Μετά τον ΛεΜπρόν, ποιος; Το τέλος μιας εποχής και το μεγάλο κενό διαδοχής

Η ανθρώπινη φθορά δεν κάνει εξαιρέσεις. Ούτε για βασιλιάδες. Κι όσο κι αν ο ΛεΜπρόν Τζέιμς μοιάζει εδώ και είκοσι χρόνια σαν να παύει τον χρόνο με προσωπική εντολή, η πραγματικότητα της σεζόν 2025-26 είναι αμείλικτη: το τέλος πλησιάζει. Όχι με δράματα, αλλά με ήσυχα, γνώριμα σημάδια. Τραυματισμούς, μειωμένα νούμερα, μικρές ρωγμές στην πανοπλία.

Ο Τζέιμς έχασε τα πρώτα 14 παιχνίδια λόγω ισχιαλγίας — το μεγαλύτερο «απουσιολόγιο» της καριέρας του σε έναρξη σεζόν. Όταν επέστρεψε, η πτώση ήταν προφανής: 15.2 πόντοι, 4 ριμπάουντ, 7 ασίστ στα πρώτα πέντε ματς. Δεν είναι απλά νούμερα. Είναι ένα χρονόμετρο που χτυπά. Σε σύγκριση με το ιστορικό του 27-7.5-7.4 ή με τα περσινά 24.4-7.8-8.2, καταλαβαίνεις ότι η εποχή κλείνει.

Ο ΛεΜπρόν θα παραμείνει All-Star, φυσικά. Οι βασιλιάδες δεν χάνουν τις εκλογές. Αλλά το χειροκρότημα θα είναι πια για την ανάμνηση, όχι για την κυριαρχία. Και η πραγματική κρίση; Δεν είναι ότι ο Βασιλιάς γερνά. Είναι ότι δεν υπάρχει ξεκάθαρος διάδοχος να πάρει το στέμμα.

Το ΝΒΑ, όσο high-tech κι αν έγινε, παραμένει μια λίγκα χτισμένη πάνω σε βασιλικά σύμβολα. Πάντα υπήρχε ένας. Μάτζικ Τζόνσον και Λάρι Μπερντ έδωσαν τη σκυτάλη στον Μάικλ Τζόρνταν. Ο Μάικλ άνοιξε τον δρόμο στον Κόμπι Μπράιαντ. Ο Κόμπι την έκανε θρόνο για τον ΛεΜπρόν Τζέιμς.

Και τώρα;

Κενό. Ένα χρυσό κάθισμα χωρίς κάτοχο.

Λούκα Ντόντσιτς: Ο Σλοβένος σταρ των Λος Αντζελες Λέικερς κατασκευάζει μαγεία κάθε βράδυ: τριπλές απειλές, πάσες με φαρμάκι, σκορ χωρίς καμία ταλαιπωρία. Ένας ευφάνταστος καλλιτέχνης του παιχνιδιού. Ένα παιδί-θαύμα που έγινε άντρας μπροστά μας. Αλλά… δεν καίγεται να γίνει Βασιλιάς. Θρύλος, ναι. Είδωλο στην Ευρώπη, σίγουρα. Αλλά η αμερικανική κουλτούρα θέλει άλλου τύπου κυριαρχία. Και ο Λούκα, προς το παρόν, απλώς δεν τη διεκδικεί.

Νίκολα Γιόκιτς: Ο Γιόκιτς είναι ο καλύτερος παίκτης του κόσμου. Τελεία. Αλλά όποιος θέλει στέμμα πρέπει να θέλει και το θέαμα. Ο Σέρβος, αντιθέτως, θέλει τα άλογά του. Θέλει ησυχία. Δεν αγαπάει τις κάμερες. Δεν αγαπάει τον θόρυβο. Μπορεί να κυβερνάει το παρκέ με τους Ντένβερ Νάγκετς, αλλά δεν κυβερνά την κουλτούρα.

Γιάννης Αντετοκούνμπο: Ο Γιάννης είναι τα πάντα: η δύναμη, το ήθος, η αφοσίωση, η κυριαρχία. Αλλά το πρόσωπο του ΝΒΑ, ιστορικά, δεν είναι ο πιο συμπαθής παίκτης. Είναι ο πιο διχαστικός. Ο Γιάννης είναι σύμβολο. Είναι πρότυπο. Είναι σεβασμός. Βασιλιάς όμως; Θέλει και… ίντριγκα. Συν ότι ο κύκλος του στους Μιλγουόκι Μπακς οδεύει, ως όλα δείχνουν (αργά ή γρήγορα) σε κλείσιμο.

Αντετοκούνμπο: Φεύγει από τους Μπακς ή απλώς πιέζει για ριζικές αλλαγές;

Άντονι Έντουαρντς: Ο Έντουαρντς έχει κάτι από το μέλλον. Στυλ, αύρα, αυτοπεποίθηση, φιλοδοξία. Θέλει τον θρόνο και δεν το κρύβει. Αλλά παίζει στη Μινεσότα. Και η Μινεσότα είναι για NFL και NHL. Ο πρίγκιπας χρειάζεται βασίλειο. Κι αυτό λείπει.

