Λάικ – ντισλάικ: Από τον Γιάνναρο που μας σηκώνει ψηλά μέχρι τη μάσκα του Sicario
Μπήκε ο Σεπτέμβριος και να φθινοπωριάσει δε λέει. Τα λάικ και τα ντισλάικ επιστρέφουν δριμύτερα μία μέρα μετά την επίσημη έναρξη της σχολικής χρονιάς.
Σε αυτήν την στήλη, θα προσπαθήσουμε να καταγράφουμε σε τακτική βάση τι μας άρεσε και τι δε μας άρεσε, τα λάικ και τα ντισλάικ, τι μας έκανε εντύπωση και τι μας ξάφνιασε. Όχι, τόσο σε επίπεδο κριτικής, όσο σε επίπεδο ελεύθερου συνειρμού.
Από τα μεγάλα πολιτιστικά γεγονότα μέχρι τα μικρότερα, αλλά και τα σχεδόν αόρατα, αυτά που υπάρχουν παντού μέσα στη ζωή μας. Όσα παρατηρούμε στις βόλτες μας στην πόλη και στα θεάματα που βλέπουμε κάθε εβδομάδα και που τα συζητάμε μόνο μεταξύ μας.
Αυτή την εβδομάδα σχολιάζουμε από τον Γιάννη Αντετοκούνμπο που μας σηκώνει ψηλά μέχρι τη μάσκα του νεαρού τραγουδιστή Sicario.
ΛΑΙΚ
Giannis, θέατρα και πανηγύρια, λεωφόρεια, γλυπτά και η Γενιά Ζ του Νεπάλ για τη Γεωργία Οικονόμου
Τι να πει κάποιος για αυτόν τον γίγαντα του αθλητισμού και -γιατί όχι;- του πολιτισμού Γιάννης Αντετοκούνμπο που κάνει πάλι τα δικά του θαύματα στο Eurobasket με την Εθνική. Τον θυμάμαι από τότε που έπαιζε για τον Φιλαθλητικό Όμιλο Ζωγράφου, την ομάδα που σήμερα παίζει ο γιος μου. Τον θυμάμαι σημαιοφόρο στις Παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου και της 25ης Μαρτίου στη λεωφόρο Παπάγου στου Ζωγράφου, με το βλέμμα του να αποπνέει εθνική υπερηφάνεια και ταυτόχρονα συστολή. Δεν έχει αλλάξει αυτό το βλέμμα τόσα χρόνια – και τόσα εκατομμύρια που έχουν πέσει στις τσέπες του μετά. Κάθε φορά που πάω στους αγώνες του γιου μου στον Φιλαθλητικό βλέπω τη γιγάντια φωτογραφία του που δεσπόζει δεξιά και συγκινούμαι. Δεν είναι οι επιτυχίες του, δεν είναι δωρεές που κάνει, είναι αυτό το ανθρώπινο βλέμμα που έχει.
Εξαιρετικό το πρόγραμμα της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση για τη νέα σεζόν με τους φοβερούς Julien Gosselin, Robert Icke, Mariano Pensotti, Tiago Rodrigues να σκηνοθετούν Έλληνες ηθοποιούς. Εξαιρετικό και το πρόγραμμα του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, του Εθνικού, του θεάτρου του Νέου Κόσμου. Γενικά η έχουμε γεμίσει ελπίδες.
Από το καλοκαίρι που πέρασε μία εικόνα μου έχει μείνει. Και όχι αυτή δεν είναι της Επιδαύρου, ούτε έχει κάποια σχέση με το θέατρο. Είναι η εικόνα που δεκάδες νέα παιδιά, αγόρια και κορίτσια χορεύουν αγκαλιασμένα στο πανηγύρι του χωριού μου και διασκεδάζουν έτσι ανόθευτα μέχρι πρωίας με καλαματιανά και τσάμικα.
