“Εκεί έξω υπάρχει πολύ σεξ. Στα σπίτια απουσιάζει” : Το Vaginahood σπάει τα ταμπού

Η Γεωργία Οικονόμου και η Μία Κόλλια αποφάσισαν, κάθε μήνα, να συναντούν μαζί ομάδες και να κάνουν μια κουβέντα μαζί τους, σαν σε στρογγυλό τραπέζι, όπως συνηθίζουμε να λέμε.

Η πρώτη συνάντηση έγινε σε καναπέδες και μικρά τετράγωνα τραπεζάκια με πέντε γυναίκες και έναν άνδρα, γυναίκες διαφορετικών ηλικιών και στυλ που μαζεύτηκαν για να τα πούνε αλλά και για να παρουσιάσουν ένα νέο θεατρικό έργο έξω από κάθε νόρμα: σε μπαρ, με ποτό χωρίς τσιγάρο και πολλή μουσική. Θίγοντας όλα όσα σκεφτόμαστε και δεν ομολογούμε αλλά και αποδομώντας τα κοινώς λεγόμενα και τα κακώς κείμενα.

Ο λόγος για το Vaginahood, ένα θρυλικού μπαρ πάνω στην Εθνική Οδό.  ΕΚεί συγκεντρώνεται μια παρέα που τολμά να σπάσει τα όρια και να μιλήσει για όλα όσα η κοινωνία θεωρεί ταμπού. Γυναίκες διαφορετικών ηλικιών και εμπειριών, που συναντιούνται για να μοιραστούν τις ιστορίες τους, να σπάσουν στερεότυπα και να κατακτήσουν την ελευθερία του λόγου και του σώματος, μακριά από τις κοινωνικές επιταγές. Με πρωταγωνιστές τις Πηνελόπη Αναστασοπούλου, Ζέτα Δούκα, Σόφη Ζαννίνου, Άννα Κουρουπού και Δώρα Χρυσικού το έργο γίνεται μια γιορτή για τη γυναικεία αλληλεγγύη, την ανυπακοή και την αυτοδιάθεση.

Σε αυτή την τολμηρή παράσταση, οι ηθοποιοί αναδεικνύουν τον θηλυκό αγώνα και την καθημερινότητα της γυναίκας μέσα από το γέλιο, τη συγκίνηση και την υπαρξιακή ένταση. Το έργο φωτίζει τις πολυπρισματικές πλευρές της γυναικείας εμπειρίας, ενώ ταυτόχρονα αποδομεί τα στερεότυπα που την περιορίζουν, φέρνοντας στο προσκήνιο και την τρανς ορατότητα. Στην παράσταση αυτή, το σκοτάδι και το φως εναλλάσσονται με τέτοιον τρόπο, που η ένταση του δράματος συνυπάρχει με την απαλή αίσθηση του χιούμορ, δημιουργώντας μια εμπειρία που δεν αφήνει κανέναν αδιάφορο.

Η Δώρα Χρυσικού αναφέρει πως προέκυψε η ιδέα του έργου αυτού: “Παλιότερα είχαμε κάνει μία παράσταση, το “Αιδοίων Μονόλογοι” της Εσλερ με τη Ζέτα (Δούκα). Και όλα αυτά τα χρόνια σκεφτόμασταν πώς θα κάναμε κάτι για το σήμερα. Το έργο της Εσλερ μπορεί να ήταν φρέσκο και ρηξικέλευθο για το 1990, αλλά τώρα, με όλα όσα έχουν συμβεί, χρειάζονται πια νέοι όροι προσέγγισης. Εχουν μπει νέοι όροι στον δημόσιο διάλογο, μιλάμε για γυναικοκτονίες, για τοξική αρρενωπότητα, ενώ το κίνημα #MeToo άλλαξε τελείως τον χάρτη.

