Θα κυβερνήσει το ΠΑΣΟΚ ή ο Βελόπουλος;

Μιλώντας σε εκδήλωση της εφημερίδας «Δημοκρατία», ο Ευάγγελος Βενιζέλος είπε ότι η χώρα δεν μπορεί να πορευτεί προς το μέλλον με βαθιές κοινωνικές και πολιτικές ασυμμετρίες. Και επισήμανε ότι η μονοκομματική εκδοχή της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας φαίνεται να έχει εξαντλήσει τα όρια της.

Δεν χρειάζεται να το πει ο Βενιζέλος· το φωνάζουν οι δημοσκοπήσεις. Καταγράφουν μια κοινωνία μεγάλων ανισοτήτων, όπου η κρίση εμπιστοσύνης προς θεσμούς και πολιτικούς σχηματισμούς μετατρέπεται σε κλίμα έντονης δυσφορίας. Η μονοκομματική σταθερότητα δείχνει παρελθόν. Το έχουμε ξανακούσει, αλλά η τρέχουσα συγκυρία δεν προδιαθέτει για κάτι διαφορετικό.

Ωστόσο η επόμενη εκλογική εξίσωση έχει πολλούς αγνώστους: Πώς θα πάει το κόμμα Τσίπρα; Θα απορροφήσει ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Αριστερά ή θα βρεθούν απέναντι; Θα καταφέρει η Μαρία Καρυστιανού να δημιουργήσει κίνημα; Και κυρίως: θα δημιουργηθεί το απαραίτητο κλίμα πόλωσης ώστε η Νέα Δημοκρατία να διεκδικήσει αυτοδυναμία; Με τα μέχρι τώρα δεδομένα, η αυτοδυναμία μοιάζει δύσκολη ως ανέφικτη. Το μόνο σχετικά ασφαλές συμπέρασμα είναι ότι η ΝΔ θα είναι πρώτο κόμμα. Από εκεί και πέρα όλα είναι ανοιχτά.

Θεωρητικά μπορεί να σχηματιστεί κυβέρνηση χωρίς το πρώτο κόμμα. Αυτό προϋποθέτει η ΝΔ να πέσει κάτω από το 25% και να μην λάβει μπόνους εδρών-σενάριο όχι απίθανο, αλλά απαιτητικό. Ακόμα κι έτσι, κατά πόσο θα ήταν εφικτή μια συνεργασία ΠΑΣΟΚ–Τσίπρα–Βελόπουλου; Δεν προκύπτει ούτε ως υποψία. Αν αντικαθιστούσε τον Βελόπουλο η Καρυστιανού;

Μπαίνουμε σε ασκήσεις άνευ πολιτικής σημασίας. Άλλωστε, στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης δεν υπήρξε ποτέ κυβέρνηση χωρίς συμμετοχή του πρώτου κόμματος. Ακόμα κι αν βγαίνουν τα κουκιά, το ζήτημα νομιμοποίησης θα ήταν διαρκές και δηλητηριώδες.

Αν η ΝΔ είναι πρώτο κόμμα με ποσοστό κάτω του 25%, πάλι θα απαιτείται τρικομματικό σχήμα. Ομως δεν υπάρχει κανένας βιώσιμος συνδυασμός: το ΠΑΣΟΚ ίσως έμπαινε, ο Τσίπρας όχι, ενώ Βελόπουλος και Καρυστιανού είναι εκτός συζήτησης. Το πιθανότερο θα ήταν νέα εκλογική αναμέτρηση.

Για να μην χαθούμε σε ποσοστά, ας πάμε στο ουσιώδες: η πιο ρεαλιστική προοπτική είναι μια κυβέρνηση ΝΔ–ΠΑΣΟΚ, εκτός αν ο Τσίπρας αποψιλώσει το ΠΑΣΟΚ σε βαθμό εκλογικής καχεξίας. Τότε ανοίγει το σενάριο ΝΔ–Βελόπουλου, ένα σχήμα που δύσκολα μπορεί κανείς να φανταστεί λειτουργικό, αλλά ανάγκα και οι θεοί πείθονται.

Συνεπώς, σε κάθε περίπτωση, το ΠΑΣΟΚ καθίσταται στρατηγικός παράγοντας κυβερνησιμότητας. Ακόμα και στο πιο ακραίο σενάριο, εκείνο του αποκλεισμού του πρώτου κόμματος, το ΠΑΣΟΚ θα αποτελούσε τον αναγκαίο συνδετικό ιστό.

Και ο Τσίπρας; Ονειρεύεται μια κυβέρνηση ΝΔ–ΠΑΣΟΚ για ευνόητους λόγους: θα του αφήσουν την αντιπολίτευση να παίζει μπάλα μόνος του, περιμένοντας να σκοράρει κάπου κοντά στο 2030.

Πηγή: www.news247.gr