Αυτοθυσιαστείτε, τι σας ζητάνε;

Πρώτα απ’ όλα ένα fact checking στη δήλωση του Νίκου Δένδια στο Athens Security Forum 2025.

Επί λέξη ο Υπουργός Άμυνας, δήλωσε τα εξής: «Το πρώτο προαπαιτούμενο είναι η αλλαγή κουλτούρας των ευρωπαϊκών κοινωνιών και η επιστροφή σε πνεύμα αυτοθυσίας που ο Ευρωπαίος θα έχει μέσα στη συνείδησή του, ότι μπορεί να χρειάζεται να θυσιαστεί… για να υπερασπίσει τα δικαιώματα τα οποία απολαμβάνει. Σήμερα η Ευρώπη δεν αντέχει να δει φέρετρα με σημαία πάνω, ούτε καν με την ευρωπαϊκή σημαία. Οι ΗΠΑ είναι εθισμένες σε αυτό το θέαμα. Πρέπει λοιπόν να κάνουμε μια σοβαρή και ειλικρινή συζήτηση στο πλαίσιο της Ευρώπης, μέχρι πού είμαστε διατεθειμένοι να φτάσουμε.»

Δεν μας γέλασαν λοιπόν τα αυτιά μας, ούτε τα μάτια μας. Όντως δήλωσε αυτά που δήλωσε.

Έτσι λοιπόν τίθεται, πράγματι, το ερώτημα: Μέχρι που είμαστε διατεθειμένοι να φτάσουμε (οι Ευρωπαίοι);

Στην αυτοθυσία, πάντως, όπως ο Νίκος Δένδιας την εννοεί, όχι θα λέγαμε. Και αυτό είναι ξεκάθαρο. Οι εποχές της “αυτοθυσίας” εκεί που οι μεγάλες πλειοψηφίες των κοινωνών γίνονταν τροφή για τα κανόνια θέλουμε να πιστεύουμε ότι έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.

Ακόμα και στα μέτωπα του ρωσοουκρανικού πολέμου αυτό είναι πλέον πασιφανές. Ο Πούτιν επιστράτευσε για την πρώτη γραμμή φυλακισμένους (που δεν είχαν άλλη επιλογή) ενώ έδωσε οικονομικά κίνητρα και μισθό. Δεν είμαστε σε θέση να δηλώσουμε πόσοι “τσίμπησαν”, κινήσεις όμως όπως αυτές σε μία τεράστια χώρα όπως η Ρωσία κάτι δείχνουν. Τι; Ότι ο κόσμος σιχαίνεται τον πόλεμο.

Στην Ευρώπη πολιτικοί ο ένας μετά τον άλλο φαίνεται ότι επιχειρούν να προετοιμάσουν την ευρωπαϊκή κοινωνία για έναν επικείμενο πόλεμο με τη Ρωσία. Το κάνουν άγαρμπα. Και χρησιμοποιούν μεθόδους χοντροκομμένης προπαγάνδας για να προκαλέσουν αισθήματα φόβου και ανασφάλειας έτσι ώστε οι πολίτες, όταν έρθει η ώρα, να θεωρήσουν την επιλογή στον πόλεμο, ως τη μόνη ρεαλιστική.

Η Ρωσία έχει μετατραπεί, όντως, σε επιθετική δύναμη. Αυτό μαρτυρά η ωμή εισβολή στην Ουκρανία, η παραβίαση των συνόρων ενός κυρίαρχου κράτους, η συνεχιζόμενη κατοχή τμημάτων της ουκρανικής επικράτειας. Όλα αυτά είναι γεγονότα, δεν επιδέχονται αμφισβήτηση.

Όμως από αυτό το γεγονός μέχρι να σχηματίσει κάποιος τη σιγουριά ότι η Ρωσία ετοιμάζεται για ένα συνολικό αντιευρωπαϊκό, αντιδυτικό χτύπημα υπάρχει μεγάλη απόσταση την οποία πάντως κάποιοι τη διανύουν με προθυμία με στόχο να “εγκαταστήσουν” την πολεμική οικονομία (που, κοιτάξτε κάτι συμπτώσεις, ευνοεί πάντα τα μεγάλα ψάρια της πολεμικής βιομηχανίας).

H Ρωσία δεν μπορεί, τέσσερα χρόνια τώρα, να κάνει ζάφτι την Ουκρανία, το συνολικό μέτωπο με την Ευρώπη τη μάρανε. Συγγνώμη για την απλοϊκότητα του ύφους αλλά η προσπάθεια να μπουν οι Ευρωπαίοι πολίτες σε πολεμικό mood με μπαμπούλα τη Ρωσία δείχνει καταδικασμένη σε αποτυχία.

