Θάνατος 16χρονης: Από το τσίπουρο του σπιτιού στο ποτήρι ενός μπαρ – Η συγκλονιστική ανάρτηση του Δημήτρη Χατζηγεωργίου του ΕΟΔΥ

Υγεία & Ευεξία•25 Οκτωβρίου 2025 στις 09:39•3′ ανάγνωση

Η είδηση του θανάτου της 16χρονης στο Γκάζι συγκλόνισε τη χώρα. Για τον Δημήτρη Χατζηγεωργίου, Διευθύνων Σύμβουλο του ΕΟΔΥ, ξύπνησε μνήμες από την ιατρική του πρακτική, όταν ακόμα ήταν φοιτητής ιατρικής.

Ο ίδιος θυμάται την πρώτη του εμπειρία: ένα 10χρονο κορίτσι που έχασε τη ζωή του από κατά λάθος κατανάλωση αλκοόλ στο σπίτι. «Ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα πως η ιατρική δεν έχει πάντα λύσεις. Υπάρχουν όρια που καθορίζονται από τον χρόνο και την τύχη».

Ο κ. Χατζηγεωργίου τονίζει ότι η προστασία της ζωής είναι ευθύνη όλων: γονέων, εκπαιδευτικών, επαγγελματιών και πολιτών. «Κάθε ζωή που χάνεται άδικα μας αφορά όλους», καταλήγει.

Δείτε ολόκληρη την ανάρτηση:

«Ένας κύκλος που δεν έκλεισε ποτέ
Όταν σπουδάζεις ιατρική, γνωρίζεις πως κάποια στιγμή θα βρεθείς αντιμέτωπος με τον θάνατο.
Είναι μέρος της εκπαίδευσης, κομμάτι της πραγματικότητας που καλείσαι να αποδεχθείς ψύχραιμα και να το μελετήσεις.
Στην αρχή, ο θάνατος υπάρχει μόνο στα βιβλία, στην αίθουσα ανατομίας, στα ποσοστά, στα περιστατικά που παρουσιάζονται στο μάθημα.
Όμως αργά ή γρήγορα, αποκτά πρόσωπο.
Κι εκεί καταλαβαίνεις πως καμία θεωρία, καμία διάλεξη δεν σε έχει προετοιμάσει πραγματικά.
Γιατί άλλο να διαβάζεις για τον θάνατο, κι άλλο να τον βλέπεις μπροστά σου — να τον αγγίζεις σχεδόν, να τον αισθάνεσαι μέσα στη σιωπή ενός θαλάμου.
Και όταν αυτός ο θάνατος αφορά ένα παιδί, τότε όλα όσα νόμιζες πως ήξερες, γκρεμίζονται.
Δεν υπάρχει «συνήθεια» σε αυτό. Δεν υπάρχει εύκολος τρόπος να το αποδεχτείς.
Ήμουν ακόμα φοιτητής ιατρικής όταν βρέθηκα για πρώτη φορά μπροστά στον θάνατο.
Στην Παιδιατρική Κλινική νοσηλευόταν ένα κοριτσάκι, δέκα χρονών. Είχε πιει κατά λάθος τσίπουρο, φυλαγμένο σε ένα μπουκάλι νερού μέσα στο ψυγείο του σπιτιού. Ένα παιδικό λάθος — μια στιγμή απροσεξίας που μετατράπηκε σε τραγωδία.
Η εικόνα της δεν φεύγει ποτέ από τη μνήμη μου. Το μικρό της σώμα στο κρεβάτι, τα μηχανήματα να παλεύουν σιωπηλά, τα πρόσωπα των γιατρών σκυθρωπά, αποφασισμένα αλλά βαθιά λυπημένα. Είχε ήδη καταστραφεί το ήπαρ της ολοκληρωτικά. Και τότε, εκείνη την εποχή, δεν υπήρχε ακόμη η δυνατότητα μεταμόσχευσης ήπατος — εκείνη η ελπίδα που σήμερα θα μπορούσε ίσως να της χαρίσει μια δεύτερη ευκαιρία.
Στεκόμουν λίγο πιο πίσω, παρατηρώντας. Δεν ήξερα πώς να σταθώ, ούτε τι να σκεφτώ. Ήταν η πρώτη φορά που ένιωθα πως η ιατρική δεν έχει πάντα λύσεις, πως υπάρχουν σύνορα που δεν τα ορίζει η γνώση, αλλά ο χρόνος και η τύχη. Εκεί, μπροστά σε ένα παιδί που δεν έφταιξε για τίποτα, συνειδητοποίησα τι σημαίνει αληθινή αδυναμία.
Πέρασαν δεκαετίες. Οι δυνατότητες της ιατρικής πολλαπλασιάστηκαν, οι θεραπείες προχώρησαν, η μεταμόσχευση ήπατος έγινε πραγματικότητα. Κι όμως, πριν λίγες μέρες, διαβάζοντας για τον θάνατο μιας έφηβης από κατανάλωση αλκοόλ σε μπαρ, ένιωσα να επιστρέφω σε εκείνον τον παιδικό θάλαμο. Άλλο κορίτσι, άλλη εποχή, αλλά η ίδια παράλογη απώλεια.
Από το μπουκάλι του ψυγείου στο ποτήρι ενός μπαρ — ο ίδιος θάνατος, απλώς με άλλο σκηνικό.
Και η ίδια κοινωνία, να ψάχνει εκ των υστέρων ποιος φταίει, τι δεν έγινε σωστά, πώς χάθηκε μια ζωή για κάτι τόσο απλό και τόσο αποτρέψιμο.
Η ιατρική με δίδαξε πολλά. Όμως εκείνο το κοριτσάκι — και κάθε παιδί που χάνεται άδικα — μου δίδαξε κάτι βαθύτερο: πως δεν αρκεί να θεραπεύεις σώματα ή ασθένειες. Πρέπει να προστατεύεις ζωές από την αμέλεια, την αδιαφορία, την έλλειψη πρόνοιας.
Γιατί η ευθύνη δεν είναι μόνο των γιατρών ή της πολιτείας, αλλά του καθενός μας — του γονιού που πρέπει να προσέξει, του εκπαιδευτικού που πρέπει να ενημερώσει, του επαγγελματία που οφείλει να τηρεί τους κανόνες, του πολίτη που δεν πρέπει να μένει αμέτοχος. Γιατί κάθε ζωή που χάνεται άδικα, μας αφορά όλους.
Ίσως, τελικά, η πρώτη μου συνάντηση με τον θάνατο δεν ανήκει στο παρελθόν.
Ίσως να συνεχίζεται — κάθε φορά που μια νέα ζωή χάνεται για τους ίδιους, παλιούς λόγους».