Θελήσαμε λοιπόν να κάνουμε ένα έργο που να εστιάζει σε όλη τη γυναικεία εμπειρία, μέσα στην οποία βάζουμε και την τρανς ορατότητα. Η Άννα Κουρουπού είναι πολύ πιο ειδική για να μιλήσει. Ωστόσο, προσωπικά ως μια στρέιτ γυναίκα, μου δημιουργεί ιδιαίτερο προβληματισμό το γεγονός ότι υπήρξαν κάποιες «σκληρές» φεμινίστριες του Μωβ, οι οποίες αρνούνται να αναγνωρίσουν τις τρανς γυναίκες ως γυναίκες υποστηρίζοντας πως η μήτρα καθορίζει την γυναικεία ταυτότητα.

Επειδή δεν θέλαμε να αναπαράγουμε αυτά που κατακρίνουμε, αποφασίσαμε να έχουμε στο έργο μια τρανς γυναίκα και όχι κάποια άλλη να την υποδύεται. Έτσι προέκυψε αυτή η ιδέα. Στην ουσία, τώρα γράφονται νέα κείμενα πάνω μας, τα οποία υπογράφουν η Μαρία Λούκα, δημοσιογράφος, και η Βάλια Τσιριγώτη, κοινωνιολόγος – δύο εξαιρετικές γυναίκες που εμπιστεύομαι απόλυτα.

Η Άννα Κουρουπού προσθέτει πως “είναι πολύ σημαντικό το ότι μία τρανς γυναίκα μπορεί να πρωταγωνιστεί επί ίσοις όροις στην παράσταση. Χωρίς να φοβάται και να ντρέπεται”.

Είναι γεγονός πάντως ότι φοβόμαστε τις λέξεις. Αυτός είναι ο καινούργιος φασισμός…

“Και εμείς, ξεκινώντας, είχαμε έναν φόβο να μην προσβάλλουμε κάποιον. Ωστόσο, φτάσαμε στο άλλο άκρο. Τώρα, όμως, αρχίζουμε να βρίσκουμε μια ισορροπία. Ευτυχώς, έχουμε την Άννα μαζί μας, η οποία έχει προσωπική εμπειρία και ανταλλάσουμε ιδέες. Αυτή η συνεργασία μάς έχει κάνει να νιώθουμε πιο ασφαλείς, γιατί φτάσαμε στο σημείο να συνειδητοποιήσουμε ότι υπήρξε ένα είδος αντίστροφου ρατσισμού” αναφέρει η Δώρα Χρυσικού και η Άννα Κουρουπού συμπληρώνει: “να είναι το τρανς προνόμιο”.

Και κυρίως να μην ορίζουμε το τι είναι «γυναίκα» από ένα όργανο…

Η Δώρα Χρυσικού αναρωτιέται με ένταση: “Εγώ, δηλαδή, που λόγω καρκίνου έχω κάνει ολική υστερεκτομή, δεν είμαι γυναίκα; Και το γεγονός ότι δεν έχω τεκνοποιήσει με βάζει σε άλλη κατηγορία, σαν να μην είμαι ολοκληρωμένη γυναίκα. Παρότι είμαι πολύ ευτυχισμένη που δεν έχω παιδιά”.

Η Σόφη Ζαννίνου, σε μια αντίστοιχη αφοπλιστική ατάκα, αναφέρει την κόρη της: “Η κόρη μου μού λέει: «Μαμά, δεν θέλω να κάνω παιδί, γιατί δεν αντέχω την ευθύνη να μεγαλώσω ένα παιδί σε αυτόν τον κόσμο». Και είναι ξεκάθαρη”.

Από την άλλη, η Άννα Κουρουπού, επισημαίνει με μια δόση χιούμορ αλλά και αλήθειας: “Ούτε εγώ θα έκανα παιδί σε αυτόν τον κόσμο, αλλά το λέω εκ του ασφαλούς”.

