Εσύ δίνεις νόημα στο τι γράφει η σημαία σου
Στα παλιά τα χρόνια, στα χωριά, κρύβαν τις αρρώστιες τους. Δεν τις έλεγαν παραέξω, κανείς δεν ήξερε, μέχρι που κάποια μέρα ξαφνικά όλο το χωριό μάθαινε πως κάποιος πέθανε. Απέφευγαν γνωστούς και γείτονες και άλλαζαν την κουβέντα όταν κινδύνευε να πάει προς τα κει. Μία ομερτά, που περισσότερο επιβαλλόταν στα μικρά παιδιά που είναι πιο επιρρεπή να μαρτυρήσουν.
Τόσα χρόνια είχα δώσει κάποιες δικές μου ερμηνείες και δεν χρειάστηκε ποτέ να τις αναθεωρήσω, δεν δόθηκε η ευκαιρία να το κουβεντιάσω με κάποιον. Θεωρούσα πως το έκαναν από ένα εγωισμό που υπαγορευόταν μία ιδιότυπη αυτοάμυνα, την άρνηση να δώσουν χαρά στους εχθρούς τους. Ή δεν ήθελαν να τους λυπούνται, ο μεγάλος φόβος των κλειστών κοινωνιών είναι «να μη μας πιάσουν στο στόμα τους».
Πριν λίγο καιρό, δε θυμάμαι πώς το έφερε η κουβέντα, το θέμα αναφέρθηκε σε μία παρέα, στην οποία ήταν ένας ιδιαίτερα επιδέξιος ομιλητής που είχε ασχοληθεί με θέματα κλειστών κοινωνιών ως συγγραφέας. Άκουσε με προσοχή αυτά που υποστήριζα, έμεινε για λόγο σκεφτικός και μου είπε πως μπορεί να έχω εν μέρη δίκιο αλλά ο κύριος λόγος δεν ήταν αυτός.
Με αιφνιδίασε η δική του άποψη. Ο κύριος λόγος, είπε, είναι πως θεωρούσαν- και σε πολλά μέρη το θεωρούν ακόμη- πως μία κακιά αρρώστια είναι από τον Θεό, είναι ένα είδος τιμωρίας που πέφτει πάνω στην οικογένεια, για κάποιες αμαρτίες της. Δεν ήθελαν να μείνουν τόσο ακάλυπτοι, τόσο ευάλωτοι απέναντι στα σχόλια των χωριανών πως για κάτι τιμωρούνταν. Το κρατούσαν κρυφό, όσο περισσότερο μπορούσαν.
Δεν θα πήγαινε ποτέ το μυαλό μου. Αυτόματα μετέφερα αυτήν την ενοχική «δοξασία» αλλού, σέ άλλους, που έχουν ως κοινό χαρακτηριστικό ότι είναι κλειστές ομάδες -μικρές η μεγάλες- που δεν παίρνουν αέρα από πουθενά. Αναπνέουν τις εκπνοές τους, τις αναθυμιάσεις της ίδιας τους την ύπαρξης, αλλά δεν θα ανοίξουν ποτέ ένα παράθυρο και απομονώνουν οποιονδήποτε κάνει κίνηση να ανοίξει. Γαζώνουν και τα παιδιά τους με τον φόβο πως εκεί έξω είναι όλοι οι κακοί, που θέλουν μόνο το κακό τους και εκείνα θα πρέπει να μείνουν μέσα στην στενή περίμετρο του σπιτιού τους και να το προστατέψουν. Τα ζυμώνουν με φόβο, ο φόβος με τον καιρό γίνεται μίσος, ετερόφωτο μίσος, κάπως αταβιστικό, δεν έχουν ιδέα γιατί μισούν αλλά σιγά σιγά γίνεται ένας κάποιος σκοπός σε μία ζωή που δεν φάνηκε ιδιαίτερα γενναιόδωρη μαζί τους.
Όλα αυτά βέβαια -γιατί χρειάζεται και ένα μίνιμουμ θεωρητικής θωράκισης- γίνονται στο όνομα της αγάπης που αξίζουν να το απολαμβάνουν μόνο τα μυημένα μέλη, και του δίκιου το οποίο πηγάζει μόνο από την βρύση που έχουν εκείνοι στην αυλή τους. Οι άλλες αυλές βγάζουν βρώμικο νερό.
Βγήκαν σε έναν μεγάλο, ανοιχτό κόσμο, με κλειστές καρδιές. Με ένα σοβαρό έλλειμμα δηλαδή στην ικανότητα να τον κατανοήσουν, να τον συγχωρήσουν, να τον αλλάξουν. Δεν έχει τόση σημασία τι γράφει η σημαία που ακολουθείς. Εσύ δίνεις νόημα στο τι γράφει, όχι το αντίστροφο.
Πηγή: www.news247.gr