Στεκόμουν στη στάση του λεωφορείου στην Κοπεγχάγη και πήγα να καταπιώ την τσίχλα μου όταν διάβασα στην πινακίδα πως μπορώ να αποζημιωθώ και να πάρω ταξί αν το λεωφορείο που περιμένω αργήσει περισσότερο από 20 λεπτά! Όνειρο ζω μη με ξυπνάτε, σκέφτηκα. Αλήθεια τώρα;
Η νέα δημοσκόπηση της JL Partners για το Parthenon Project, που δημοσίευσε η εφημερίδα The Times, δείχνει μια σαρωτική αλλαγή στη βρετανική κοινή γνώμη: το 56% των Βρετανών υποστηρίζει την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα στην Αθήνα, ενώ μόνο το 22% τάσσεται υπέρ της παραμονής τους στο Λονδίνο. Έτσι και εμείς θα συνεχίσουμε να τραγουδάμε ακόμη πιο δυνατά το «Πότε θα κάνει ξαστεριά» και να πιστεύουμε ότι τα γλυπτά θα επιστρέψουν στην πατρίδα τους, όπως ακριβώς πρέπει: με ελληνική κυριότητα και κατοχή.
Η κυβέρνηση του Νεπάλ, με την απόφασή της να απαγορεύσει τις κοινωνικές πλατφόρμες, ήθελε να φιμώσει τη διαμαρτυρία και τη φωνή του λαού. Ωστόσο, απέτυχε παταγωδώς. Η Γενιά Ζ του Νεπάλ απέδειξε ότι το δικαίωμα στη φωνή δεν μπορεί να κατασταλεί με φίλτρα και απαγορεύσεις. Η αντίσταση αναπτύχθηκε όχι απλά μέσω των παραδοσιακών μέσων, αλλά μέσω νέων τεχνολογιών και στρατηγικών που παρακάμπτουν τη λογοκρισία. Αποτέλεσμα; Η πολιτική ηγεσία εκτοπίστηκε, και η φωνή των νέων ενδυναμώθηκε, ακόμα κι αν το τίμημα ήταν αίμα και θυσίες. Αυτή η γενιά δεν ζητά απλώς αλλαγή, την επιβάλλει.
Φτερά στα πόδια μας βάζει ο Γιάννης, συναυλίες και η επόμενη γενιά Ξαρχάκου παίρνει τα ηνία, για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου
Συγκίνηση για τα φτερά στα πόδια μας που έχει βάλει ο Γιάννης στο μπάσκετ. Έγινε viral αυτές τις μέρες μια συνέντευξή του που είναι μικρούλης και λέει με πεποίθηση αφύσικη για την ηλικία του: “Τα μυαλά μου αέρα δεν θα πάρουν ποτέ, γιατί είμαι σεμνό παιδί. Δεν θα μιλάω, δεν θα δείχνω, δεν θα κάνω τίποτα. Απλώς θα παίζω το μπασκετάκι μου και μέχρι όπου φτάσω…”. Αυτά έλεγε ο Αντετοκούνμπο στα 18, στην πρώτη του συνέντευξη προτού να αναχωρήσει για το NBA. Πού να φανταστεί πόσο ψηλά είναι το ψηλά. [Ωραίο και το “δυτικής ακτής” ραπ “Grinding All My Life” (Mοχθώ μια ζωή) του Nipsey Hussle που έβαλε σε post του).
Μπόλικες οι συναυλίες μέσα στο Σεπτέμβριο, σε σημείο να έχουμε βγάλει πάλι το τεφτέρι για να υπολογίσουμε μέρες, κόστη και φλασκί. Στο Primer έγινε χαμός, κάποιοι έδωσαν κυριολεκτικά το αίμα τους για να μπουν, και το θέαμα τους αποζημίωσε. Λίγο νωρίτερα σε κάτι τελείως διαφορετικό, στον Γραμμένο στην Τεχνόπολη ευχαριστηθήκαμε πολλούς καλλιτέχνες στη σκηνή. Η Μαρία Παπαγεωργίου ερμήνευσε υπέροχα την «Ψυχή» και η Ελένη Τσαλιγοπούλου το «Λύκου κραυγή», δύο τραγούδια που έχουν συνδεθεί με τον Ζακ Κωστόπουλο.
Στον Γραμμένο τραγούδησε και η Νεφέλη Φασούλη… τρέχοντας και αλλάζοντας ρούχα από τη συναυλία-αφιέρωμα στον Καζαντζίδη στο Καλλιμάρμαρο. Την ίδια βραδιά – τρίτο σερί- και ο Μίλτος Πασχαλίδης Ηρώδειο έκανε τον δικό του χαμό … δεν ξέρω αν το vibe έμοιαζε με αυτό του Ιουλίου στον Λυκαβηττό, που έγινε πανζουρλισμός – αλλά σίγουρα ήταν ακόμα μία βραδιά που έδειξε ότι ο Πασχαλίδης συναυλιακά διανύει μια από τις καλύτερες περιόδους του (φόρεσε και κοστούμι…).