Η Σόφη Ζαννίνου αναφέρει με έντονη συναισθηματική φόρτιση: “Είναι λυπηρό πάντως γιατί υπάρχουν και πολλοί άνθρωποι που θέλουν να κάνουν παιδί αλλά δεν μπορούν. Εγώ, με το βάρος των χρόνων μου, έχω ζήσει τα πάντα. Οι γονείς μου ως ηθοποιοί, ήταν ελεύθεροι άνθρωποι. Παρ’ όλα αυτά βίωσα, με τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας, όλο αυτό το κοινωνικοπολιτικό, θρησκευτικό, πατριαρχικό μοντέλο του «σου φέρνω τον άντρα που θα πάρεις». Και στο κείμενό μας υπάρχει αυτό: «Αυτή είναι η Καλλιόπη. Αυτός είναι ο άντρας σου». «Μα δεν τον ξέρω, πρώτη φορά τον βλέπω». Και η μάνα απαντάει: «Πάει και τελείωσε παιδί μου. Ό,τι έχουμε καλό είναι»

Μάλιστα, παλαιότερα οι οικογένειες έκαναν πολλά παιδιά για να έχουν εργατικά χέρια. Το κορίτσι, που συνήθως δεν σπούδαζε, πήγαινε από πολύ νωρίς στο εργοστάσιο για να φέρνει μεροκάματα. Ασε που στα χωριά έδιναν το κοριτσάκι των 16-17 χρόνων στον χοντρό μπακάλη της γειτονιάς μόνο και μόνο για να έχει η οικογένεια ρύζι”.

Εκείνη τη στιγμή στη συζήτησή μας μπαίνει και ο σκηνοθέτης της παράστασης Αβραάμ Γκουτζελούδης.

Αντρας ο σκηνοθέτης βλέπουμε…

“Ναι, άντρας σκηνοθέτης και με βλέμμα πολύ φρέσκο (εννοεί το νεαρό της ηλικίας του). Τη χρειαζόμαστε αυτή τη ματιά. Δεν θέλουμε σε καμία περίπτωση να αντιπαραθέσουμε το ανδρικό φύλο απέναντι από το γυναικείο. Ο στόχος μας είναι να δημιουργήσουμε μια παράσταση στην οποία θα συναντηθούμε όλοι. Γι΄αυτό και επικοινωνούμε σοβαρά θέματα με ελαφρύ τρόπο, με χιούμορ και αυτοσαρκασμό. Γιατί έτσι τα μηνύματα περνούν πιο εύκολα.

Και γι΄αυτό η παράσταση ανεβαίνει σε ένα θέατρο-μπαρ. Γιατί οι χώροι υποβάλουν και επιβάλλουν έναν τρόπο θέασης, Σε εμάς θα σερβίρονται ποτά και ο κόσμος θα συμμετέχει διαδραστικά” συμπληρώνει η Δώρα Χρυσικού.

Είπατε πάντως ένα πολύ ωραίο πράγμα: “να συναντηθούμε”. Αυτό είναι και το ζητούμενο: η συμφιλίωση άντρα και γυναίκας, με τα χαρακτηριστικά του ο καθένας…

Η Δώρα Χρυσικού παίρνει τον λόγο και αναφέρεται στις νέες γενιές, οι οποίες, κατά κάποιον τρόπο, «εκπαιδεύονται» σε νέες αντιλήψεις και στάσεις απέναντι στον κόσμο. «Υπάρχει, προφανώς, ακόμα αντίσταση», λέει, επισημαίνοντας την αντίφαση που υπάρχει στην κοινωνία μας. «Η ελληνική κοινωνία είναι μια βαθιά συντηρητική και παραδοσιακή κοινωνία. Και όταν μιλάω για την ελληνική κοινωνία, δεν αναφέρομαι μόνο στην Αθήνα. Η ελληνική επαρχία υποφέρει ακόμα πάρα πολύ από αυτό το πράγμα. Σου λένε: “Δεν θα χωρίσεις. Γιατί; Τι θα πει ο κόσμος;” Αυτό το “τι θα πει ο κόσμος” έχει καταστρέψει πάρα πολλές γενιές ανθρώπων.»

