Οι συμφωνίες για τα ενεργειακά είναι εθνική επιτυχία

Για μία σοβαρή και προγραμματική αντιπολίτευση, αυτή η κυβέρνηση θα ήταν ευλογία. Διότι μοιράζει ασίστ, δίνει έτοιμα γκολ. Ακόμα και αν αφήσεις στην άκρη την εφαρμοσμένη πολιτική και ασχοληθείς με τους συμβολισμούς και το ύφος της εξουσίας, θα βρεις πολύ βούτυρο για να απλώσεις στο ψωμί σου.

Ωστόσο η κριτική που ασκείται στις συμφωνίες για τα ενεργειακά, είναι κοντόφθαλμη, υστερόβουλη και διατηρεί αποστάσεις από την πραγματικότητα. Εξαιρείται, φυσικά, το ΠΑΣΟΚ που, χάρη στην επιμελητεία του Γιάννη Μανιάτη, άνοιξε εδώ και χρόνια το δρόμο για την επίτευξη αντίστοιχων συμφωνιών.

Τι συμφωνήθηκε με τους Αμερικανούς; Δύο πράγματα. Η Ελλάδα γίνεται κόμβος μεταφοράς αμερικανικού υγροποιημένου αερίου προς την Ευρώπη με σκοπό να επιτευχθεί η απεξάρτηση από το ρωσικό αέριο. Ναι, το αμερικανικό αέριο θα είναι ακριβότερο από το ρωσικό. Όμως η εξάρτηση από τους Ρώσους κοστίζει πολύ περισσότερο με όρους γεωπολιτικής. Επίσης συμφωνήθηκε η έναρξη γεωτρήσεων στο Ιόνιο από αμερικανικές εταιρείες. Εκεί το ελληνικό Δημόσιο, όπως εξηγεί και ο Γιάννης Μανιάτης, δεν βάζει ούτε ένα ευρώ. Το επιχειρηματικό ρίσκο επιβαρύνει τις πετρελαϊκές εταιρείες. «Με τις σημερινές τιμές η εκτίμηση είναι ότι στην 25ετία που διαρκεί εκμετάλλευση ενός κοιτάσματος το ελληνικό Δημόσιο θα εισπράξει περίπου 70 δισεκατομμύρια ευρώ. Δηλαδή κατά μέσο όρο περίπου 3 δισεκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο».

Εντάξει. Τότε γιατί η αντιπολίτευση ασκεί κριτική; Πρώτον, επειδή η χώρα προσδένεται στο αμερικανικό άρμα και «οι Αμερικανοί μας θεωρούν δεδομένους». Συγγνώμη, αλλά πού έπρεπε να προσδεθεί; Και τι όφειλε, κατά τον Φάμελλο και τον Χαρίτση, να πει στους Αμερικανούς; Να κοιτάξουν αλλού; Εν προκειμένω η ελληνική πολιτική έχει μία συνέχεια που δεν διαταράχθηκε ούτε από τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Και όσο η χώρα αναδεικνύεται σε ενεργειακό κόμβο, διασυνδεδεμένο με αμερικανικά συμφέροντα, τόσο ενισχύει τη γεωπολιτική της θέση. Είναι απλό, δεν είναι πυρηνική Φυσική. Ναι, αλλά λένε οι ασκούντες κριτική, ότι σε περίπτωση πολέμου με τη Ρωσία, η χώρα μας θα καταστεί στόχος. Συγγνώμη, αλλά αν δεν το έχουν καταλάβει, σε αυτό το σενάριο ούτως ή άλλως η χώρα θα αποτελούσε στόχο του ξανθού γένους.

Ο άλλος πυλώνας κριτικής εδράζεται στις γεωτρήσεις στο Ιόνιο. Θα απειλήσουν την οικολογική ισορροπία και αντιτίθενται στη φιλοσοφία της πράσινης μετάβασης (Αυτή η ένσταση ακούγεται πιο χαριτωμένη όταν προέρχεται από ανθρώπους που καταγγέλλουν τις ανεμογεννήτριες ως επιβαρυντικές για το περιβάλλον και την τοπική πανίδα.) Αυτήν τη στιγμή στην Ευρώπη υπάρχει προβληματισμός για το κόστος της πράσινης μετάβασης και την επίδραση στην ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων σε σχέση με τις αμερικανικές και τις κινέζικες βιομηχανίες. Επίσης η ελληνική βιομηχανική παραγωγή βρίσκεται σε υπαρξιακή κρίση που εκπορεύεται από το κόστος ενέργειας. Θα ήταν μάλλον αυτοκτονικό να αφήσουμε στα βάθη του Ιονίου πιθανά κοιτάσματα υδρογονανθράκων.

Συμπέρασμα: όσα έγιναν προ ημερών στο Ζάππειο, με την υπογραφή των συμφωνιών και την παρουσία σημαντικών αμερικανών παραγόντων, ήταν άκρως θετικά για τη χώρα. Και ευτυχώς οι περισσότεροι ομονοούν. Οι διαφωνίες είναι τουφεκιές σε έναν ουρανό που δεν πετάει ούτε πουλί.

Πηγή: www.news247.gr