Οι Franz Ferdinand – που στο μυαλό μας είναι κυρίως ο Έλληνας Άλεξ Καπράλος – έδωσαν ένα πολύ δυνατό live στο Floyd. Είπαν και παλιά είπαν και καινούργια, το αγόρι μάς έπαιξε και μπουζούκι, τι άλλο θέλαμε και τα … ματόκλαδά σου λάμπουν και όλα τα συναφή.
Είδαμε τη “Ζωή του Τσακ” και εκτός από μια ντάνα χαρτομάντηλα και τον “Λόκι” Τομ Χίντλστον να χορεύει, έχουμε μια ερώτηση στους συντελεστές της ταινίας. Θέλουν να υποβάλλουμε παραίτηση, να πάρουμε ένα μπακ-πακ και να χαθούμε από προσώπου γης. Αυτό θέλουν; Γιατί μετά την ταινία σκεφτήκαμε σοβαρά να μην ξαναδουλέψουμε ποτέ, παρά μόνο να χορεύουμε, να ταξιδεύουμε, να ερωτευτούμε κλπ κλπ.
Τα δίδυμα του Σταύρου Ξαρχάκου ανέβηκαν στη σκηνή στο Ηρώδειο, στη μεγάλη συναυλία του μεγάλου μας συνθέτη. Ο Σταύρος Junior και η Μαρία Ιζόδλη θα γίνουν σύντομα 9 ετών, και συμμετείχαν στη συναυλία. Ο μικρός στο πιάνο και η μικρή τραγούδησε με τη μητέρα της, Ηρώ Σαΐα. Η μουσική φλέβα συνεχίζει να χτυπάει δυνατά στην οικογένεια!
Μποϊκοτάζ από χιλιάδες άνθρωπους του σινεμά, φεστιβάλ Δράμας και “Ζωή του Τσακ”, για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο
Μπράβο στους χιλιάδες εργαζόμενους του κινηματογράφου, ανάμεσά τους μερικά πάρα πολύ μεγάλα ονόματα ηθοποιών και σκηνοθετών, που υπέγραψαν τη δέσμευση πως δεν θα συνεργαστούν με ισραηλινά ιδρύματα και εταιρείες που εμπλέκονται στη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού.
Εδώ είναι η αρχική εμφάνιση της δέσμευσης, με υπογραφές από ανθρώπους όπως ο Γιώργος Λάνθιμος, ο Γιώργος Ζώης, η Αριάν Λαμπέντ, η Τίλντα Σουίντον, ο Τζος Ο’Κόνος, η αγαπημένη μου Άιο Αντεμπίρι, η Έιβα ΝτιΒερνέ, ο Μαρκ Ράφαλο, ο Τζόσουα Οπενχάιμερ, ο Χαβιέ Μπαρδέμ κι η Μελίσα Μπαρέρα (που κάποτε αν θυμάστε απολύθηκε από το “Scream” επειδή πόσταρε πως το Ισραήλ διαπράττει γενοκτονία στη Γάζα… μήνες και χρόνια πριν το κλίμα αντιστραφεί, και δεν πρέπει ποτέ να το ξεχάσουμε αυτό για εκείνην). Έκτοτε έχουν προστεθεί χιλιάδες ακόμα υπογραφές – ανάμεσά τους η Έμμα Στόουν, ο Τζόναθαν Γκλέιζερ, ο Χοακίν Φοίνιξ, η Ρούνι Μάρα, ο Γκάι Πιρς, η Νίκολα Κόκλαν, η Λίλι Γκλάντστοουν, το Έμμα Ντ’Αρσι, ο Άντριου Γκάρφιλντ, η Παγιάλ Καπάντια, ο Ράντου Ζούντε. Όλα τα ονόματα εδώ – αυτό το scroll είναι ελπιδοφόρα ατελείωτο.