Παράλληλα, αναγνωρίζει την αξία αυτών που κατάφεραν να σπάσουν αυτές τις αλυσίδες κοινωνικών προσδοκιών: «Θεωρώ ότι όσοι έχουν καταφέρει να αποτινάξουν αυτά τα στερεότυπα, είναι πάρα πολύ γενναίοι άνθρωποι και τους σέβομαι απεριόριστα. Εγώ ευτυχώς δεν έχω αυτή την εμπειρία, μεγάλωσα σε ένα πολύ υποστηρικτικό περιβάλλον, με δύο πολύ επαναστάτες γονείς που με έμαθαν από πολύ μικρή να μην με νοιάζει τίποτα. Από την αρχή ήμουν ένας άνθρωπος που έκανα αυτό που πίστευα, με τον δικό μου ηθικό κώδικα – ο οποίος, τελικά, είναι πολύ αυστηρότερος από της κοινωνίας, αλλά ιδωμένος από άλλη σκοπιά”.

Αννα, εσύ έχεις ακούσει διάφορα σίγουρα…

Η Άννα Κουρουπού παίρνει τον λόγο και με ειλικρίνεια λέει: «Ο κόσμος πάντα θα λέει. Και μετά τα όσα πέρασα, αναρωτιέμαι, “Μήπως πρέπει να κάνουμε αυτά που θέλουμε και μας αρέσουν, αφού έτσι κι αλλιώς κάποιος θα βρεθεί να πει κάτι;”. Και το ξέρω έχοντας περάσει πολύ δύσκολες στιγμές. Πριν από τρία χρόνια, έγινε το Unpositive της Θετικής Φωνής, μια διοργάνωση που γίνεται κάθε χρόνο με ανθρώπους που ζουν με HIV, και με κάλεσαν στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, στη Συγγρού, ως σεξεργάτρια για να μιλήσω. Εκεί ήταν παρόντες και πολλοί πολιτικοί.

Και είπα ευθαρσώς από τη σκηνή: Ξέρετε, είναι πολύ ενθαρρυντικό το ότι κάποτε εγώ ήμουν απέναντι, στην άλλη πλευρά της Συγγρού και εσείς ερχόσασταν και ή με πληρώνατε ή με βρίζατε. Και τώρα είμαι εδώ, από πάνω, και σας τα λέω χοντρά, γιατί δεν είστε εντάξει μαζί μας.”» Και καταλήγει, δείχνοντας τον δρόμο που έχει διανύσει: «Θέλω να σου πω, χρειάστηκε πάρα πολύς δρόμος για να φτάσω εδώ».

Το δικό σου σπίτι πώς σε αντιμετώπισε;

“Ήμουν πολύ τυχερή με το δικό μου σπίτι. Με μια μάνα αγράμματη που ούτε δημοτικό δεν είχε τελειώσει και που όμως μου έδωσε πάρα πολύ αγάπη”, απαντά.

Και αποδοχή…

“Μην λέτε αποδοχή. Με ενοχλεί πάρα πολύ αυτή η λέξη. Αν μια μάνα δεν αποδέχεται το παιδί της, έχει γκρεμιστεί το σύμπαν. Εγώ σαν παιδί, φοβόμουν μόνο μην μάθει τίποτα η μάνα μου. Και τελικά, όταν έγινε η αποκάλυψη, εκείνη ήξερε ήδη τα πάντα. Και μου είπε: «Εγώ δύο πράγματα θέλω από σένα. Να μην πέσεις στα ναρκωτικά – που ήδη είχα αρχίσει – και να μη με πετάξεις από τη ζωή σου». Και όταν ο πατέρας μου πήγε να με φέρει σε δύσκολη θέση, του είπε μπροστά μου: «Αν το κάνεις αυτό, θα φύγεις εσύ». Αν αυτό δεν σου δώσει δύναμη, τι θα σου δώσει; Σε κάθε βιασμό, σε κάθε ξυλοδαρμό, σε κάθε περίσταση, κλαις, πονάς, χτυπιέσαι. Δεν έχεις τη μάνα σου δίπλα σου. Αλλά ξέρεις ότι την επόμενη μέρα θα είσαι στην αγκαλιά της και θα γιατρευτείς.

