Το ξεκαθάρισμα Τσίπρα και τι (δεν) ήθελαν οι άλλοι…

Οι πρώην πρωθυπουργοί κρίνονται από δύο πράγματα: από το έργο τους και από τα λάθη τους. Και αν επιδιώκουν να επανέλθουν σε πρωταγωνιστικό ρόλο, πρέπει να πείσουν ότι έχουν μάθει από το παρελθόν, ώστε ο ρόλος τους να είναι θετικότερος στο μέλλον.

Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο μοναδικός πρώην πρωθυπουργός που αποχώρησε για δυόμισι χρόνια από την ενεργό πολιτική δράση και τώρα δείχνει ότι ετοιμάζεται να επανέλθει. Πώς και με ποιους θα το δούμε προσεχώς.

Ο Τσίπρας επέλεξε να γράψει βιβλίο για να ξε-καθαρίσει (με) το παρελθόν, τόσο το κυβερνητικό 2015-2019 όσο και το κομματικό, του ΣΥΡΙΖΑ.

Πριν κυκλοφορήσει το βιβλίο, το «πάνδημο» αίτημα ήταν «να παραδεχθεί τα λάθη του» και «να κάνει αυτοκριτική».

Τώρα πού κυκλοφόρησε το βιβλίο, η κριτική που δέχεται είναι ότι «αδειάζει» τους συνεργάτες του που ο ίδιος είχε επιλέξει.

Όμως, πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά; Πώς γίνεται να κάνεις αυτοκριτική χωρίς να παραδεχθείς ότι έκανες λάθος επιλογές και σε πολιτικές και σε πρόσωπα;

Όσοι το λένε αυτό (οι καλόπιστοι) απλώς υποκρίνονται. Οι άλλοι κατά βάθος θα ήθελαν ο πρώην πρωθυπουργός να γράψει ένα βιβλίο-σούπα, στρογγυλεμένο, με καλά λόγια για όλους, ώστε να μπορούν να λένε: «Παραμένει αμετανόητος».

Ο Τσίπρας τους διέψευσε.

Διότι κάνει καταιγιστική αυτοκριτική και για πλευρές της κυβερνητικής πολιτικής του και για πρόσωπα που επέλεξε να την εφαρμόσουν.

Τι άλλο από αυτοκριτική είναι η ευθεία παραδοχή του ότι για τη χρεοκοπημένη Ελλάδα λύση εκτός Ευρώπης δεν υπήρχε; Η Αμερική του Ομπάμα βοήθησε μεν πολιτικά, αλλά καθόλου οικονομικά. Και η Ρωσία του Πούτιν τον έβγαλε από τις αυταπάτες, λέγοντάς του «να τα βρεις με την Μέρκελ».

Τι άλλο από αυτοκριτική είναι η πλήρης αποδόμηση προσώπων που πρωταγωνίστησαν εκείνο το θυελλώδες πρώτο εξάμηνο του 2015, όπως ο Γιάννης Βαρουφάκης και η Ζωή Κωνσταντοπούλου; Ο πρώτος με τον αχαλίνωτο ναρκισσισμό του και θεωρίες των παιγνίων νόμιζε ότι θα έκανε τους συναδέλφους του στο Γιούρογκρουπ να υποκύψουν. Και η δεύτερη με τις ανοησίες της για τη διαγραφή του χρέους και τα σόου που έδινε στη Βουλή από την προεδρική θέση.

Φυσικά, η απάντηση στο ερώτημα «και ποιος φταίει γι’ αυτές τις επιλογές;» είναι απλή και αυτονόητη: ο ίδιος ο Τσίπρας. Το παραδέχεται και ο ίδιος ευθαρσώς με όσα γράφει. 

Και δεν θυμάμαι άλλους πρώην πρωθυπουργούς να έχουν κάνει το ίδιο. Ούτε όσους χρεοκόπησαν τη χώρα ούτε όσους διαχειρίστηκαν τη χρεοκοπία. Ο Τσίπρας δεν την χρεοκόπησε, την παρέλαβε χρεοκοπημένη. Έχει ευθύνες για τη διαχείριση μιας χρονικής περιόδου της χρεοκοπίας και το παραδέχεται. Είχε αυταπάτες και το έχει ομολογήσει. Επέλεξε για ένα εξάμηνο λάθος υπουργούς και λοιπούς συνεργάτες, τους κατονομάζει και απολογείται. Το μοναδικό του λάθος διαρκείας είναι η ανοχή στο φαινόμενο Παύλος Πολάκης, που τόση ζημιά προκάλεσε.

Οι αναφορές του βιβλίου στα εσωκομματικά του ΣΥΡΙΖΑ μετά το 2019 δεν έχουν ασφαλώς την ίδια βαρύτητα με τα προηγηθέντα. Πάντως, διαλύεται ο μύθος ότι ο Τσίπρας «φύτεψε τον Κασσελάκη». Ο Κασσελάκης προέκυψε επειδή άλλα στελέχη( Αχτσιόγλου, Χαρίτσης) αρνήθηκαν να αναλάβουν την αρχηγία με την υποστήριξη του Τσίπρα.

Εν κατακλείδι, ο πρώην πρωθυπουργός ξεκαθαρίζει με το παρελθόν: το δικό του, της διακυβέρνησής του, των προσώπων της που ο ίδιος επέλεξε. Και δεν το κάνει στρογγυλεμένα. Το κάνει ευθέως, επιθετικά, με διευθύνσεις και ονόματα.

Και αυτό χαλάει τη σούπα πολλών αντιπάλων και άσπονδων φίλων του. Οι οποίοι θα προτιμούσαν να μη λέει τίποτα αιχμηρό για κανέναν. Θα τους βόλευε μια χαρά αν ο Τσίπρας δεν έγραφε τίποτα για τον Βαρουφάκη, την Κωνσταντοπούλου, τον Πολάκη και τον Κασσελάκη. Για να μπορούν να λένε «αμετανόητος είναι».

Ο Τσίπρας κλείνει τους λογαριασμούς του με το παρελθόν. Δεν έχει λόγο να ανησυχεί πολύ γι’ αυτό, έχει ήδη κριθεί. Όποιοι νομίζουν ότι στις επόμενες εκλογές θα ψηφίσουμε για το μακρινό 2015 του Τσίπρα ας αλλάξουν πλευρό. Θα ψηφίσουμε για το παρόν του Μητσοτάκη και των δικών του. Ένα παρόν το οποίο οι περισσότεροι Έλληνες βλέπουν με  ανασφάλεια και φόβο.

Και ουδείς γνωρίζει τι θα συμβεί αν φτάσουμε στις κάλπες με το «κάθε πέρσι και καλύτερα» να κυριαρχεί. Γιατί  τότε ο μπαμπούλας «ναι, αλλά υπάρχει και το 2015 του Τσίπρα» θα έχει εξαφανιστεί στο βάθος του εκλογικού ορίζοντα…

Πηγή: www.news247.gr