Δέκα σημεία για τον Μαμντάνι

Πρώτον, αν ο Μαμντάνι ήταν υποψήφιος δήμαρχος στο Ντάλας ή σε κάποια πόλη στα μεσοδυτικά, δεν θα έβρισκε ούτε τη ψήφο του. Μπορεί να έβρισκε τον ίδιο καμιά σφαίρα.

Δεύτερον, η Νέα Υόρκη δεν αντιπροσωπεύει την Αμερική. Είναι ένας άλλος κόσμος μέσα στην Αμερική. Και παραδοσιακά σιχαίνεται τον Τραμπ αν και στις τελευταίες προεδρικές εκλογές τα πήγε κάπως καλύτερα.

Τρίτον, είναι αστείες οι συγκρίσεις ανάμεσα στη Νέα Υόρκη και στα δικά μας. Το σημειώνω γιατί διάβασα κάτι χαριτωμένα για τον ξεσηκωμό των κατατρεγμένων κλπ. Ενας άνθρωπος με τα χαρακτηριστικά του Μαμντάνι, μετά βίας θα έμπαινε σε αριστερό ψηφοδέλτιο στην Ελλάδα.

Τέταρτον, αν ο Μαμντάμι αποτύχει ή αποδειχθούν φρούδες οι ελπίδες που γέννησε η υποψηφιότητα και η εκλογή του, ο Τραμπ θα ενισχυθεί. Στο εξής θα γίνεται ένα φονικό στου Μπρονξ και ο πρόεδρος θα το αναγάγει σε εθνικό θέμα.

Πέμπτο, αν οι Δημοκρατικοί πιστέψουν ότι η συνταγή Μαμντάνι μπορεί να δημιουργήσει ερείσματα ανατροπής στο σύνολο της επικράτειας, θα φάνε τα μούτρα τους. Στις μεσοδυτικές πολιτείες εκδηλώνουν δυσανεξία ακόμα και στην εικόνα του όταν βγαίνει χαμογελαστός στην τηλεόραση.

Εκτο, οι Ρεπουμπλικάνοι υπέστησαν ήττα στις πολιτείες που εξέλεξαν κυβερνήτη, αλλά δεν υπέστησαν πανωλεθρία. Οι ενδιάμεσες εκλογές είναι ακριβώς σε ένα χρόνο. Τότε οι τάσεις θα είναι ευδιάκριτες.

Εβδομο, ο Μαμντάνι, μετά τον Τραμπ, παρουσίασε και τη δική του προσέγγιση στην πολιτική επικοινωνία του 21ου αιώνα. Επέδειξε αμεσότητα, στοχευμένη προσέγγιση κοινωνικών και εθνικών ομάδων, χρησιμοποίησε την πολυπολιτισμικότητα ως πλεονέκτημα και όχι ως πρόβλημα. Ο Mamdani αντιπροσωπεύει τη μετάβαση από την πολιτική των κομμάτων στην πολιτική των προσώπων.

Ογδοο, η εκλογή Μαμντάνι ενδέχεται να διευρύνει το πολιτισμικό χάσμα στην αμερικανική κοινωνία με έξαρση της φοβίας για τη «μουσουλμανική κατάκτηση» της Αμερικής.

Ενατο, η νίκη του Μαμντάνι δείχνει ότι ο σύγχρονος τρόπος ζωής και οι απαιτήσεις που εγείρει έχουν περιέλθει πλέον σε οριακό σημείο. Οι άνθρωποι δυσφορούν για το κόστος ζωής, τους εξαντλητικούς ρυθμούς, την έλλειψη προοπτικής. Και αυτή η τάση μπορεί να αποκτήσει κινηματικά χαρακτηριστικά, εξαγώγιμα και πέρα από τις ΗΠΑ.

Δέκατο, μπορεί να είναι μουσουλμάνος, αλλά πείτε και εσείς καμιά προσευχή για να πετύχει.

Πηγή: www.news247.gr