Δυστυχώς αυτό δεν είναι το σύνηθες, αλλά ευτυχώς, αρχίζει να αλλάζει. Και πρέπει να λέμε και τα θετικά: αρχίζουν να υπάρχουν γονείς που στηρίζουν. Όταν έγραψα το βιβλίο μου, στον πρόλογο έγραψα ότι αν και μια μάνα μόνο το διαβάσει και γίνει σαν τη δική μου μάνα, θα είναι κέρδος” λέει συγκινημένη.

Υπάρχει πολλή βία ενδοοικογενειακή πάντως και βία ανηλίκων σε αδιανόητα επίπεδα.

Η Ζέτα Δούκα παίρνει τον λόγο και εκφράζει την ανησυχία της: «Τώρα, με το διαδίκτυο, η βία έχει πάρει και χαρακτήρα “ψυχαγωγίας”. Στα σχολεία, για παράδειγμα, βιντεοσκοπούν περιστατικά βίας και τα διακινούν, λες και είναι αστεία. Η βία κανονικοποιείται, όχι μόνο ως έκφραση, αλλά και ως μορφή διασκέδασης. Και αυτό είναι τρομακτικό.
Στις παιδικές εκπομπές, ακόμα και στο YouTube ή σε διάφορες πλατφόρμες, βλέπεις τη σήμανση “ήπια βία” για παιδιά από 8+. Μα τι σημαίνει “ήπια βία”; Αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά της εποχής μας.»

Η Σόφη Ζαννίνου συμπληρώνει: “Εμένα αυτό που με ανησυχεί είναι η γνωστή φράση του Χατζιδάκι – ότι αρχίζουμε να συνηθίζουμε το τέρας. Στην αρχή, όταν ακούγαμε για παιδιά ή γυναικοκτονίες, παθαίναμε σοκ. Τώρα, μετράμε αριθμούς.
Το θετικό είναι ότι, τουλάχιστον, σήμερα τις γυναικοκτονίες τις μετράμε και τις ονομάζουμε.”

Πάντως και οι γυναίκες κατηγορούν πολύ τις άλλες γυναίκες. Και αυτό είναι λυπηρό.

“Όντως ισχύει αυτό”, λέει η Ζέτα Δούκα. “Τα θύματα κακοποίησης, όπως οι γυναίκες, ειδικά όταν αποκτούν θέση ισχύος στον εργασιακό χώρο, υιοθετούν και αφομοιώνουν τα χαρακτηριστικά των θυτών τους για να επιβιώσουν. Αυτό είναι πολύ επικίνδυνο. Γι’ αυτό πρέπει να μιλάμε ανοιχτά. Όχι μόνο για να καταγγέλλουμε τη βία, αλλά και για να μην γίνουμε ίδιες με τους θύτες μας. Το θετικό είναι ότι σήμερα η συζήτηση βγαίνει στο δημόσιο χώρο. Στις μικρές κοινωνίες όλοι ήξεραν: «Τρώει ξύλο», έλεγαν όλοι. Τουλάχιστον σήμερα αυτό δεν θεωρείται φυσιολογικό. Τότε η βία και το ξύλο ήταν μέθοδος διαπαιδαγώγησης”.

Εσύ, Αβραάμ, τι έχεις να πεις για την παράσταση αυτή;

“Η ιδέα και τα κείμενα ανήκουν στα κορίτσια. Εγώ έρχομαι σαν εξωτερικό μάτι, επειδή μπήκα τελευταίος στην ομάδα. Αυτό μου δίνει την απόσταση να βλέπω πιο καθαρά. Γιατί όταν εμπλέκεσαι πολύ με τα κείμενα και όλη την ιστορία, χάνεις την αποστασιοποίηση. Οπότε εγώ είμαι εδώ για να βοηθήσω το όραμα να υλοποιηθεί όσο καλύτερα γίνεται.