Βίκτορ Ουεμπανιάμα: Ο Ουεμπανιάμα είναι ένα αθλητικό προφητικό κείμενο σε progress. Αλλά η προφητεία θέλει χρόνο για να εκπληρωθεί. Ο Γάλλος θα τον πάρει τον δρόμο του, αλλά ο δρόμος είναι μακρύς. Και το Σαν Αντόνιο δεν είναι παγκόσμια σκηνή. Όχι ακόμη, τουλάχιστον.

Σέι Γκίλτζιους-Αλεξάντερ: Σέι σημαίνει ποιότητα. Σέι σημαίνει MVP επίπεδο. Σέι σημαίνει elegance. Αλλά… μένει στην Οκλαχόμα. Και, όπως και να το κάνουμε, για να είσαι ο Βασιλιάς πρέπει να σε βλέπουν όλοι. Όχι να ψάχνουν στο πρόγραμμα πότε παίζουν οι Θάντερ.

Δύσκολο να ανέβει διεθνής παίκτης στον θρόνο

Πέντε από τους έξι υποψήφιους δεν είναι Αμερικανοί. Θεωρητικά αυτό δεν είναι πρόβλημα. Πρακτικά, η αμερικανική κουλτούρα έχει χτιστεί πάνω σε πρόσωπα που κυριαρχούν σε όλα: στο παρκέ, στα media, στα social, στα πάνελ, στα memes, στα headlines. Ο ΛεΜπρόν δεν ήταν απλά παίκτης. Ήταν παγκόσμιο γεγονός. Ήταν θέμα συζήτησης. Ηταν viral πριν καν υπάρξει η λέξη. Οι διεθνείς είναι σούπερ σταρ. Όχι όμως «βασιλιάδες».

Εδώ μπαίνει η παλιά ψυχή του αμερικανικού μπάσκετ. Οι ρομαντικοί θα πουν πως οι εποχές άλλαξαν, πως δεν χρειάζεται ένας «μονάρχης». Αλλά η ιστορία λέει άλλα. Οι μεγαλύτερες εκτοξεύσεις της λίγκας ήρθαν όταν υπήρχε ένας άνθρωπος στο κέντρο του κόσμου.

Ο κόσμος δεν παρακολουθεί για τα συστήματα. Παρακολουθεί για τις ιστορίες. Για τους χαρακτήρες. Για το δράμα. Για το πρόσωπο στην κορυφή.

Και χωρίς κορυφή, η πυραμίδα μοιάζει… επίπεδη.

Το βασίλειο περιμένει

Κάθε φορά που ο ΛεΜπρόν λείπει, τα νούμερα πέφτουν. Τα εθνικά ματς των Λέικερς χωρίς αυτόν είχαν διψήφια πτώση τηλεθέασης. Το ESPN χάνει μομέντουμ. Γιατί όταν δεν εμφανίζεται ο Βασιλιάς, δεν συγκεντρώνεται το βασίλειο. Και σύντομα θα έρθει η μέρα που δεν θα εμφανίζεται ποτέ.

Αυτό δεν σηματοδοτεί μόνο το τέλος μιας θρυλικής καριέρας. Σηματοδοτεί το τέλος μιας δυναστείας. Ο Κάρι, ο Ντουράντ, ο Λέοναρντ, ο Χάρντεν, ακόμη και ο Κρις Πολ έχουν αρχίσει κι αυτοί να ακουμπούν την έξοδο.

Για πρώτη φορά μετά την εποχή Μάτζικ και Μπέρντ, το ΝΒΑ μπαίνει σε σκοτεινό τούνελ αβεβαιότητας. Ένα άδειο θρόνο στη μέση της αίθουσας. Ένα στέμμα ακουμπισμένο στο τραπέζι. Και καμία παλάμη δεν σηκώνεται να το διεκδικήσει.

Ο Βασιλιάς φεύγει.

Και αν δεν εμφανιστεί κάποιος — θρασύς, αδιαπραγμάτευτος, αδιαμφισβήτητος — η επόμενη εποχή του ΝΒΑ θα καθοριστεί όχι από αυτόν που θα κάτσει στον θρόνο, αλλά από τα νούμερα τηλεθέασης που θα καταρρεύσουν όταν το στέμμα θα μείνει για πρώτη φορά… χωρίς κεφάλι.

Διαβάστε επίσης:

Σοκ στη Βρετανία! Πώς αγγλική ομάδα εξαγοράστηκε από ύποπτο για… τρομοκρατία

Σαλάχ: Από «σημαία» σε persona non grata στην Λίβερπουλ

Πώς ο σταρ Μέσι και ο συνιδιοκτήτης Μπέκαμ μετέτρεψαν την Ίντερ Μαϊάμι σε… μηχανή χρημάτων!

Πηγή: www.mononews.gr