είναι ένα εξαιρετικό εύρημα του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη, του συγγραφέα του έργου – όση ώρα εκτυλίσσονται όλα όσα συμβαίνουν ανάμεσα στους πρωταγωνιστές, στην κουζίνα ψήνεται ένα κέικ. Ένα κέικ που το περιμένουμε, που υπάρχει εκεί, το βλέπουμε, το μυρίζουμε∙ λειτουργεί σαν ρυθμιστής του χρόνου, σαν σιωπηλός μάρτυρας.»
Και μέχρι να ψηθεί, οι ζωές των ανθρώπων αλλάζουν, οι ισορροπίες μετατοπίζονται, οι σχέσεις δοκιμάζονται. Και όταν τελικά βγει από τον φούρνο, ίσως η γλύκα του να καταφέρει να μαλακώσει τα πάθη και να γλυκάνει τις ψυχές. ενώνοντας τους χαρακτήρες γύρω από ένα κοινό σημείο. Την ανάγκη για αποδοχή και συντροφικότητα.
Ταυτότητα παράστασης
Συγγραφέας: Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης
Σκηνοθεσία: Θανάσης Ζερίτης
Sound design, Πρωτότυπη μουσική,Τραγούδια, Ερμηνεία: Σπύρος Γραμμένος
Σκηνικά- Κοστούμια: Γεωργία Μπούρδα
Κίνηση: Πάνος Τοψίδης
Σχεδιασμός Φωτισμών: Σάκης Μπρμπίλης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ελένη Τσιμπρικίδου
Βοηθός σκηνογράφου/ενδυματολόγου: Ηρώ Παρδαβέλλα
Φωτογραφίες: Γιώργος Καλφαμανώλης
Διεύθυνση καλλιτεχνικού προγραμματισμού και επικοινωνίας: Ελίνα Λαζαρίδου
Τμήμα Επικοινωνίας: Όλγα Κομνηνού, Ιωάννα Ζωζέφα Πέγκου
Δημόσιες Σχέσεις: Μαργαρίτα Μαρμαρά
Παραγωγή: Αθηναϊκά Θέατρα
Πρωταγωνιστούν: Φαίδρα Δρούκα, Ερρίκος Λίτσης, Γιάννης Λεάκος, Προμηθέας Νεραττίνι Δοκιμάκης
Εισιτήρια more.com
Πηγή: www.news247.gr