Οι ιστορίες που έχουν γραφτεί είναι ταυτόχρονα αστείες αλλά και πολύ τραγικές. Όπως συμβαίνει και στη ζωή: οι τραγικές στιγμές μπορούν να εμπεριέχουν χιούμορ και αρκετή καυστικότητα. Στόχος μας είναι να φτιάξουμε μια δραματουργία που να αναδεικνύει τα ζητήματα που αντιμετωπίζει σήμερα μια γυναίκα, χωρίς φυσικά να μπορούμε να συμπεριλάβουμε όλες τις γυναίκες μέσα, οπότε εστιάζουμε στην έννοια. Αυτή είναι και η μαγεία της δουλειάς μας. Κι επειδή πριν μιλούσαμε για την προσέγγιση των φύλων, αυτή η «ένωση» θα γίνει όταν συνειδητοποιήσουμε ότι όλοι μας έχουν και θηλυκά και αρρενωπά στοιχεία”, απαντά ο Αβραάμ Γκουτζελούδης.

Οι ρόλοι στο Vaginahood

Τι σας συνδέει στο έργο; Είσαστε φίλες; Συναντηθήκατε τυχαία μια μέρα;

“Το Vaginahood είναι ένα θρυλικό μπαρ. Η ιστορία λέει ότι το έφτιαξε μια γυναίκα που το έσκασε την ημέρα του γάμου της. Πέταξε πέπλα, παπούτσια, ανθοδέσμη και έβαλε όλα της τα χρήματα για να φτιάξει ένα μπαρ μέσα σε ένα εγκαταλελειμμένο βαγόνι στην Εθνική οδό. Ηθελε να δημιουργήσει έναν χώρο όπου οι γυναίκες θα μαζεύονται να πουν τις ιστορίες τους, να ενωθούν, να χορέψουν και να προσκαλέσουν όλη την κοινωνία σε ανοιχτό διάλογο” εξηγεί η Ζέτα Δούκα.

Στη συνέχεια, αναφέρεται στον ρόλο της στην παράσταση: «Εγώ υποδύομαι τη Μαριάνθη, μια γυναίκα “πολυεργαλείο”: δημοσιογράφος, μητέρα ενός μικρού παιδιού, με έναν άντρα που έχει κι αυτός τη δουλειά του και ασχολείται “τόσο όσο” με το σπίτι και το παιδί. Η Μαριάνθη προσπαθεί να τα κάνει όλα χωρίς να τον στεναχωρεί. Σιγά σιγά, όμως, πνίγεται. Είναι συνεχώς κουρασμένη και “λίγη”. Νιώθει ότι χάνει τις φίλες της, δεν μπορεί να ανταποκριθεί στη δουλειά της και καταλήγει να αισθάνεται ότι δεν τα καταφέρνει πουθενά όπως θα ήθελε.

Στο Vaginahood οι υπόλοιπες την αγκαλιάζουν και της θυμίζουν την αξία της. Οι χαρακτήρες είναι φτιαγμένοι έτσι ώστε να μπορεί ο καθένας να ταυτιστεί με κάποιον, ανεξάρτητα από την προσωπική του ιστορία. Αυτή είναι η μεγαλύτερη μας χαρά, ότι θα δώσουμε αφορμές για συζήτηση και σκέψη.”

Η Δώρα Χρυσικού στην παράσταση είναι η Ρόζα: “μία τύπισσα με αρκετά αντρικά χαρακτηριστικά – μόνο που δεν κάνει είναι να κατουράει όρθια (γελάει). Μια απενοχοποιημένη δικηγόρος που έχει σπάσει όλα τα στερεότυπα, δεν θέλει να παντρευτεί, ζει μια έκλυτη ζωή με διαφορετικούς συντρόφους. Και, στη διάρκεια του μονολόγου, καταλαβαίνουμε ότι έχει και αυτή το δικό της τραύμα…”

