Κηδείες, Καρπούζια, Άγνωστος Στρατιώτης: Δεύτε τελευταίο διχασμο…
Το περιμέναμε ότι αυτός ο θάνατος θα σήκωνε τη Μεγαλύτερη Συζήτηση απ’ όλες, ότι θα εξελισσόταν σε μια, ίσως θεμιτή, συλλογική ψυχοθεραπεία, ότι στο τέλος του debate δε θα έβγαινε κάποια άκρη αλλά εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες θα έπεφταν για ύπνο με το γλυκό χαμόγελο της αυτοδικαίωσης στα σόσιαλ.
Αυτό που δεν γνωρίζαμε, εκτός μάλλον από τους πιο υποψιασμένους (ή καλά πληροφορημένους) ότι η απουσία των ηγετών της Αριστεράς και του ΠΑΣΟΚ από την κηδεία του Διονύση Σαββόπουλου θα έδινε το έξτρα καύσιμο στο debate, επικαιροποιώντας τα αναθέματα, μεταφέροντάς τα στο σήμερα.
Επίσης, είχαμε προετοιμαστεί για το ενδεχόμενο οι φετινές παρελάσεις για την 28η Οκτωβρίου να είναι κάπως πιο έντονες από την συνηθισμένη τελετουργία τους (ξέρετε, μερικά κείμενα αριστερά-δεξιά για τη χρησιμότητά τους ή/και τον αναχρονισμό τους, λίγη κόντρα σε ποιον ανήκει το ΟΧΙ, μερικά ρεπορτάζ κλειδαρότρυπας για τα λουκ των μαθητών-τριών και φύγαμε για μπακαλιάρο 25ης Μαρτίου). Ο Τύπος, στον απόηχο της απεργίας πείνας του Πάνου Ρούτσι και του saga για το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, προφήτευε ότι οι οικογένειες των θυμάτων των Τεμπών θα χρησιμοποιούσαν και τις παρελάσεις ως πλατφόρμα διαμαρτυρίας.
Βέβαια κι εδώ οι πιο υποψιασμένοι (ή καλά πληροφορημένοι) βλέποντας τα copy paste κείμενα-πλερέζες για τις παρελάσεις των πρώτων μνημονιακών χρόνων και τις all-time classic οιμωγές για τους Αγανακτισμένους, είχαν καταλάβει ότι τίποτα δε θα γίνει. Και στο τέλος οι ίδιοι που κινδυνολογούσαν, κατέληξαν να δίνουν συγχαρητήρια στην κυβέρνηση που απέτρεψε τα επεισόδια που μόνο οι ίδιοι είχαν προαναγγείλει. Same old, same old. «Οι πολίτες γύρισαν την πλάτη στην τοξικότητα και τη μιζέρια», συμπέρανε ο Πρωθυπουργός.
Έλα όμως που είχαμε και τον απρόβλεπτο παράγοντα. Αυτή τη φορά δεν ήταν μαθητές που «χάλασαν» το βήμα τους, μετατρέποντας την παρέλαση σε κάποιου είδους δρώμενο. Αλλά, η 14χρονη σημαιοφόρος με το καρπούζι κεντημένο στο μπράτσο της, ως ένδειξη συμπαράστασης στον παλαιστινιακό λαό. Ενεργοποιώντας, μέρες που ήταν κιόλας, τα δοσιλογικά αντανακλαστικά κάποιων αγαπημένων συμπατριωτών μας που ζήτησαν στα σόσιαλ την παραδειγματική τιμωρία της. Αν διέταξε ή όχι έρευνα (δηλαδή αν το έκανε και μετά το πήρε πίσω) το υπουργείο Παιδείας, όπως γράφτηκε, δεν έχει εξακριβωθεί. Η 14χρονη πάντως μίλησε και στις εφημερίδες, το «θέμα» ξεθύμανε σε σημείο να πανηγυρίζει η προοδευτική πτέρυγα των σόσιαλ την πλήρη υποτροφία που προσφέρει φροντιστήριο στο κέντρο των Αθηνών στις «τρεις μαθήτριες με το καρπούζι». Μέσα σε όλο αυτό το τσίρκο (χωρίς καμία φυσικά ευθύνη των υπέροχων κοριτσιών) πέρασε σχεδόν στο ντούκου ότι και φέτος τηρήθηκε το πατροπαράδοτο έθιμο να παρελαύνουν οργανώσεις με «εριστική αγάπη για την πατρίδα» (όπως θέλει ο ύστερος Θεοδωρακικός ευφημισμός τους φασίστες) σαν την ΕΟΝ μπροστά μάλιστα στα μάτια του Πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη. Εκεί όμως ούτε τοξικότητα, ουτε μιζέρια, ούτε γάτα ούτε ζημιά.
Είναι που κι εδώ και σχεδόν ένα μήνα, άγνωστο γιατί, συζητάμε για το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη. Στον απόηχο της απεργίας πείνας του Πάνου Ρούτσι, η κυβέρνηση σήκωσε με την περίφημη τροπολογία ένα θέμα που κανείς δεν καταλαβαίνει σε τι (την) εξυπηρετεί. Θέλει να οξύνει την αντιπαράθεσή της με τις οικογένειες των θυμάτων των Τεμπών που, ανοιχτά πια, αντιμετωπίζει ως «βαλτούς» πολιτικούς αντιπάλους; Θέλει να ικανοποιήσει το συντηρητικό ακροατήριο στα δεξιά της με τον σουρεαλισμό να περνάει μια αυταρχική τροπολογία που τελικά θα μισοεφαρμόσει; Ήθελε ο Πρωθυπουργός να ρίξει μια προειδοποιητική βολή στον υπουργό Εθνικής Άμυνας, Νίκο Δένδια, δημιουργώντας μια καυτή πατάτα για να του πετάξει ως απάντηση στην παρέμβασή του υπέρ Ρούτσι; Μάλλον όλα αυτά μαζί, αν κι από τις πρώτες δημοσκοπήσεις για το θέμα, προκύπτει ότι η απόφαση όχι απλά δεν περνάει αλλά πλειοψηφικά αποδοκιμάζεται από τον κόσμο.
