Λίγα τα “έρμα”, πολλοί οι “τσοπάνηδες”, μηδέν αποτέλεσμα…

Επανέρχεται κάθε τρεις και λίγο η συζήτηση γύρω από το ερώτημα «τι φταίει και δεν μπορεί το ΠΑΣΟΚ». Επικεντρώνεται σε αυτό για δύο λόγους. Πρώτον, διότι είναι αξιωματική αντιπολίτευση (τυπικά, τεχνητά και δημοσκοπικά, αλλά όχι εκλογικά). Και, δεύτερον, διότι είναι  το κόμμα που επί τρεις δεκαετίες πρωταγωνίστησε στην πολιτική ζωή με εκλογικά ποσοστά (μεταξύ του 48% στις νίκες και 40% στις ήττες του) που σήμερα δεν τα βλέπει ούτε  με κιάλια.

Τι φταίει, λοιπόν και δεν μπορεί να σηκώσει κεφάλι, μολονότι οι βασικοί αντίπαλοί του δεν πάνε καλά; Ο ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικά έχει (αυτο)διαλυθεί. Και η ΝΔ βρίσκεται στο χαμηλότερο εκλογικό (28%) και δημοσκοπικό (περί το 25%) σκαλοπάτι της.

Η πρώτη εξήγηση που δίνεται είναι ο αρχηγός του. «Δεν τραβάει, δεν έχει ηγετικά χαρακτηριστικά» ο Νίκος Ανδρουλάκης, λένε. Όση δόση αλήθειας έχει αυτή η εξήγηση, άλλο τόσο υπερβολική είναι. Για δύο λόγους. Πρώτον, διότι μετά το 2009 το ΠΑΣΟΚ άλλαξε τρεις αρχηγούς, αλλά η μοίρα του δεν άλλαξε.

Έτσι, οι τελευταίες «μπηχτές» των συνδιεκδικητών της ηγεσίας για τον Ανδρουλάκη δεν δίνουν καμιά πειστική απάντηση. Ο Παύλος Γερουλάνος είπε για την «άδεια καρέκλα» του αρχηγού στην κηδεία του Σαββόπουλου. Και η Άννα Διαμαντοπούλου εντόπισε προβλήματα στην «εικόνα» του. Δευτερεύοντα και τα δύο.

Άλλοι επισημαίνουν ότι ο κ. Ανδρουλάκης συμπεριφέρεται αυταρχικά (πχ δεν συνεδριάζουν τα κομματικά όργανα) ή κάνει λανθασμένες επιλογές συνεργατών, όπως η τελευταία με το πρόσωπο που επέλεξε για διευθυντή του γραφείου του και εκπαραθύρωσε σε 24 ώρες ως υμνητή του Μητσοτάκη. Σωστή είναι η επισήμανση αυτή, αλλά δεν απαντά στο βασικό ερώτημα.

Άλλα στελέχη με εμπειρία (Κουκουλόπουλος) είπαν ότι θα περιμένουν μέχρι τα Χριστούγεννα και, αν δεν υπάρξει ανάκαμψη, θα θέσουν θέμα στα όργανα. Αναποτελεσματικό, αν δεν τεθεί το δάχτυλο στην πληγή (θα πούμε παρακάτω ποια είναι).

Ο κ. Ανδρουλάκης και η περί αυτόν ηγετική ομάδα προβάλλει το γεγονός ότι το κόμμα έχει θέσεις, προτάσεις και πρόγραμμα και ότι η καχεξία οφείλεται στην «εσωστρέφεια» και στο ότι δεν στοιχίζονται όλοι πίσω από τη βασική γραμμή. Το πρώτο μέρος έχει δόση αλήθειας, αλλά δεν αρκεί. Το δεύτερο («εσωστρέφεια») ποτέ δεν ήταν πρόβλημα όσο το ΠΑΣΟΚ ήταν μεγάλο κόμμα-παράταξη.