Η Άννα Κουρουπού μιλά για τον δικό της ρόλο: “Εγώ υποδύομαι την νταντά του μωρού της Μαρίας, η οποία είναι μια τρανς γυναίκα. Αυτό από μόνο του είναι οξύμωρο, αλλά και πολύ σημαντικό. Δεν θέλαμε η ορατότητα των τρανς ανθρώπων να περιορίζεται μόνο στη σεξουαλικότητα ή σε στερεότυπα. Θέλαμε να δείξουμε ότι μπορούν να υπάρχουν σε οποιονδήποτε ρόλο, όπως εδώ – μια μπέιμπι σίτερ, την οποία δεν θέλει ο μπαμπάς του παιδιού. Η ιστορία αυτή ανοίγει τη συζήτηση για το στίγμα και για το πώς αλλάζουν τα πράγματα. Είναι πολύ ωραίο πάντως διότι ένα παιδί είναι άδολο και δεν το απασχολεί τι είναι η νταντά του αλλά την αγαπάει ατόφια γιατί το αγαπάει”.

Και η Σόφη Ζαννίνου μιλά για τον δικό της: “Εγώ, η Πίτσα–Λίτσα είμαι μια γυναίκα από την επαρχία, που έχει κουβαλήσει όλο το βάρος της κοινωνίας, της θρησκείας, της πατριαρχίας και κάνει την ανατροπή και γίνεται πρέσβειρα αγάπης. Είχε έναν γάμο χωρίς τρυφερότητα, χωρίς σεξ, χωρίς χαρά. Μετά τον θάνατο του άντρα της βρίσκει μια νέα ζωή. Θέλει να δείξει στις γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας ότι τίποτα δεν τελειώνει στα 60, 70, 80, 90. Αντίθετα, μπορεί να είναι μια νέα αρχή για χαρά, έρωτα, σεξ, για την ίδια τη ζωή”.

Η Πηνελόπη Αναστασοπούλου ήρθε στην παρέα μας και λέει για τον ρόλο της: “Εγώ υποδύομαι μία ηθοποιό που δουλεύει σέρβις, μία πάρα πολύ κλασική συνθήκη δηλαδή. Έχει πολύ χιούμορ, το οποίο είναι η άμυνά της και ως ηθοποιός υπερβάλει και κάπως. Θέλει κατά κύριο λόγο να εκθέσει τις ομοιότητες μεταξύ των επαγγελμάτων που εξυπηρετεί με κοινό σημείο τη διαθεσιμότητα. Ο άνθρωπος, δηλαδή, που έχει την εξουσία, το αφεντικό ή ο σκηνοθέτης, θεωρεί ότι πρέπει να είσαι απόλυτα διαθέσιμος σε όλα τα επίπεδα. Μάλιστα, μπορεί να σου ζητήσει το πιο παράξενο πράγμα, και να είναι ΟΚ”.

Και συνεχίζει μιλώντας για τη σχέση της με τη Ζέτα Δούκα: “Η Ζέτα είναι ένας μαγικός άνθρωπος. Σίγουρα συνδεόμαστε από κάποιες άλλες ζωές διότι είμαστε δύο εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι και κανονικά δεν θα έπρεπε ποτέ να κάνουμε παρέα”.

Ζέτα, είναι η πρώτη σας παραγωγή με τη Δώρα έτσι;

Ναι και μας συγκίνησε πολύ το ότι όλοι στους οποίους απευθυνθήκαμε, δέχτηκαν αμέσως!
Μετά την παράσταση, θα ακολουθεί live μουσική. Τις Δευτέρες με την Αρτεμις Ματαφιά, ενώ τις Τρίτες θα έχουμε καλεσμένους τραγουδιστές, τραγουδοποιούς και μπάντες: την Ευσταθία, την Ευρυδικη, την Τζώρτζια Κεφαλά – Μπλε, τους Rainbow Mermaids και πολλούς ακόμη. Θα είναι μια γιορτή και θέλουμε εκπροσώπους από όλα τα μουσικά είδη. Και μέρος των εσόδων από τα live της Τρίτης θα πηγαίνει σε οργανώσεις προστασίας γυναικών”.