Παρεμφερές αλλά επίσης σημαντικό: H ιρλανδική τηλεόραση ανακοίνωσε πως δε θα συμμετάσχει στον φετινό διαγωνισμό της Eurovision αν επιτραπεί ξανά η συμμετοχή του Ισραήλ. Ακούγεται, φημολογείται, πως θα ακολουθήσουν κι άλλες χώρες (όπως η Σλοβενία κι η Ισπανία σε πρώτη φάση) με το ίδιο αίτημα, αρκετές για να δημιουργήσουν πρακτικό πρόβλημα στη διοργάνωση. Επιτέλους κάτι που θα έπρεπε πασιφανέστατα να έχει συμβεί εδώ και δύο χρόνια, γίνεται ίσως πια ορατό.
Ξεκίνησε το 48ο φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους της Δράμας και ήδη το Εθνικό Διαγωνιστικό μας έχει δώσει μπόλικη ποιότητα με φιλμ όπως το εκπληκτικό “Noi” του Νεριτάν Ζιντζιρία, τη “Μίτση” της Γεύης Δημητρακοπούλου, το “Αυτός Που Κάποτε Υπήρχε” του Κωστή Θεοδοσόπουλου, το “Hopepunk” της Βασιλικής Λαζαρίδου, και αρκετά ακόμα για τα οποία θα μιλήσουμε με την ολοκλήρωση του φεστιβάλ. Με ανυπομονησία περιμένουμε και τη ρετροσπεκτίβα στα μικρού μήκους έργα του Άγγελου Φραντζή, που προσθέτουν μια ακόμα πτυχή ενδιαφέροντος σε ένα μεστό πρόγραμμα.
Αξίζει να αναζητήσετε τις αίθουσες τη “Ζωή του Τσακ”, μια πολύ συγκινητική ταινία υπαρξιακών διαστάσεων για την οποία φαίνεται πως η αντίδραση του κοινού είναι πολύ θετική, εν μέρει επειδή ο περισσότερος κόσμος πραγματικά εκπλήσσεται από αυτό που είναι ταινία – δεν είναι δομημένο, ούτε μοιάζει, ούτε ξετυλίγεται, με τον τρόπο που θα περίμενες. Να το τσεκάρετε.
Και μιλώντας για κινηματογραφικές κυκλοφορίες, οι επανεκδόσεις όλο αυτό το διάστημα το ξέρουμε πως είναι αμέτρητες, αλλά πρέπει να υπογραμμίσουμε μια κυκλοφορία ένα τσικ πιο σημαντική από τις άλλες: Η “Ευδοκία” του Αλέξη Δαμιανού, μια από τις κορυφαίες ταινίες στην ιστορία του ελληνικού σινεμά, προβάλλεται από το Σάββατο στη Ριβιέρα με νέες κόπιες. 50+ χρόνια μετά, αυτό το φιλμ συνεχίζει να εμπνέει νέους δημιουργούς (πρόσφατα μας την ανέφερε ως επιρροή κι η Εύη Καλογηροπούλου) και να ζωγραφίζει μια τρομερά σκληρή, ερημική εικόνα μια αγκυλωμένης Ελλάδας.
ΝΤΙΣΛΑΙΚ
Επαναλήψεις, ατμίσματα και πόλεμοι για τη Γεωργία Οικονόμου
Επαναλήψεων το ανάγνωσμα και φέτος. Πάνω από 100 είναι οι θεατρικές παραστάσεις που επιστρέφουν διότι επέτυχαν. Και άπειρες είναι αυτές που έρχονται. Δεν ξέρω πως θα επικρατήσει μια ποιότητα και μια ισορροπία σε όλο αυτό, αλλά και πολύ αισιόδοξη δεν είμαι.
Νομίζω πως το χει πει, αλλά το ξαναλέω. Κάτι πρέπει να γίνει με αυτά τα καπνίσματα και τα ατμίσματα στους ανοιχτούς χώρους. Και πρέπει να καταλάβουν επιτέλους οι ατμιστές πως και τα ηλεκτρονικά τσιγάρα είναι εξίσου αηδιαστικά και βρωμερά με τα κανονικά τσιγάρα. Πολλοί το θεωρούν και πολύ έξυπνο να το κάνουν στα κρυφα. Και έτσι στα ξαφνικά ενώ βλέπεις εσύ την παράσταση σηκώνεται ένα νέφος μπροστά σου με άρωμα καρπουζίλας ή κερασίλας ή αυτή η κανονική η γεύση που μοιάζει με άπλυτη κάλτσα. Το μπαλάκι της ευθύνης πέφτει στους υπευθύνους των εκδηλώσεων, οι οποίοι για κάποιο λόγο κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου.