Και φτάνουμε στον πυρήνα του προβλήματος. Σχεδόν όλα τα στελέχη χαρακτηρίζουν το κόμμα τους «παράταξη». Πρόκειται για μικρομεγαλισμό. Εδώ και 13 χρόνια, από τότε που έπαψε να είναι κόμμα εξουσίας(τρίτο στις εκλογές του 2012 και παραλίγο εκτός Βουλής το 2015), δεν είναι κόμμα-παράταξη. Είναι ένα μικρό έως μικρομεσαίο κόμμα. Ο μεγάλος όγκος των άλλοτε πιστών ψηφοφόρων του το έχει εγκαταλείψει (από το 2012 έως το 2019 μετακόμισε στον ΣΥΡΙΖΑ και μετά πήγε στο σπίτι του) και δεν δείχνει διαθέσεις επανόδου. Δεν το εμπιστεύεται, αφού  δεν πιστεύει ότι μπορεί μόνο του κάτι να κάνει. Επομένως, η βασική επιλογή της ηγεσίας του «αυτόνομη πορεία» για «νίκη έστω με μια ψήφο διαφορά» είναι ουτοπική και απολύτως λανθασμένη. Και όσοι, εκ των εσωκομματικών αντιπάλων την υποστηρίζουν, το κάνουν για να πουν στον κ. Ανδρουλάκη το βράδυ των επόμενων εκλογών «απέτυχες, φύγε». Είναι όσοι θέλουν να ρυμουλκήσουν το ΠΑΣΟΚ ξανά σε κυβερνητική συνεργασία με τη ΝΔ.

Πιο σωστή- και έντιμη πολιτικά- είναι η στάση όσων στελεχών λένε ότι η λύση βρίσκεται στη συνεργασία με άλλες προοδευτικές δυνάμεις. Αλλά και αυτοί(π.χ ο Χάρης Δούκας) το λένε δειλά υπό το φόβο του μπούλινγκ που περικλείεται στη φράση «ο πράσινος ΣΥΡΖΑ».

Συμπέρασμα πρώτο: ο βασικός λόγος για την καχεξία του ΠΑΣΟΚ είναι ότι το έχουν εγκαταλείψει οι πολλοί(άλλοτε) ψηφοφόροι του.

Συμπέρασμα δεύτερο: αυτοί οι πολλοί δεν το θεωρούν εναλλακτική λύση και πιστεύουν ότι η «αυτόνομη πορεία» του δεν οδηγεί πουθενά. Αντίθετα, θα θεωρούσαν ενθαρρυντική εξέλιξη μια ενδεχόμενη ευρεία συνεργασία των δύο άλλοτε μεγάλων χώρων, Κεντροαριστεράς και Αριστεράς.

Για να περιγράψει  αυτήν την κατάσταση καχεξίας, χρησιμοποιείται συχνά αυτή η παροιμία: «Με τον ήλιο βγάζω, με τον ήλιο τα μπάζω, τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε;». Η απάντηση είναι απλή.

Πρώτον, ο «ήλιος» δεν κάνει πάντα καλό και, εν προκειμένω, ο πάλαι ποτέ ήλιος του ΠΑΣΟΚ έχει χάσει τη λάμψη του.

Δεύτερον, τα «έρμα», δηλαδή οι ψηφοφόροι του,  είναι πλέον λίγοι. Και, αν συνεχίσει έτσι, μάλλον θα λιγοστέψουν κι άλλο. Και

Τρίτον, οι «τσοπάνηδες» στον άλλοτε πλειοψηφικό προοδευτικό χώρο (κόμματα, αρχηγοί) είναι πολλοί, ο καθένας δουλεύει για λογαριασμό του και το «κοπάδι» συνεχώς λιγοστεύει.

Όποιος το συνειδητοποιήσει έγκαιρα και προσπαθήσει να ενώσει τα πολλά κομμάτια σε ένα και μεγάλο μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα. Όποιος στο προσεχές συνέδριο σηκωθεί και πει θαρραλέα «σύντροφε πρόεδρε, σύντροφοι και συντρόφισσες δελφίνοι, μόνοι μας δεν μπορούμε», θα προσφέρει τη μεγαλύτερη υπηρεσία…

Πηγή: www.news247.gr