Ας περάσουμε σε κάτι άλλο: Η σκέψη και το να ονειρεύεσαι κάποιον λογίζεται ως απιστία;

Η Σόφη Ζαννίνου είναι κάθετη: “Εγώ πάντως μόλις σταμάτησα να καίγομαι, χώρισα”.

Η Ζέτα Δούκα επίσης: “Νομίζω αναλόγως με το πώς το ζει ο καθένας και πόσο θέλει ή δεν θέλει τον σύντροφό του. Θα σου πω πάντως κάτι: εκεί έξω υπάρχει πολύ σεξ. Στα σπίτια απουσιάζει.”

Η λέξη «γάμος» από μόνη της φέρει μια ταμπέλα: σημαίνει ότι παντρεύεσαι τον άλλον και πρέπει να είσαι μαζί του δεμένη με δεσμά ερωτικά…

“Η Πίτσα, ας πούμε, είναι σαν να βιώνει έναν συνεχή βιασμό αφού ούτε καν έχει ανακαλύψει τον εαυτό της και το σώμα της” λέει η Σόφη Ζαννίνου.

Η Δώρα Χρυσικού μοιράζεται μία δική της προσωπική περιπέτεια που βίωσε σε μία ψυχολογικά κακοποιητική σχέση και επικεντρώνεται στην παράσταση λέγοντας “επίσης για να προλάβω τις κακές γλώσσες σε σχέση με την Πηνελόπη και τη Ζέτα που θα πούνε «αυτές οι meetooδες καπηλεύονται το κίνημα και ανεβάζουν παράσταση», θέλω να τονίσω πως: Αλίμονο αν εμείς οι τρεις δεν είμαστε μαζί και αν δεν μετουσιώσουμε όλη αυτή την εμπειρία, που η καθεμιά τη βίωσε με διαφορετικό τρόπο και ποικιλοτρόπως, σε Τέχνη. Αλίμονο αν δεν το πηγαίναμε παρακάτω, να μη μείνει μόνο σε ένα τραύμα, αλλά να διαχυθεί, να γίνει Τέχνη, να γίνει ζωή, να γίνει εμπειρία.

Η Ζέτα Δούκα συγκινημένη σημειώνει πως “αυτή η ιστορία τα τελευταία χρόνια, μας ένωσε με τη Δώρα ακόμα περισσότερο. Βρήκαμε τα κοινά μας σημεία, αγαπηθήκαμε περισσότερο, σεβαστήκαμε η μία την άλλη, δέσαμε τα χέρια μας, σφίξαμε τις ψυχές μας, και πλέον αποφασίσαμε να κάνουμε κάτι μαζί στην τέχνη μας. Και είναι ωραίο που βάζουμε και το χιούμορ. Έχει πάρα πολύ χιούμορ και αυτό είναι κάτι που πρέπει να τονιστεί.

Η Δώρα Χρυσικού συμπληρώνει: “Αυτό σημαίνει ότι βαδίζω μαζί με τις αδερφές μου. Θέλουμε να κάνουμε μια παράσταση που πρωτίστως να μιλάει για τη γυναικεία σύνδεση, για τη γυναικεία αλληλεγγύη. Γιατί έχουμε φάει πολύ σκατό από γυναίκες σχετικά με αυτό που κάναμε. Οι πιο αυστηρές κριτικές ήρθαν από γυναίκες”.

Και η Ζέτα Δούκα καταλήγει “Οπότε ήταν επιλογή μας να δείξουμε πως μπορούμε να πάρουμε και άλλο δρόμο, και να μην αφομοιώσουμε τα χαρακτηριστικά των θυτών μας σε αυτήν την στερεοτυπική πατριαρχική κοινωνία. Εμείς λέμε στην κάθε γυναίκα: «Αυτά δεν τα χρειάζεσαι. Έλα όπως είσαι, γιατί είσαι τεράστια, μοναδική, υπέροχη»”.

 

Πηγή: www.news247.gr