Η “σιωπηλή πλειοψηφία” θέλει περισσότερη δημοκρατία και συμμετοχή. Την ακούει κανείς;

Eνα από τα πιο δημοφιλή ρητορικά σχήματα της δεξιάς (γενικότερα) και του νεοφιλελευθερισμού (ειδικότερα) αναφέρει ότι η συνήθως “σιωπηλή πλειοψηφία”, ο κόσμος δηλαδή που σπανίως διαδηλώνει, που δεν φωνάζει και δεν εξεγείρεται εγκρίνει το πολιτικό τους σχέδιο ως έχει. Και αφού μιλάμε για “πλειοψηφία”, εκ των πραγμάτων το δεξιό και νεοφιλελεύθερο πολιτικό σχέδιο είναι εξ’ ορισμού πλειοψηφικό.

Η παραπάνω άποψη (για πολλούς της δεξιάς εκλαμβάνεται ως αξίωμα) σπανίως υποστηρίζεται από αριθμητικά δεδομένα. Ποια είναι, τέλος πάντων, αυτή η σιωπηρή πλειοψηφία που δεν εκφράζεται αλλά υιοθετεί το σύνολο των συντηρητισμών που προτείνουν κυβερνήσεις όπως η ελληνική;

Προσφάτως, δε, υποστηρίχθηκε (από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, Παύλο Μαρινάκη) ότι η τροπολογία της κυβέρνησης για την “προστασία” του Μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη στηρίζεται από την πλειοψηφία της κοινωνίας (αν και πρόσφατες δημοσκοπήσεις τον διέψευσαν πανηγυρικά αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία).

Είναι όμως αληθές το αφήγημα της “σιωπηλής πλειοψηφίας”; Η σιωπηλή είναι μία άλλη πλειοψηφία που επιθυμεί περισσότερη (και καλύτερη) δημοκρατία, περισσότερη δικαιοσύνη, περισσότερες ευκαιρίες στους από κάτω να ανέλθουν κοινωνικά και να προκόψουν;

Στη νέα έρευνα του Eteron “Unmute Democracy” φαίνεται ότι η αλήθεια πλησιάζει στη δεύτερη εκδοχή. Δεν εκπλήσσεται κανείς βέβαια από την ευκολία με την οποία ψεύδεται η δεξιά αλλά ας δούμε μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά ευρήματα της έρευνας.

Το 55,7% ζητά περιορισμό της επιρροής των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων.
Το 49,3% υποστηρίζει όριο στις διαδοχικές θητείες των αιρετών αξιωματούχων.
Το 50,9% προτιμά την απλή αναλογική για δίκαιη εκπροσώπηση.

Τα ύστερα του κόσμου! Ακόμα και η απλή αναλογική, που τόσο λοιδορήθηκε ακόμα και από αυτούς που την νομοθέτησαν τα προηγούμενα χρόνια, δείχνει να πλειοψηφεί.

Αλλά και παρακάτω:

Το 80,6% είναι υπέρ της διεξαγωγής δημοψηφισμάτων.
Το 70,8% θέλει συμμετοχικούς προϋπολογισμούς.
Το 73,8% υποστηρίζει τη χρήση ψηφιακών εργαλείων συμμετοχής.
Το 69,6% επιθυμεί τη δυνατότητα ηλεκτρονικής ψήφου.

Οι πολίτες δείχνουν να διψούν για συμμετοχή στη διαμόρφωση αλλά και στη λήψη των αποφάσεων. Επιθυμούν η γνώμη τους και η οπτική τους να καταγράφεται πιο συχνά και να λαμβάνεται σοβαρά υπόψιν. Αυτές δεν είναι απόψεις “νοικοκυραίων” που επιθυμούν να κρυφθούν πίσω από την ασφάλεια και να αναθέτουν συνεχώς την εξέλιξη της ζωής τους στους πάνω. Είναι άνθρωποι μορφωμένοι, υπεύθυνοι, ανήσυχοι που ονειρεύονται ένα διαφορετικό μέλλον, προσωπικό και συλλογικό, μία χώρα τελείως διαφορετική σε σχέση με αυτήν στην οποία ζούμε σήμερα.

Αυτό είναι ένα μήνυμα που οφείλει να ακούσει πρωτίστως (και με ιδιαίτερη προσοχή) ο πολιτικός χώρος της κεντροαριστεράς, αυτό που μάς αρέσει να αποκαλούμε “δημοκρατική παράταξη”. Τα παραπάνω ευρήματα καταδεικνύουν, με δραματικό θα έλεγε κανείς, τρόπο, ότι ο κόσμος αυτός, που οραματίζεται μία άλλη Ελλάδα, δεν μπορεί στις ημέρες μας να εκφραστεί πολιτικά γιατί δεν υφίστανται τα ανάλογα πολιτικά σχήματα.

Διαβάστε τι είπε ο Διευθυντής και Συνιδρυτής Vouliwatch, Στέφανος Λουκόπουλος: “Προκύπτουν δύο ουσιαστικά συμπεράσματα: αφενός, το βαθύ έλλειμμα εμπιστοσύνης απέναντι στο πολιτικό σύστημα της χώρας, αφετέρου, η συγκινητική ελπίδα μιας κοινωνίας που δεν εγκαταλείπει τον αγώνα για ουσιαστική Δημοκρατία. Το πώς θα εξελιχθεί η ελληνική πολιτική σκηνή εξαρτάται από το αν οι δυνάμεις εξουσίας θα αφουγκραστούν όντως τα κοινωνικά αιτήματα και θα ανταποκριθούν εγκαίρως και θαρραλέα στις ανάγκες της σύγχρονης Δημοκρατίας ή θα συνεχίσουν τυφλά να αναπαράγουν τις ίδιες παθογένειες, με ακλόνητο ωφελιμισμό και αλαζονεία”.

Οι καμπάνες ακούγονται για τη δεξιά βέβαια. Αλλά για την κεντροαριστερά οι καμπάνες ηχούν πιο δυνατά, εκκωφαντικά σχεδόν. Αναζητούνται εκείνα τα σχήματα που θα εκφράσουν την ελπίδα για μία ουσιαστική Δημοκρατία.

Τα οποία βέβαια απέχουν παρασάγγας από τα αφηγήματα της δεξιάς περί σιωπηλών πλειοψηφίων. Αλλα επιθυμούν οι πλειοψηφίες και όχι την περιχαράκωση γύρω από το συντηρητισμό που στις ημέρες μας εκφράζεται από αλλοπρόσαλλους ακραίους όπως ο Τραμπ.

Υπάρχει βέβαια ένα πρόβλημα. Οι παραπάνω πολίτες, οι οραματιστές και οι φιλόδοξοι, είναι τόσο απογοητευμένοι που συνήθως δεν ψηφίζουν. Μαντέψτε ποιον συμφέρει να συνεχίζουν να απέχουν και αντιθέτως ποιον θα ωφελήσει μία πιθανή αλλαγή στάσης. Αλλά για να αλλάξει η στάση χρειάζεται ώριμο, πολυσχιδές, ρεαλιστικό και ανατρεπτικό πολιτικό σχέδιο. Κοντολογίς, δουλειά και σηκωμένα μανίκια.

Ιδού η Ρόδος λοιπόν, ιδού και το πήδημα…

Πηγή: www.news247.gr