Υπάρχουν, βέβαια, οι συνεχείς αναφορές για την παραβίαση του εναέριου χώρου ευρωπαϊκών χωρών, οι ανατινάξεις σιδηροδρομικών σταθμών στην Πολωνία και άλλα γεγονότα που προκαλούν ανησυχία. Αποδίδονται στη Ρωσία χωρίς όμως η ρωσική κυβέρνηση να αναλαμβάνει την ευθύνη γι’ αυτά. Ενίοτε, δε, η Ρωσία κάνει λόγο για παραλογισμό.

Σ’ ένα τέτοιο παιχνίδι είναι σαφές ότι δεν αποκλείεται τίποτα αλλά καλό θα είναι οι όποιες προσεγγίσεις να διατυπώνονται με νηφαλιότητα και ψυχραιμία. Τουναντίον, τα στοιχεία αυτά στην τοποθέτηση Δένδια απουσιάζουν. Όπως και σ’ αυτή του Υπουργού της γερμανικής κυβέρνησης που έδωσε και λεπτομέρειες για τις ημερομηνίες ξεσπάσματος του πολέμου.

Σε καθαρά ανθρώπινο επίπεδο, γιατί αυτό πρέπει να μας ενδιαφέρει σε τελική ανάλυση, οι Ευρωπαίοι είναι δύσκολο να πειστούν από ένα τόσο χαμηλό επίπεδο προπαγάνδας. Το 2025 δεν είναι 1939 από πολλές απόψεις.

Όχι ότι το σύστημα δεν έχει τη δυνατότητα να δημιουργήσει εκείνες τις συνθήκες που θα ωθήσει πολλούς να τρέξουν με όρεξη να στρατευτούν και να θυσιάσουν τη ζωή τους, όμως όσοι πιστεύουν ότι αυτό θα γίνει σε κάθε περίπτωση δεν αποκλείεται να διαψευστούν.

Κάποιοι θα μιλήσουν για μαλθακότητα, για καλοζωία των Ευρωπαίων, ιδιαίτερα αυτών που ζουν στη Δυτική Ευρώπη. Για ανθρώπους που δεν μπορούν να υπερασπιστούν τα ιδεώδη των χωρών τους και της Ευρώπης πολεμώντας.

Εμείς πάλι σ’ αυτό βλέπουμε ωριμότητα, υπευθυνότητα, αγάπη για τη ζωή, ίσως και σοφία σε τελική ανάλυση. Βγαίνοντας από τη φωτιά του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι Ευρωπαίοι γαλούχησαν τα παιδιά τους με την ιδέα ότι μακελειό όπως αυτό του 39-45 δεν πρέπει να επαναληφθεί σε καμία περίπτωση στον κόσμο. Μέχρι και τη γενιά που τώρα βρίσκεται στη μέση ηλικία, αυτό είχε γίνει κτήμα. Οι παππούδες και οι γονείς μας είχαν νιώσει στο πετσί τους τη φρίκη του πολέμου.

Όσο βέβαια απομακρυνόμαστε χρονικά από το σημείο μηδέν (1945), είναι λογικό οι απόψεις να αλλάζουν, οι πολεμοκάπηλοι (που όμως δεν έχουν βιώσει πόλεμο) να αυξάνονται και ο πόλεμος να αποκτά trend χαρακτηριστικά (μην ξεχνάτε ότι βρισκόμαστε στην εποχή των social media).

Ακόμα και έτσι όμως, η πρόθεση κάποιων να δημιουργήσουν ατμόσφαιρα σύρραξης, τραβώντας τις όποιες εξελίξεις από τα μαλλιά μάλλον δείχνουν να εξυπηρετούν προσωπικές στρατηγικές και να εκφράζουν …ευσεβείς πόθους.

Να, λοιπόν, γιατί σήμερα η ευρωπαϊκή κοινωνία χρειάζεται, περισσότερο από ποτέ, ένα ρωμαλέο αντιπολεμικό κίνημα το οποίο θα μπορούσε να ενωθεί με ανάλογα κινήματα στην ανατολή. Οσοι, τότε, εξακολουθούν να επιθυμούν σφόδρα τον πόλεμο, ας φορέσουν παραλλαγή, ας πάρουν το όπλο τους και εμπρός. Στον παραλογισμό οι πολλοί (ας ελπίσουμε ότι) θα πουν όχι.

Πηγή: www.news247.gr