Το ατού του Αντώνη Σαμαρά
Αυτή τη στιγμή «παίζει» στη δημόσια συζήτηση το ενδεχόμενο ίδρυσης τριών κομμάτων. Δύο από τους πρώην πρωθυπουργούς Αντώνη Σαμαρά και Αλέξη Τσίπρα κι ένα από τη Μαρία Καρυστιανού.
Αν τα κόμματα αυτά τελικώς ιδρυθούν, από τους τρεις, αυτός που ξεκινάει από πλεονεκτικότερη θέση είναι ο Αντώνης Σαμαράς. Και εξηγούμαι.
Ο κ. Σαμαράς ως κορυφαίο στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας και «δελφίνος» της ηγεσίας της από πολύ νέος και στη συνέχεια ως Πρόεδρος της Πολιτικής Άνοιξης και αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας και πρωθυπουργός, έχει χτίσει ένα πανελλαδικό δίκτυο πυρήνων φίλων και πιστών οπαδών. Ποιοι νομίζετε ότι έστειλαν την Αφροδίτη Λατινοπούλου στο Ευρωκοινοβούλιο;
Έπειτα, επειδή είναι πιο πολύ παραδοσιακός Πελοποννήσιος πολιτικός παρά μεγαλοαστός απόφοιτος του Χάρβαρντ, αληθεύει ότι εδώ και δεκαετίες έχει τον ίδιο αριθμό κινητού τηλεφώνου και καθημερινά απαντά ο ίδιος στα δεκάδες μηνύματα που λαμβάνει από το δίκτυό του σε ολόκληρη την Ελλάδα.
Κι όταν η συζήτηση φτάνει στις εκλογές δεν χρειάζεται να επισημάνουμε τη σημασία των δικτύων επιρροής στις τοπικές κοινωνίες.
Αν και κανείς δεν μπορεί να υποτιμά εκτός από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, τον πανίσχυρο εκλογικό μηχανισμό της Νέας Δημοκρατίας που επί των ημερών του νυν προέδρου πραγματικά απογειώθηκε με την υιοθέτηση της τεχνολογίας και της επιστημονικής εκλογικής ανάλυσης, ο Αντώνης Σαμαράς, εφόσον ιδρύσει κόμμα, θα ξεκινήσει με ένα κόμμα πραγματικό, με δικούς του ανθρώπους παντού.
Όμως το ισχυρότερο πλεονέκτημα του Αντώνη Σαμαρά έναντι των όποιων άλλων κομμάτων ιδρυθούν είναι ότι έχει κυβερνήσει και η διακυβέρνησή του με τον Βαγγέλη Βενιζέλο αξιολογείται πολύ θετικά από όλους όσους τη δεκαετία της κρίσης ψήφισαν έστω και μια φορά τη Νέα Δημοκρατία.
Για τον ίδιο τον Σαμαρά, η συγκυβέρνηση αυτή λειτούργησε ως «συγχωροχάρτι» για τα βαριά πολιτικά αδικήματα που είχε διαπράξει στο παρελθόν και δεν αναφερόμαστε μόνο «στα παλιά», την υπονόμευση του αληθινού μεταρρυθμιστή Κωνσταντίνου Μητσοτάκη αλλά κυρίως στο ότι εκείνος ήταν ο πραγματικός αρχιτέκτονας του καταστροφικού Αντιμνημονίου.
Όμως ως Πρωθυπουργός και σε μια από τις κρισιμότερες στιγμές της χώρας, αποδείχτηκε παράγοντας σταθερότητας. Μαζί με τον Βαγγέλη Βενιζέλο απέτρεψαν το χάος και έστησαν ξανά τη χώρα στα πόδια της.
Επίσης λειτούργησε ο ίδιος επιτελικά. Κυκλοφορούν πολλές ιστορίες για τον τρόπο που συντόνιζε τις διάφορες υπηρεσίες του Δημοσίου ώστε να ολοκληρώνονται γρήγορα τα προαπαιτούμενα του μνημονίου και να εκταμιεύονται, εγκαίρως, οι δόσεις του δανείου και η χώρα να μπορεί να πληρώνει μισθούς και συντάξεις.
Και το πιο σημαντικό: η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου έγινε «το αμόνι» πάνω στο οποίο σφυρηλατήθηκε το Αντισύριζα Μέτωπο και το Μένουμε Ευρώπη, αυτό που έφερε στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Τι μπορεί να σημαίνουν όλα τα παραπάνω;
Για κάποιους ψηφοφόρους του Κέντρου και της Κεντροδεξιάς που αυτή την περίοδο είναι τακτοποιημένοι και προκρίνουν «την ησυχία» τους που την περιγράφουν ως αίτημα για πολιτική σταθερότητα αλλά έχουν ενοχληθεί σφόδρα τόσο από τα σκάνδαλα όπως αυτό του ΟΠΕΚΕΠΕ όσο κι από την πάγια τακτική της κυβέρνησης να συγκαλύπτει, μαζί κι αυτοί που κρίνουν τις επιδόσεις της κυβέρνησης μέτριες ή τέλος πάντων πολύ κατώτερες των προσδοκιών τους, δεν είναι καθόλου απίθανο να σκεφτούν μήπως ψηφίσουν τον Αντώνη Σαμαρά, αν υποσχεθεί ότι θα λειτουργήσει ως παράγοντας σταθερότητας συμμετέχοντας σε κυβέρνηση συνεργασίας με τη Νέα Δημοκρατία. Πολλώ μάλλον δε όταν το ΠΑΣΟΚ δεν έχει καταφέρει να πείσει ως εναλλακτική αυτή ακριβώς την κατηγορία του εκλογικού σώματος.
Φυσικά, ο Αντώνης Σαμαράς δείχνει απίθανη επιλογή για τους αληθινούς Κεντρώους. Η εμμονή του «με τα κρεβάτια των άλλων» και δη των ΛΟΑΤΚΙ ή με τους Μετανάστες που ως Οικονομολόγος όπως μας θύμισε προχθές ότι είναι, ξέρει ότι τους χρειαζόμαστε για να διατηρήσουμε ρυθμούς ανάπτυξης καθώς και το κόμπλεξ του απέναντι στον Κώστα Σημίτη που δεν λέει να ξεπεράσει, τον κάνουν απωθητικό ακόμα κι αν του αναγνωρίζουν ότι ήταν αποτελεσματικός πρωθυπουργός. Άλλωστε δήλωσε ότι συμφωνεί σε πολλά με τον Τραμπ.
Από την άλλη, επί πρωθυπουργίας του η ένταση της ακροδεξιάς ρητορικής ήταν χαμηλή, ειδικά αν τη συγκρίνουμε με όσες ακροδεξιές παλαβομάρες ακούμε σήμερα από υπουργούς του φιλελεύθερου Κυριάκου Μητσοτάκη. Σίγουρα όμως άλλο «τραμπική τάση» εντός του συντηρητικού κόμματος και άλλο «κόμμα α λα Τραμπ».
Είναι ακόμα να νωρίς να κάνουμε εκτιμήσεις και προβλέψεις για το κλίμα που θα επικρατεί στις επόμενες εκλογές. Διακινδυνεύουμε όμως μια πρόβλεψη που την καταγράφουμε εδώ, ως βεβαιότητα: η ψήφος τακτικής θα είναι η κυρίαρχη εκλογική συμπεριφορά και όταν η τακτική επικρατεί της ιδεολογίας και της αισθητικής, όλα είναι πιθανά.
Πηγή: www.news247.gr