Α και για να μην ξεχνιόμαστε. Οι πόλεμοι και οι γενοκτονίες καλά κρατούν ε; Και εμείς έχουμε φτάσει να βλέπουμε παιδάκια να λιμοκτονούν στις οθόνες των κινητών μας και σκρολάρουμε με απάθεια στο επόμενο reel. Καλά θα πάει αυτό…
Sicario, 13 ώρες δουλίτσα και καλλιτέχνες με τα χέρια ψηλά, για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου
Στη συναυλία-αφιέρωμα στον Στέλιο Καζαντζίδη ένας νεαρός με… μάσκα στο μισό του πρόσωπο,
Επιτέλους θα μπορούμε να δουλεύουμε 13 ώρες στην ίδια δουλειά, και νόμιμα… για φαντάσου. Και έτσι θα πληρώνουμε και το σουπερμάρκετ και το ρεύμα και όλα. Λίγες όμως δεν είναι οι 13; Δώσε μας εκεί τη δυνατότητα να δουλεύουμε 15-18 ωρίτσες να νιώσουμε χρήσιμοι στην (παλιο) κοινωνία. Σε ένα παράλληλο σύμπαν οι Ολλανδοί μεταβαίνουν αθόρυβα στην 4ήμερη εργασία.
Η άποψη ότι “το να δίνεις συναυλίες σε μια χώρα δεν σημαίνει ότι στηρίζεις την κυβέρνησή της” είναι σαν να λες ότι το να βουτάς σε πισίνα δεν σημαίνει ότι βρέχεσαι. Αν υπάρχει ΜΙΑ στιγμή την ιστορία για να απέχεις ως καλλιτέχνης από μία συναυλία όταν συμβαίνει μια γενοκτονία, αυτή είναι η στιγμή. Μπράβο και στην “Αξιώτισσα” για το ανάστημά της και για τη φράση: “Ο τουρισμός δεν κινδυνεύει από πράξεις αξιοπρέπειας”.
Ερώτηση. Το Exathlon είναι το Survivor; Καλά δεν μπορούσαν τουλάχιστον να βρουν άλλους παίκτες; Μηδέν ενδιαφέρον, και μηδέν διάθεση μέσα σε όλα όσα συμβαίνουν να βλέπουμε τα ίδια και τα ίδια νηπιακά αδιέξοδα.
Τα αλλόκοτα βραβεία της Βενετία, για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο
Μας έκαψαν τα μυαλά τα βραβεία στη Βενετία από την επιτροπή του Αλεξάντερ Πέιν (με φήμες για γερές κόντρες), όπου το Χρυσό Λιοντάρι πήρε η γλυκύτατη μεν αλλά σίγουρα όχι σπουδαία νέα ταινία του Τζιμ Τζάρμους “Father Mother Sister Brother” (με αφορμή την οποία μίλησε και στο NEWS24/7 από το Λίντο) αφήνοντας πίσω πολλές πιο δυναμικές επιλογές.
Η “Φωνή της Χιντ Ρατζάμπ” της Κάουτερ Μπεν Χανία είναι ένα φιλμικό γεγονός που μας συντάραξε, δραματοποιώντας τα γεγονότα γύρω από την εκτέλεση της 6χρονης Χιντ απο τον ισραηλινό στρατό. Όσα χρόνια πάω στη Βενετία δεν έχω δει πιο προφανές Χρυσό Λιοντάρι.
Έξω τελείως ο Λάνθιμος με την φανταστική “Βουγονία” του, που εξαρχής μας άρεσε αλλά όσο περνάνε οι μέρες την σκεφτόμαστε ως κάτι όλο και απολαυστικότερο. Έξω κι ο Παρκ Τσαν-γουκ με το “No Other Choice”. Έξω το παράτολμο “Testament of Ann Lee” της Μόνα Φάστβολντ. Γενικά μας άφησε όλους άφωνους ο Πέιν.
Πηγή: www.news247.gr