Τα κόμματα, κυβέρνηση κι αντιπολίτευση, δεν τσουλάνε.
Τα ποσοστά εμπιστοσύνης που καταγράφουν είναι απελπιστικά χαμηλά και το γεγονός ότι η μία πλευρά δεν απορροφά την στασιμότητα της άλλης κοντεύει να τις τρελάνει αμφότερες.
Για την κυβέρνηση όσο κι αν ο βουλευτης Λαζαρίδης διορθώνει στα κανάλια ότι δεν έχουμε «σκάνδαλο» αλλά «υπόθεση ΟΠΕΚΕΠΕ» 😀, όσο κι αν Σοφία Βούλτεψη βρίζει όπου βρεθεί κι όπου σταθεί την ευρωπαία εισαγγελέα Κοβέσι, οι παράνομες αγροτικές επιδοτήσεις μοιάζουν με το τελευταίο καρφί στο φέρετρο της αξιοπιστίας της (ακόμα κι αν για άλλη μια φορά παίζεται το «παιχνίδι της παραγραφής» με τις κλήσεις των μαρτύρων). Από την άλλη, μετά από έξι χρόνια απόλυτης σιωπής – ακόμα και την περίοδο των υποκλοπών που αποδεδειγμένα παρακολουθούνταν κυβερνητικά στελέχη- οι εσωκομματικές κόντρες είναι πια στην ημερήσια διάταξη (με τελευταίο το δημόσιο ντέρμπι Ντόρας Μπακογιάννη – Βασίλη Κικίλια για τον λιμενάρχη Χανίων!).
Καθόλου άσχετα όλα αυτά με το δημοσκοπικό βάλτωμα της ΝΔ πέριξ του 25%. Ούτε το πακέτο της Θεσσαλονίκης δείχνει να αποδίδει, κάτι που όπως καταλαβαίνουμε την ωθεί στο τελευταίο καταφύγιο των πολιτικά απελπισμένων κυβερνώντων: επίδειξη πυγμής κι αυταρχισμού. Βέβαια, είναι τουλάχιστον αστείο να βλέπουμε εν εξελίξει μια καμπάνια εφαρμογής νόμου και τάξης, αρχής γενομένης από το Σύνταγμα, ενώ στην Κρήτη παίζουν πόλεμο με 2 νεκρούς, πάνω από 10 τραυματίες και 2000 σφαίρες.
Και στην αντιπολίτευση όμως οι ιδέες δεν περισσεύουν. Κι εδώ δεν υπάρχει καν η φθορά της εξουσίας ως αιτιολογία. Ακόμα κι αν έχει βάση ότι η κηδεία του Διονύση Σαββόπουλου μετατράπηκε σε πρωθυπουργική-κυβερνητική φιέστα, ακόμα κι αν οι όψιμοι υμνητές του είναι τόσο διάφανα άσχετοι με το έργο του, οι πολιτικοί αρχηγοί της κεντροΑριστεράς (και ο Αλέξης Τσίπρας) δε θα εκπροσωπούσαν μόνο τον εαυτό τους παρακολουθώντας τη νεκρώσιμη ακολουθία. Θα τιμούσαν και για λογαριασμό του κόσμου τους ένα σπάνιο μέγεθος, χωρίς κανείς να τους απαγορεύει να διατηρούν επιφυλάξεις τους για το σύνολο των πεπραγμένων του.
Επιλέγοντας να μην το κάνουν, απλά έφτιαξαν ένα μικρό πυροτέχνημα για να ικανοποιήσει το ναρκισσιστικό θυμικό στα σόσιαλ (αφήστε που δε βγάζει και νόημα π.χ. ο Ανδρουλάκης ως τι δεν πήγε, ως παραπολυαριστερός;). Μόνο που έτσι δεν «πέφτει ο Μητσοτάκης», όπως λένε όπου σταθούν κι όπου βρεθούν με τη σειρά τους. Αύριο, μεθαύριο θα ζητάνε καμπάνιες σαν του προοδευτικού Ζοχράν Μαμντάνι, ο οποίος μάλλον θα βγει δήμαρχος Νέας Υόρκης όχι κάνοντας θεσμικά μουτράκια για το χθες, αλλά γιατί χτύπησε 1.5 εκατομμύριο πόρτες προσπαθώντας να καταλάβει τι θέλουν οι πολίτες σήμερα.
Οι μικρές ασκήσεις διχασμού μοιάζουν ως η μόνη απάντηση που έχει το πολιτικό προσωπικό στην περιρρέουσα Μεγάλη Αμηχανία. Σαν να έχει δυσκολέψει πολύ η πολιτική τελευταία, ας φτιάξουμε μια δημοσκόπηση που θα ρωτάει «Μητσοτάκης ή χάος»…
Πηγή: www.news247.gr
